‘Israël zal nooit gedemilitariseerd worden totdat het leger geciviliseerd is’

‘We hebben een Jodendom nodig zonder religieus nationalisme’, schrijft activiste Ofra Kaplan. Ze is opgegroeid in een praktiserend Joods gezin, en heeft haar identiteit versterkt als Haredi (een strikt orthodoxe strekking binnen het Jodendom) na haar verhuizing naar Israël.

De besprekingen tussen wetgevers en de leiders van de Haredi-gemeenschappen vinden plaats achter gesloten deuren, zonder enige inbreng van Haredi-vrouwen. Sinds 1973 zijn alle conflicten gevolgd door vredesbesprekingen, die altijd zijn geïnitieerd door door vrouwen geleide grassroots-organisaties. Waarom zouden wij, Haredivrouwen, wachten tot onze zonen omkomen voordat we een actieve rol spelen in het waarborgen dat ‘onze mannen’ evenveel investeren in vrede als in oorlog?

Ik ben geen pacifist. Israël heeft echte vijanden en er is een echte oorlog. Maar zonder een toekomstvisie heeft onze regering geen recht om onze zonen te eisen.

Op 7 oktober zagen we hoe de mannelijke hiërarchie van het leger reageerde op herhaaldelijke waarschuwingen van vrouwelijke verkenners aan de grens. Ze werden volledig genegeerd en vervolgens verkracht, vermoord, gemarteld en gegijzeld. Diezelfde dag implodeerde de door mannen gedomineerde regeringsstrategie om Hamas te versterken ten koste van de Palestijnse Autoriteit, met honderden doden tot gevolg.

Willen we echt onze zonen aan deze regering en dit leger toevertrouwen? Willen we onze kinderen als kanonnenvoer overleveren voor de arrogantie van het leger en de gekozen leiders, omdat we ons ‘schuldig’ voelen dat onze kinderen niet ‘zoveel’ sterven als niet-Haredi-kinderen? Er moet een plan komen waarin soldaten niet worden gepest of genegeerd vanwege hun leeftijd of geslacht, net zoals dergelijk pesten onaanvaardbaar zou zijn op een reguliere werkplek. Israël zal nooit gedemilitariseerd worden totdat het leger geciviliseerd is.

Er moet een plan zijn dat niet simpelweg gebaseerd is op het tegen elkaar uitspelen van onze vijanden, Hamas en de Palestijnse Autoriteit, maar een oprecht plan dat erkent dat er minstens vijf miljoen niet-Joodse mensen dicht bij ons wonen en dat ze nergens naartoe gaan.

Er moet een plan zijn dat Arabisch-sprekende Israëli’s dezelfde landrechten geeft als Joodse Israëli’s, zodat ze waardig kunnen werken en gelijke hulp kunnen krijgen om georganiseerde misdaad, bendegeweld en terreur tegen Arabisch-sprekende vrouwelijke burgers te stoppen.

Er moet een plan zijn zodat halfnaakte Joden met witte vlaggen niet worden beschoten, zodat de leiders van het nationale religieuze kamp, die deze regering steunen, ophouden Amerika, onze grootste bondgenoot, te provoceren met schandalige uitspraken, ophouden met wapentrainingszomerkampen voor 11-jarigen, en ophouden casual wandelingen te maken op Har HaBayit (de Tempelberg). We hebben een plan nodig waarin de regering stopt met het uitbreiden van illegale nederzettingen en het deelnemen aan massale chillul HaShem (schending van de eer van God) waarbij religieuze jongeren Palestijnse boeren aanvallen.

