‘Machteloosheid vraagt om actie, zinvol of niet. Maar Israël is meer dan Netanyahu alleen’

‘Wie begaan is met de Palestijnen, voelt zich machteloos bij de treurige beelden uit Gaza. En eist dus actie: zeg alle relaties met Israël op, isoleer het land! Was het maar zo simpel’, schrijft Robbert de Witt (EW).

Het is voor een leek maar moeilijk te begrijpen: hoe ­regeringsleiders reageerden op Donald Trumps handelsoorlog. Op de importtarieven die hij uitdeelde aan vriend en vijand tegelijk, volgden onmiddellijk net zulke hoge tegentarieven. Toch raar.

Want waar alle tegenstanders van hoge importtarieven het over eens zijn, is dat die vooral de eigen burgers raken. O wat dom van Trump, hoor je dan, het zijn zijn eigen kiezers die eronder lijden!

Handelsoorlog en de kunst van de andere wang toekeren

Zij moeten immers ineens veel meer gaan betalen voor buitenlandse producten. Waarom reageerde de EU dan door zélf hoge invoertarieven te willen heffen op sommige Amerikaanse producten? Daar is de Europese burger dan toch allereerst de dupe van?

Zou het niet verstandiger zijn om helemaal niets te doen als Trump een nieuwe ronde van zijn handelsoorlog aankondigt? Dat heeft ook wel iets moois bovendien, zo rond Pasen. Jezus Christus predikte immers dat het goed is om een ander ook je andere wang toe te keren als je een draai om de oren krijgt.

Machteloosheid vraagt om actie – zinvol of niet

Economen zullen het vast beter weten. En politici willen bij hun kiezers natuurlijk niet overkomen als slappeling en voelen zich gedwongen om terug te slaan met hoge tarieven.

Het draait in de internationale politiek uiteindelijk evenzeer om wat goed voelt als om wat zinvol is.

Zo wil iedereen die begaan is met het lot van de Palestijnen dat de Nederlandse regering Israël eindelijk eens een halt toeroept. Den Haag moet ervoor zorgen dat Benjamin Netanyahu het bloedvergieten in Gaza zo snel mogelijk staakt. 

Geloofwaardigheid Israël wankelt

Zeker na de gruwelijke ontdekking van vijftien Palestijnse hulpverleners in een geïmproviseerd graf nabij Rafah. Het Is­raëlische leger beweerde aanvankelijk dat het om een verdacht konvooi ging, mogelijk van Hamas, dat onverlicht het gebied doorkruiste en daarom werd beschoten. Maar The New York Times kreeg een filmpje in handen waaruit bleek dat het om duidelijk herkenbare ambulances ging.

De IDF (het Israëlische leger) houdt al anderhalf jaar vol dat het er alles aan doet om onschuldige slachtoffers te voorkomen, maar dat valt niet te rijmen met deze wandaad. Dat Israël nog altijd een verdedigingsoorlog voert, klinkt ongeloofwaardig.

Nederland houdt vast aan dialoog met Israël

En dus groeit in Nederland de druk op het kabinet om afstand te nemen van de Israëlische regering. Voorlopig tevergeefs. De Israëlische ambassadeur werd weliswaar, zoals dat heet, op het matje geroepen, maar verder verandert Nederland niet van koers. Premier Dick Schoof zei eerst het onderzoek van het Israëlische leger te willen afwachten.

Opeenvolgende generaties Nederlandse politici vonden net als Schoof dat Nederland niet zomaar de banden met Israël moet verbreken, omdat je in dialoog meestal meer bereikt dan door de deur dicht te gooien. Dat is vaak waar. Bovendien: wie gelooft nou serieus dat Benjamin Netanyahu niet meer kan slapen als Dick Schoof hem de wacht aanzegt? 

Israël is meer dan Netanyahu alleen

Maar ja, wie begaan is met de Palestijnen, voelt zich machteloos bij de treurige beelden uit Gaza en de oplopende slachtofferaantallen. En eist dus actie: zeg alle relaties met Israël op, isoleer het land! Het draait er ook in dit geval meer om dat je iets dóet, iets wat goed voelt, dan dat het zinvol is.

Wie een beetje let op wat er in Israël zelf allemaal gebeurt, snapt dat het zo simpel niet is. Het land is zelf ook diep verdeeld. Honderden Israëlische artsen en verpleegkundigen eisen dat de daders van de moord op hun Palestijnse collega’s worden vervolgd.

Bijna duizend reservisten van de IDF ondertekenden een oproep aan de regering-Netanyahu om de oorlog te staken. Ruim 250 oud-agenten van inlichtingendienst Mossad eisen hetzelfde. Al maanden zijn er massademonstraties in Israël tegen de oorlog, die wordt gezien als een persoonlijke wraakoefening van Netanyahu. Je kunt, kortom, Israël niet gelijkstellen aan zijn regering.

Wie Israël boycot, raakt ook de voorvechters van vrede

De boze studenten en academici die niet meer willen samenwerken met Israëlische universiteiten, de activisten die een boycot van Israël willen – zij doen dat wel en gooien daarmee ook de tegenkrachten in Israël voor de bus.

Pleiten voor het doorsnijden van de banden met Israël voelt in het licht van het oorlogsgeweld vast als de moreel juiste keuze. Maar voor een duurzame vrede – ooit, hopelijk – moet niet heel Israël worden gedemoniseerd. Verzoening met de Palestijnen zal toch van de verstandige mensen daar moeten komen.