‘Vijftien hulpverleners werden door het Israëlische leger gedood. Hun lichamen werden gedumpt in een massagraf, sommige geboeid, sommigen geëxecuteerd. Over hun lot werd botweg gelogen. Dit is geen tragisch incident. Dit is een oorlogsmisdaad’, schrijft Els Hertogen, algemeen directeur van 11.11.11.
We hoorden nog geen enkel officieel standpunt van onze premier Bart De Wever of zijn regering. Integendeel. Afgelopen donderdag verklaarde De Wever dat België Benjamin Netanyahu niet zou arresteren. Hiermee weigert hij gevolg te geven aan een arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof. Alsof het internationaal recht selectief toepasbaar is.
Los van het feit dat zulke beslissingen niet aan politici toekomen – maar aan de gerechtelijke en politiediensten – geeft onze premier hiermee het signaal dat internationale regels onderhandelbaar zijn zodra realpolitik het overneemt.
Dat is een oorverdovende klap in het gezicht van het internationaal recht en van tienduizenden slachtoffers. Maar het is ook een bron van fundamentele onzekerheid. Wat als we de ene leider wél arresteren en de andere niet? Wie beslist dan nog over recht en onrecht? Wat betekent veiligheid – in de breedste zin van het woord – nog, als de afgesproken spelregels gewoon genegeerd kunnen worden?
De Wevers uitspraak draagt het internationaal recht mee ten grave. Dat klinkt dramatisch. Dat is het ook. Want wie bepaalt straks nog welk arrestatiebevel telt? Welke oorlogsmisdaad en geëxecuteerde hulpverlener ertoe doet? Wat als Poetin morgen naar België komt? Is ons antwoord dan ook: realpolitiek?
Wie het internationaal recht selectief toepast, kiest voor straffeloosheid. Wie de uitvoering van een arrestatiebevel ondergraaft, laat oorlogsmisdadigers begaan en slachtoffers in de steek. Als dat de norm wordt, blijft er niks over. Geen Strafhof. Geen rechtsorde. Geen bescherming meer voor burgers, activisten, journalisten, hulpverleners.
België is een klein land. Onze kracht ligt in principes, diplomatie en een op regels gebaseerde internationale rechtsorde. Maar dat alles is nu, mede door onze eigen premier, ondermijnd.
De oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide in Gaza zijn geen mening. Het zijn vaststellingen, onderbouwd door het Internationaal Strafhof, het Internationaal Gerechtshof, de VN-Mensenrechtencommissaris, de VN-Onderzoekscommissie, toonaangevende mensenrechtenorganisaties én Israëlische genocide-experts.
‘Het huidige Belgische regeringsbeleid is: toekijken, afwachten en zwijgen. En het licht de facto op groen zetten voor nog meer oorlogsmisdaden.’
Hoeveel rapporten moeten er nog geschreven worden? Hoeveel kinderen moeten er nog begraven worden vooraleer we de dingen eindelijk durven benoemen zoals ze zijn en er eindelijk concrete actie tegen ondernemen?
De eerste officiële verklaring van de federale regering en haar ministers moeten nog komen. Dit is hét moment voor buitenlandminister Maxime Prévot om te tonen waar ons land in het buitenland voor staat. In het regeerakkoord staat namelijk dat België het internationaal recht en vervolging van oorlogsmisdaden als leidraad neemt.
Tot nader orde is het huidige regeringsbeleid echter: toekijken, afwachten en zwijgen. En het licht de facto op groen zetten voor nog meer oorlogsmisdaden. En dus stellen wij u, ministers uit de federale regering, één simpele vraag: Waar blijft jullie stem? Jullie verklaring? Jullie ondergrens?
En ja, we zien dat sommigen zich roeren. CD&V-voorzitter Sammy Mahdi stelt terecht dat er een probleem is en wil de druk binnen de regering hooghouden. Zijn partijgenote Els Van Hoof, voorzitter van de Kamercommissie Buitenlandse Zaken, bekritiseerde openlijk de uitspraken van de premier en vraagt zich af wanneer het ‘de druppel te veel’ wordt voor de regering.
Oskar Seuntjens, fractieleider van Vooruit, pleit voor een sanctiepakket en spreekt van misdaden tegen de menselijkheid. Ook Groen, Open VLD en de PVDA uitten terechte kritiek en eisen duidelijke verklaringen. Dat is moedig. En noodzakelijk. Want zwijgen is geen optie meer.
De afbraak van het internationaal recht gebeurt niet alleen in Gaza, maar ook hier, wanneer gekozen wordt voor stilzwijgen of vrijblijvende ongerustheid. Leiderschap toont zich wanneer principes niet populair zijn. Wanneer het moeilijk is. Juist op zo’n moment moet het duidelijk zijn waar je voor staat. Niet omwille van pragmatisme, maar omdat elk menselijk leven telt. Omdat dit het enige is wat op lange termijn écht telt.
Wie nu geen positie inneemt, kiest de kant van straffeloosheid en dubbele standaarden. De kant van de afbraak van de internationale rechtsorde. Niet van de rechtvaardigheid. Dit is geen politiek spel. Dit gaat over waar we als samenleving voor staan.
Israëlisch-Palestijns conflict
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier