De beelden van de terroristische aanslagen in Parijs laten niemand onberoerd. Heel de wereld leefde mee met de zwangere vrouw die zichzelf wanhopig vastklampte aan een vensterbank van het concertgebouw Bataclan. De jonge vrouw kon ontsnappen en dankzij sociale media heeft ze ondertussen haar redder gevonden.
“Help, ik ben zwanger. Vang mij op als ik val!”, schreeuwde de wanhopige vrouw, die te zien is op onscherpe videobeelden. Terwijl de schutters in het concertgebouw Bataclan 89 mensen in koelen bloede vermoordden, hield de zwangere vrouw zich krampachtig vast aan het raam van de tweede verdieping. Beneden in de straat vluchtten de mensen ondertussen in paniek weg.
Op het filmpje, dat werd gemaakt door een journalist van de Franse krant Le Monde, is te zien hoe de vrouw terug naar binnen wordt gesleurd, naar de plek waar de schutters nog steeds actief waren. Veel mensen vroegen zich dagenlang af hoe het met de vrouw – en het ongeboren kindje – was afgelopen.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Nu blijkt dat het moedige ingrijpen van Sébastien – die weigert zijn achternaam bekend te maken – zowel moeder als kind terug in veiligheid bracht. Hij vertelt aan de Franstalige krant La Provence over hoe ze allebei aan de dood ontsnapten want toen de vrouw op het punt stond om zichzelf te laten vallen, hoorde de man haar geschreeuw. “Er waren twee ramen voor mij”, zegt hij. “Ik zag haar hangen aan een ervan terwijl ze smeekte aan de mensen in de straat om haar te helpen als ze viel. Maar ook daar beneden was het chaos.”
Ook beneden was het chaos
Vervolgens klom hij uit het raam op een luchtschacht, vijftien meter boven de grond. “Daar hing ik zo’n vijf minuten toen de zwangere vrouw, die zichzelf niet langer kon vasthouden aan de vensterbank, mij vroeg om haar terug naar binnen te helpen.” Hij trok haar door het raam terug naar binnen, maar direct daarna verloren ze elkaar uit het oog door de chaos van het vuurgevecht. “Ik weet niet waar ze achteraf naartoe ging.”
Kalasjnikov
De man zelf ging terug door het raam naar buiten en verstopte zich achter de luchtschacht. “Het was niet de beste plaats om mezelf te verstoppen”, vertelt hij. “Vijf minuten later voelde ik de loop van een Kalasjnikov tegen mijn been. Een van de terroristen schreeuwde: Kom daar af! Kom naar binnen en lig neer op de vloer!” Hij beschrijft hoe de schutters het vuur openden op de mensen die op het balkon van de Bataclan stonden. “We hoorden mensen schreeuwen toen ze werden gemarteld”, begint hij. “De terroristen praatten tegen ons, vroegen ons of we hun geschreeuw en hun lijden konden horen. Ze wilden er zeker van zijn dat we de angst konden voelen die de mensen in Syrië elke dag ervaren. ‘Het is oorlog! En dit is slechts het begin’, zeiden ze.” Volgens Sébastien dreigden de terroristen ook nog andere onschuldigen te vermoorden.
Ik hoorde mensen schreeuwen toen ze werden gemarteld
De man vertelt dat de schutters tijdens de gijzeling eisten dat iemand de Franse televisiezenders zou bellen. “Ze wilden met journalisten praten, maar we konden niemand bereiken.” Daarna moest Sébastien van hen een briefje van vijftig euro verbranden, dat ze eerst uit zijn portefeuille hadden gestolen. Hij beweert dat ze niet goed genoeg uitgerust waren om de zaal op te blazen, ondanks alle dreigementen. Sébastien: “Ze droegen ons op om te zeggen dat ze zelfmoordbommen hadden, en dat ze zichzelf zouden opblazen als de politie zou komen. Dat was een leugen, ik zag alleen Kalasjnikovs”, klinkt het.
Organisatie
Sébastien kreeg tijdens de gijzeling de indruk dat de terroristen niet echt georganiseerd waren. Ze hadden slechts een eis: dat de veiligheidstroepen zich zouden terugtrekken. Om dat te bereiken, hadden ze volgens de man heel wat over. “Ze dreigden om elke vijf minuten iemand van ons te vermoorden en daarna de lichamen uit het raam te gooien.”
De schutters dreigden elke vijf minuten iemand te vermoorden
Na enkele minuten gingen de terroristen akkoord dat enkele brandweermannen mochten binnenkomen om de ergste gewonden mee naar buiten te nemen om hen te verzorgen. Toen begon voor de gijzelaars het wachten, wat Sébastien omschrijft als de langste minuten van zijn leven. “Ik voelde eerst hoop, en dan voelde ik mij ten dode opgeschreven. Ik sloot mijn ogen zodat ik de Kalasjnikovs die op mijn hoofd richtten niet hoefde te zien.”
De aanslagplegers posteerden intussen twee gijzelaars voor de deur. Die moesten dienen als menselijk schild. Als bij wonder, werden die niet geraakt toen de Franse politie de Bataclan binnenviel. “Ze trapten de deur in en gooiden een granaat naar binnen. Toen een tweede net naast mijn voet landde, wist ik dat het tijd was om te vluchten. Ik rende, de granaat ontplofte en ik werd vertrappeld. Maar het was de gelukkigste pijn in mijn leven. Ik was beschermd, ik leefde.”
Sociale media
Sébastien en de vrouw zagen elkaar opnieuw op maandag, nadat de vrouw hem via een vriend een bericht had gestuurd op sociale media. “Ze is veilig en wel maar ze moet rusten en wil momenteel niets zeggen over wat er is gebeurd”, vertelt haar vriend Frans Torreele aan The Telegraph. Torreele postte op zondag een bericht op Twitter om haar redder op te sporen, en zo kwam hij bij het account van Sébastien terecht.
Ze is veilig en wel maar wil momenteel niets zeggen over het drama
De tweet werd meer dan 1.800 keer gedeeld voordat de broer van Sébastien een mailtje stuurde naar de vrouw. Torreele: “Ze wil iedereen bedanken die haar heeft geholpen, zeker de man die haar hielp om terug in het gebouw te klimmen.” Hij zegt dat zijn vriendin werd gered door een reeks van kleine gebaren en vriendelijkheden op het moment van totale waanzin. “Die kleine dingen hebben geleid tot iets veel groter. Het is moeilijk om jezelf in te beelden hoe veel een uitgestrekte hand of een schouder om op te leunen kunnen helpen om mensen te redden. Die mensen moeten elkaar kunnen bedanken.” (MVM)
Aanslagen Parijs
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier