In de Amerikaanse verkiezingscampagne zal de gelegenheid tot nuance ongezien klein zijn.
Nu Joe Biden de handdoek in de ring heeft gegooid, lijkt huidig vicepresident Kamala Harris de gedoodverfde kandidaat voor de Democraten, tenminste als Michelle Obama de handschoen niet alsnog opneemt. Daarmee staan we wellicht voor de hevigste, de meest polariserende en de meest beladen verkiezingsstrijd in decennia. Aan de ene kant torent het bastion van het diep conservatieve, masculiene en isolationistische republikanisme van Donald Trump; aan de andere kant kosmopolitische Democraten die als eerste gekleurde vrouwen het Witte Huis kunnen veroveren.
Recente peilingen geven aan dat Trump enkele procenten meer kiezers achter zich heeft dan Harris. Harris heeft zich alvast met de voeten vooruit in het gevecht gegooid en waarschuwde dat Trump een periode van chaos, angst en haat zou inluiden. ‘Trump heeft openlijk gezegd dat hij een dictator zou worden mocht hij ooit herkozen worden’, waarschuwde ze. ‘Dat hij het ministerie van Justitie zou uitbuiten tegen politieke vijanden, vreedzame betogers zou opsluiten en zelfs de Amerikaanse grondwet zou vernietigen.’
Republikeinen wetten eveneens de degens. ‘Harris is mee verantwoordelijk voor Bidens opengrenzenpolitiek en het groene wanbeleid dat de prijzen in onze winkels opdrijft’, oreerde Trumps rechterhand, J.D Vance. ‘Zij heeft al die blunders op haar kerfstok.’ Memes circuleren die Harris voorstellen als Barack Obama met een pruik en oorbellen.
Mijn buikgevoel zegt dat de Democratische kandidaat de achterstand op Trump zal inlopen en dat we een nek-aan-nekrace krijgen.
Obama en Biden wikten doorgaans hun woorden over thema’s als abortus, migratie en aanvalsvuurwapens, maar Harris neemt doorgaans geen blad voor de mond. Negentig procent van de Republikeinen kan haar wellicht om die reden niet uitstaan.
Voor de bange witte Amerikaan die zijn wereld ziet tenietgedaan worden door mensen met een andere kleur en origine, is er wellicht geen grotere demon denkbaar dan de nieuwe, steenrijke, gekleurde elite waar Michelle Obama en Kamala Harris boegbeelden van zijn. Harris groeide op als dochter van een hoogleraar aan de prestigieuze universiteit van Berkeley, Obama maakte via Princeton en Harvard haar opgang via dure advocatenkantoren.
Meer nog dan de verkiezingen van 2021 wordt dit een existentieel gevecht tussen twee Amerika’s, waarbij de gelegenheid tot nuance ongezien klein zal zijn. Mijn buikgevoel zegt dat de Democratische kandidaat de achterstand op Trump zal inlopen en dat we een nek-aan-nekrace krijgen. Elk klein incidentje gedurende die race kan dan snel grote proporties aannemen. De wereld zal zijn adem nog meer inhouden als een vrouwelijke kandidaat als Harris of Obama het pleit wint van de masculiene martelaar die Trump voor zijn achterban meer dan ooit is geworden.
