Flaters van Biden en Trump op een rijtje: van het aantal kleinkinderen tot president Argentinië

Wekenlang ging het in VS-media uitvoerig over de verminderde verstandelijke vermogens van de twee presidentskandidaten, die welhaast zeker de nominatie van hun partij binnenhalen: Donald Trump en Joe Biden. Vooral voor Biden groeien de twijfels bij kiezers, al vinden niet alle specialisten dat terecht.

Voorafgaande opmerking: we zijn geen medici, en we hebben al helemaal geen persoonlijke diagnose van Trump of Biden. Trump beweert dat hij met glans een dementietest heeft doorstaan, maar hij heeft geen resultaat bekendgemaakt, Biden krijgt jaarlijks een medische check-up, waarbij zijn artsen hem fit verklaren, maar of hij specifiek op mentale aftakeling wordt getest, is niet duidelijk. Allebei rijgen ze de versprekingen en vergissingen aan elkaar.

In het geval van Biden heeft zijn omgeving een regime geïntroduceerd waarbij hij zo min mogelijk belast wordt. Dat gaat van kleinere trappen en een lagere instap in het presidentieel vliegtuig, kwestie van niet te vallen, over een zo kort mogelijke werkdag en het vermijden van interviews, tot fiches die hem bij de les kunnen houden als hij de draad kwijtraakt. Ook kregen zijn medewerkers volgens The New York Times te horen dat ze moeten doen alsof er niets aan de hand is als de baas er duidelijk naast zit.

Tweede voorafgaande opmerking: de twee kandidaten overdrijven de mentale problemen van de tegenstander. Trump noemde Biden ‘cognitief gehandicapt’. Biden grapte vorige week dat hij ten minste de naam van zijn echtgenote kan onthouden, terwijl Trump – dat was toch de veronderstelling – de naam van Melania zou vergeten zijn. Dat laatste kon duidelijk weerlegd worden. Trump was tijdens een campagnetoespraak bezig zijn echtgenote te prijzen, toen zijn aandacht afgeleid werd door een bekende in het publiek, Mercedes Schlapp. En dus maakte hij een gedachtesprong van zijn echtgenote naar Mercedes. Wie alleen de geluidsband hoorde, kan aan een naamsverwarring denken, maar met de beelden erbij is het duidelijk een klassiek geval van hak-op-de-tak Trump.

Dat Trump zich tijdens een gerechtelijke ondervraging niet herinnerde dat hij zichzelf een van de beste geheugens aller tijden had toegedicht, had ook niet direct met een gebrekkig geheugen te maken (zoals komiek Jon Stewart in The Daily Show suggereerde). Trump deed zijn best om zich tijdens die ondervraging niets te herinneren, kwestie van zichzelf niet op leugens te laten betrappen.

Dat Biden niet ‘cognitief gehandicapt is’ kon men donderdagnacht vaststellen tijdens The State of the Union, toen de president bijna anderhalf uur een tekst voorlas – weliswaar met het nodige schrapen van de keel – en nog reageerde op wat er aan reacties van de aanwezige Congresleden binnenkwam. Commentatoren bedachten naderhand dat de constante opmerkingen over Bidens mentale staat – onder meer vanwege Trump – hebben geleid tot heel lage verwachtingen voor Biden. Elke keer als hij wel enigszins naar behoren presteert, zijn toeschouwers aangenaam verrast.

(lees verder onder de preview)

Dit gezegd zijnde: zelfs 60 procent van de eigen partijleden gelooft dat hij niet fysiek en mentaal weerbaar genoeg is voor een nieuwe ambtstermijn. Bij Trumpkiezers komen de flaters van hun kandidaat minder erg aan, omdat Trump altijd al wel vreemde sprongen en redeneringen maakte in zijn toespraken. Recent voorbeeld: hij had het over het feit dat magneten hun magnetisme verliezen als ze met water in contact komen. Dat is niet zo, maar een dergelijk gegeven had hij evengoed in 2016 kunnen aansnijden. Zoals hij er een punt van maakt uit te wijden over de kwalijke gevolgen voor het milieu van windmolens. En Trump heeft het voordeel dat hij energiek en kwiek lijkt, terwijl Biden moeizaam stapt, vaak nauwelijks hoorbaar praat en heel sterfelijk lijkt voor iemand die nu 81 is en tot zijn 86ste president wil blijven.

Lapsussen van Biden

The New York Times publiceerde in juni 2023 een artikel waarin de krant voor het eerst de schijnwerper richtte op de lapsussen van de president. Het artikel verwees naar een optreden van de president, die in het Witte Huis kinderen ontving in het kader van ‘Neem je Kinderen mee naar het Werk-Dag’. Een kind vroeg hem naar zijn kleinkinderen, en Biden leek in een gat te verzinken. ‘Laat me denken. Ik heb er een (een kleinkind, red.) in New York, twee in Philadelphia – of zijn het er drie? Neen, drie, want ik heb een kleindochter die – ik weet het niet, je brengt me in verwarring.’

Hij kon die dag evenmin vertellen welk land hij laatst had bezocht, of welke film hij graag gezien had.

