‘Moed wordt niet gevonden in het gebruik van wapens, maar in internationale solidariteit’

‘In plaats van levens te redden, moeten onze medewerkers vluchten voor hun eigen leven. Er moet nu een staakt-het-vuren komen – in het belang van zowel de Palestijnen als de Israëli’s’, schrijft Eva Smets van Oxam. Zij noemt het de ergste humanitaire crisis in de geschiedenis van de hulporganisatie.

De opening van de grensovergang bij Rafah, zodat er hulp Gaza binnen kan vanuit Egypte, is een goeie zaak. Maar een 50-tal vrachtwagenladingen zijn niet genoeg zijn voor deze humanitaire ramp als je weet dat Gaza voor deze catastrofe al afhankelijk was van meer dan 100 vrachtwagenladingen per dag om te voorzien in basisbehoeften. Wereldleiders moeten oproepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en tot onbelemmerde, veilige toegang voor humanitaire hulpverleners om hulp te bieden en essentiële diensten te repareren.

Oxfam biedt al decennia humanitaire hulp aan mensen in oorlog. We doen dit in Somalië, Jemen en Syrië, en we doen dit ook al tientallen jaren in Palestina. Maar wat er vandaag in Gaza gebeurt, is ongekend.

Elders zouden mijn dappere collega’s hulp bieden; in Gaza rennen ze nu voor hun leven. Elders zouden we voortdurend met hen in contact staan; in Gaza raakt vandaag hun batterij leeg omdat de elektriciteit is afgesneden. Elders zouden we onze locatiegegevens delen om medewerkers en burgers veilig te houden; in Gaza is vandaag niemand veilig.

Een miljoen mensen in het Noorden van Gaza moesten vluchten naar het Zuiden, waaronder ook onze collega’s en partners. Wat een veilige doorweg had moeten zijn, werd toch gebombardeerd. Humanitaire regels blijken een vodje papier en beleefde pleidooien van politici om “het aantal burgerslachtoffers tot een minimum te beperken” zijn in het beste geval naïef en in het slechtste geval lijken ze blind voor de onvoorstelbare verschrikkingen die al plaatsvinden in Gaza.

Het tekort aan water is mogelijk nog dodelijker. Meer dan 2 miljoen mensen, waarvan de helft kinderen, wordt een van de eerste levensbehoeften ontzegd; ze worden gedwongen om vuil water te drinken of het zonder te stellen. Zonder werkende toiletten en met afval dat zich op straat ophoopt, dreigt Gaza een broedplaats te worden voor cholera en andere dodelijke ziekten.

(Lees verder onder de preview.)

Volgens de VN zijn tot nu toe minstens zes waterputten, drie waterpompstations en één waterreservoir in Gaza beschadigd. Alle drie de ontziltingsinstallaties zijn gestopt door een gebrek aan brandstof en elektriciteit; alle zes afvalwaterzuiveringsinstallaties zijn nu buiten werking. Er is geen water voor 3500 ziekenhuispatiënten in 35 ziekenhuizen en ongeveer 527,500.000 binnenlandse ontheemden die onderdak hebben gevonden in 147 scholen lopen direct gevaar. Palestijnen in Gaza kunnen letterlijk nergens heen en niemand lijkt bereid of in staat om te helpen terwijl families de dood tegemoet gaan door uitdroging en ziekte.

In al die decennia dat we humanitaire hulp geboden hebben in Gaza hebben we scholen en watersystemen heropgebouwd, hebben we water voorzien, voedsel, brandstof en medische benodigdheden verdeeld, hebben we projecten opgestart met kleinschalige landbouwers en vissers. We hebben vooruitgang gezien, maar telkens weer, zien we die vooruitgang verloren gaan…

Oxfam werd opgericht in de duisternis van de Tweede Wereldoorlog op basis van het moedige principe dat de behoeften van onschuldige burgers die in een oorlog verwikkeld zijn geraakt, politieke scheidslijnen overstijgen en dat we allemaal een verantwoordelijkheid hebben om te handelen om burgerdoden te voorkomen.

Het is werkelijk hartverscheurend dat deze principes, die de kern van onze menselijkheid vormen, in 2023 worden genegeerd. Moed wordt niet gevonden in het gebruik van wapens, het wordt gevonden in internationale solidariteit. Alleen een einde aan de cyclus van geweld kan hoop geven op een betere toekomst voor zowel Palestijnen als Israëli’s.