‘Jeremy Corbyn is de weg kwijtgeraakt. Zelfs zijn eigen partij weet niet waar hij voor staat’

Jeremy Corbyn, de leider van de Britse Labourpartij is de weg kwijt, zegt correspondent Lia van Bekhoven. ‘Dat ligt gedeeltelijk aan een ideologische richtingenstrijd. Maar veel meer nog aan onbekwaamheid en amateurisme.’

Weet u wie ik mis? Jeremy Corbyn. U weet wel, de grijze, kalme, revolutionair die onverwacht leider werd van de Britse Labourpartij. Principiële man, meerdere malen winnaar van Parlementaire Baard van het Jaar. Corbyn maakte van zieltogend Labour een massapartij. Hij deed voor de sociaal-democraten wat John Travolta deed voor Uma Thurman in Pulp Fiction: hij spoot een dosis adrenaline recht in het hart en bracht Labour weer tot leven. Dat was anderhalf jaar geleden. Sindsdien, niks.

Corbyn laat zich weinig zien en horen. En wat hij zegt blijft niet hangen of is memorabel om de verkeerde redenen. Zijn boodschap is op zijn best verwarrend. Zo veranderde hij vorige maand zijn standpunt over immigratie drie keer op een dag. Kortom, onder Corbyn is Labour de weg kwijtgeraakt. Zelfs zijn fractieleden weten niet waar de sociaal-democraten voor staan. Dat ligt gedeeltelijk aan een ideologische richtingenstrijd. Maar veel meer nog aan onbekwaamheid en amateurisme. Neem Brexit. Het vraagstuk dat alles overheerst. De uittreding uit de EU, die binnen twee maanden van start gaat, zal iedere Britse burger raken en het land ingrijpend veranderen. Wat zegt Labour? Is Her Majesty’s oppositie voor een harde Brexit, een softe, of iets er tussenin? De meeste Britten zouden het niet weten. Begrijpelijk, want Corbyn zelf weet het ook niet. En als hij het zou weten heeft hij het gezag niet om zijn 228 fractieleden zijn standpunt op te leggen.

Meer nog dan migratie of Brexit maken de Britten zich zorgen om de nationale gezondheidszorg. De veelgeprezen NHS ligt aan de beademing. Er is een tekort aan personeel en een teveel aan patienten. Desondanks heeft in de laatste peiling de Conservatieve regeringspartij een voorsprong van 16 punten op Labour. May is pas een half jaar premier. Ze is een onervaren leider. Bovendien is ze gekozen door haar partij, niet door de kiezers, wat haar mandaat discutabel maakt. Een functionerende oppositie zou haar alle hoeken van de tweede kamer laten zien. Maar tijdens het wekelijkse vragenuurtje in het Lagerhuis, is het een assertieve May die keer op keer de vloer aanveegt met Corbyn.

‘Er is maar een ding erger dan dat er over je gepraat wordt’, schreef Oscar Wilde. ‘En dat is dat er niet over je gepraat wordt’. Labour, slecht georganiseerd en geleid, wordt in de media genegeerd. De partij heeft zichzelf buiten spel gezet. Er zijn geen inspirerende ideeën en weinig nieuwe initiatieven. Het is moeilijk aanwijzen op welk vlak Labour, de partij die onder Tony Blair jarenlang de politieke koers bepaalde, nog relevant is.

De fractie zelf gelooft dat de partij gedoemd is. Labourkamerleden stappen uit de politiek, vinden elders banen. ‘Zochten we een paar jaar geleden nog naar de mogelijkheid van een meerderheidsregering, nu zoeken we naar reddingsboten’, zei er een, anoniem tegen de Times. Labour is, ’te zwak om verkiezingen te winnen, maar te sterk om te overlijden’. Labourparlementariers wachten de volgende verkiezingen af. Niet in de hoop op een zege, maar juist omdat ze verwachten dat de kiezers de sociaal-democraten zo grondig zullen vernietigen, dat Corbyn wel moet aftreden. De overlevenden kunnen dan beginnen aan een comeback. De wederopbouw van Labour kan, in een optimistisch scenario, tien jaar duren. Aangenomen natuurlijk dat er uit de as nog een feniks is om te herrijzen.