Nadat de speciaal aanklager in zijn rapport over Bidens achterhouden van geheime documenten de president had omschreven als een ‘welwillende oude man met slecht geheugen’, wilde Biden tonen dat er ‘niets mis’ was met zijn geheugen. Dat liep fout toen hij president Sisi van Egypte omdoopte tot de president van Mexico. Het was die week niet zijn enige uitschuiver. Hij had het over gesprekken met president François Mitterrand in 2021. ‘Mitterrand van Duitsland’, begon hij tijdens een kiesmeeting in Las Vegas, ‘ik bedoel van Frankrijk.. Hij keek me aan en zei: weet je, wat, waarom… hoe lang ben je terug?’ Niemand begreep wat Biden vertelde. Hij had het natuurlijk over president Macron, want Mitterrand stierf in de jaren negentig. Een paar dagen later, in New York, beweerde hij dat hij de bestorming van het Capitool (2021) had besproken met de Duitse Bondskanselier Helmut Kohl (gestorven 2017). Hij bedoelde klaarblijkelijk Angela Merkel.

(lees verder onder de preview)

In 2023 stelde hij dat Poetin ‘duidelijk de oorlog in Irak verliest’. Hij bedoelde natuurlijk Oekraïne. Etc.

In september 2022, tijdens een bijeenkomst over gezonde voeding, keek hij rond, en riep hij op Congreslid Jackie Walorski in het publiek. ‘Waar is Jackie?’ vroeg hij. Hij wilde klaarblijkelijk dat ze recht zou staan en applaus in ontvangst zou nemen. Walorski had de bijeenkomst helpen organiseren, maar ze was ook – zoals de president wist – een maand eerder overleden bij een auto-ongeval. ‘Hij dacht aan haar toen hij haar naam riep’, aldus de woordvoerster van Biden. Daar was niet mis mee, aldus de woordvoerster.

Biden noemde zichzelf vroeger ‘de koning van de blunders’ omdat hij zo vaak woorden, namen en titels verhaspelt. Hij zei ooit dat hij minstens één fout begaat per toespraak. Wat het tegenwoordig erger maakt, is dat de fouten vaak enige duur hebben.

Flaters bij Trump

Trump beschuldigde Biden er tijdens een verkiezingstoespraak van de tweede wereldoorlog op gang te zullen brengen. Hij beweerde dat je tegenwoordig een identiteitskaart moet tonen om een brood te kunnen kopen. Hij zegt wel meer dingen die niet kloppen en uitzinnig zijn. Maar dat is niet verschillend van hoe hij vroeger speechte.

Wel relatief nieuw zijn zijn naamsverwisselingen, waarmee hij Biden naar de kroon steekt.

Trump spreekt bij herhaling de naam Obama uit als hij het over Hillary Clinton of Joe Biden heeft. Hij praat vaak alsof hij in 2016 Barack Obama verslagen heeft, en alsof Obama nu president is. Hij zei recent dat hij die naamsverwarring gebruikt omdat Obama toch de touwtjes in handen heeft, maar of het echt bedoeld is, kan betwijfeld worden. Begin maart, tijdens een meeting in Virginia, legde hij de schuld voor de escalatie rond Oekraïne ook weer bij Obama. ‘Poetin heeft zo weinig respect voor Obama dat hij het woord nucleair begint te gebruiken. Je hoort dat. Nucleair. Hij begint vandaag over nucleaire wapens te spreken’.

In februari, tijdens een campagnetoespraak in New Hampshire, verwarde hij langdurig zijn Republikeinse rivaal Nikki Haley met de voormalige Democratische speaker Nancy Pelosi. Hij legde de schuld voor de slechte beveiliging van het Capitool op 6 januari bij Haley, die nooit enige bevoegdheid had over die beveiliging.

(lees verder onder de preview)

Tijdens twee kiesmeetings in het voorbije weekend leek de gewezen president buiten proportie moeite te hebben om te articuleren. Hij brabbelde. Hij prees de nieuwe president van Argentinië, maar vergat klaarblijkelijk diens naam en noemde hem dan maar Argentinë. ‘Weet je, Argentinië, een fidele kerel. Hij is een grote Trumpfan. Hij houdt van Trump. Ik houd van hem omdat hij van Trump houdt. Ik heb iedereen graag die me graag ziet.’ MAGA (Make America Great Again, zijn politieke slogan, red.) noemde hij ‘de grootste beweging misschien in de geschiedenis van om het even welk land, zelfs Argentinië’. Hij verslikte zich tijdens dezelfde toespraak in het woord Venezuela, misschien omdat hij het van een teleprompter aflas. Hij probeerde het ettelijke keren uit te spreken.

Uitzonderlijk?

Ontelbare specialisten hebben zich over de uitschuivers van de presidentskandidaten uitgesproken. Velen beschouwen het als relatief onschadelijk, en niet iets wat hen incompetent zou maken. Het kan bijvoorbeeld een gevolg zijn van vermoeidheid en stress – wat gelet op het zware schema dat Trump volgt, met processen en meetings, niet zo verwonderlijk zou zijn. Anderen zien bij beide kandidaten wel gevaarlijke tekenen van mentale aftakeling. Het punt is dat vele kiezers het ergste vrezen, en dat het – zoals komiek Jon Stewart onlangs betoogde – niet aan de kiezers is om die zorgen op te baren, maar aan de kandidaten om ze te weerleggen.