Na het verdriet is er nu ook woede in Nice: ‘Wij krijgen hier een burgeroorlog’

Nice was synoniem met zon en zee, maar nu ook met de verschrikkingen van terreur. De Niçois maken zich zorgen over de toekomst en zijn vooral boos. ‘Wij kunnen ons niet laten afslachten. Deze regering moet aftreden!’

Na elke aanslag ontstaan er bergen van bloemen, tekeningen en kaarsen op de plekken des onheils. Ook op de Promenade des Anglais, de beroemde strandboulevard, zijn openlucht-rouwcentra ontstaan. Maar tussen de oproepen tot vrede en broederschap zijn nu voor het eerst ook veel andere, minder pacifistisch getoonzette boodschappen te lezen. ‘Frankrijk voor de Fransen!’, ‘Kom in opstand!’ en: ‘Laat je niet belazeren!’

Een man draagt een bord met zich mee waarop hij

Aux armes citoyens! heeft geschreven, te wapen – naar het Franse volkslied. ‘We moeten het niet meer pikken’, roept hij in de richting van mensen die in short en slippers zwijgend naar de eerbewijzen aan de slachtoffers kijken. ‘Wij kunnen ons niet laten afslachten. Deze regering moet aftreden!’ Hij krijgt veel applaus, mensen steken hun duimen omhoog. ‘Aftreden, aftreden!’ scanderen sommigen.

Ook Christian Jeanguiot klapt in zijn handen. ‘Die man heeft groot gelijk’, vindt hij. ‘We moeten echt veel meer doen tegen dit gevaar.’ Jeanguiot (53) wijst op het gras van de met palmen beplantte middenberm. ‘Het is zoals met een tuin waar je het onkruid weghaalt. Alle radicalen zou je moeten opsluiten, vind ik.’ Jeanguiot weet dat het vrijwel onmogelijk is om personen te interneren die nog niets hebben gedaan en dat Bouhlel niet bekend stond als extremist. ‘Maar toch zou het zoveel mogelijk moeten. We hebben toch politici om dit soort dingen op te lossen? Zij moeten ons beschermen, laat ze in beweging komen.’

Op de plaats waar dader Mohamed Bouhlel werd gedood en waar zijn vrachtwagen tot staan werd gebracht is een bijzonder soort gedenkteken van stenen en briefjes opgericht. Bouhlel is volgens de teksten hier een fils de pute (hoerenjong) of een batârd (bastaard) die eeuwig in de hel moet creperen. De toeschouwers spugen op de stenen. Ook Anna Pascutto (43) doet het, tot haar eigen verbazing. ‘Ik spuug nooit, er is niets vulgairders van dat.’

Voor Bouhlel maakt Pascutto, die in Nice wijn uit de Provence aan hotels verkoopt, graag een uitzondering. ‘Was hij gek of gek van God?’ vraagt de zondagskrant Le journal du dimanche zich af die Pascutto bij zich draagt. Het maakt weinig uit wat haar betreft. ‘Gekte en jihad gaan kennelijk samen. Hij was hoe dan ook une merde, een stuk stront.’

Ook Pascutto meent dat de regering bestaat uit een verzameling slappelingen. ‘Ik maak me zorgen over het vervolg. Er is een enorme kloof ontstaan tussen autochtone Fransen en moslims. Ik zat dertig jaar geleden op school met veel Arabieren en alles was toen anders, heel gemengd. Dat gevoel is weg, ik zie oud-klasgenoten nu met hoofddoeken lopen, ze hebben zich helemaal tegen dit land gekeerd. Verschrikkelijk.’

‘De autoriteiten maken dezelfde fout’

Het is niet de vraag of er ooit een aanslag op moslims in Frankrijk gepleegd zal worden, de vraag is wanneer dat gebeurt, weet Pascutto: ‘Waarschijnlijk is een onschuldige familie het slachtoffer en dan zal je zien, dan krijgen wij hier een burgeroorlog.’

Pascutto woont in het noorden van de stad, op een steenworp afstand van de plek waar Bouhlel een appartement huurde met zijn vrouw en drie kinderen. Zij maakt zich zorgen over nieuwe sociale huurwoningen die in haar middenklassewijk moeten verrijzen. ‘Het komt er op neer dat een deel van de wijk van Bouhlel onze kant op komt en daar ben ik niet gerust op.’

Sandrine Maestroni (52), die uit dezelfde buurt als Pascutto komt, vindt het een eng idee dat Bouhlel bij haar om de hoek woonde. ‘Natuurlijk is niet iedere moslim een potentiële terrorist, maar het is vragen om problemen om families uit die buurt nu bij ons te concentreren. De autoriteiten hier maken dezelfde fout als in de jaren zeventig: gewoon doorgaan met bouwen, er kan altijd nog meer bij.’

Door Kleis Jager in Nice