Er moet een plan en een inclusieve discussie onder burgers komen waarin ‘lichamen voeden’ aan het leger uitsluitend te maken heeft met verdediging. Waarom zouden Haredi-soldaten vechten en sterven ter verdediging van illegale buitenposten van een nationalistische randgroep die ervoor kiest om buiten de erkende grenzen van Israël te wonen? Waarom zouden we onze zonen toestaan zich in te schrijven voor een staat van voortdurende oorlog tegen onze niet-Joodse buren, zoals onze niet-Haredi-zussen de afgelopen zesenzeventig jaar hebben gedaan? Ik heb met deze vrouwen gesproken en hun pijn gezien; zij hoopten dat de volgende generatie vrede zou brengen. Maar elk jaar gaat voorbij zonder vooruitgang, omdat er alleen in oorlog wordt geïnvesteerd en niet in vrede.

Waar zijn de programma’s om Arabisch te leren aan de hele Joods-Israëlische bevolking? Waar zijn de historische plaquettes ter nagedachtenis aan de Arabische dorpen die er ooit stonden, niet om te impliceren dat ze herbouwd zullen worden, maar om respect te tonen voor de doden en hun verhaal te erkennen? Waarom ontbreekt een langetermijnvisie om het verleden te verzoenen en vooruit te gaan?

Ik ben geen pacifist en begrijp dat een leger essentieel is voor ons bestaan, en dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor elkaar. Het kan niet zo zijn dat anderen risico’s nemen en hun kinderen opofferen voor mij. Maar waar zijn de risico’s die deze regering neemt voor vrede?

Als religieuze vrouwen moeten we ons realiseren dat door onze zonen in een leger te laten dienen dat gedreven wordt door trots en arrogantie in plaats van nederigheid en vredesopbouw, we ook medeplichtig zijn aan de wapenhandel die de oorlogindustrie voedt. Israël is de negende grootste exporteur van wapens, met bedrijven die wapens verkopen aan meer dan 130 landen. Onze Joodse bronnen, van de Misjna (mondelinge wetten) tot de moderne tijd, behandelen kwesties van zelfverdediging, levensredding en de ethische overwegingen van wapenverkoop aan landen met twijfelachtige mensenrechten. Dezelfde inkomsten zouden ook kunnen worden gegenereerd door te investeren in milieutechnologieën. Waar is het langetermijnplan?

De afhankelijkheid van deze regering van Forum Kohelet (een invloedrijke beleidslobbygroep) dat niet-Joodse ideologieën importeert om de verzorgingsstaat te ontmantelen, zou een ramp zijn voor de Haredi-gemeenschappen en druist in tegen al onze ethische leerstellingen. Waarom steunen onze politieke leiders de gerechtelijke hervormingen van deze regering en geven ze Eretz Yisroel (het Land van Israël) op een presenteerblaadje aan Amerikaanse neoconservatieven? Waar is het langetermijnplan voor ons en onze kinderen?

Gedurende 76 jaar hebben onze geestelijke leiders deze ethische en sociaaleconomische discussies vermeden en aan de zijlijn gestaan, alsof deze kwesties ergens anders plaatsvinden zonder enige verbinding met ons. We hebben het recht om te eisen dat onze geestelijke leiders de handen uit de mouwen steken en zich met deze zaken bezighouden. We hebben een Jodendom nodig zonder religieus nationalisme. We hebben een oproep tot actie nodig die niet in religieuze termen is gesteld; we waren nooit comfortabel met het zionisme en maken geen deel uit van het Dati Leumi kamp – het toepassen van de ideologie van de volgelingen van HaRav Kuk op seculier zionisme om een religieuze Jood in een vechter te veranderen, gaat ons niet aan. Noch de bezetting van Gaza noch de terugtrekking maakten ooit deel uit van onze agenda, en ze zijn ook niet gerelateerd aan ons trauma. Wij hebben een ander trauma.

Als Haredi-vrouwen hebben we een unieke en historische kans om een rol te eisen in de discussies over de toekomst van onze kinderen en de samenstelling van onze samenleving. Een langetermijnplan voor de toekomst zou kunnen bestaan uit een algemene dienstplicht voor alle Israëlische burgers, zowel voor burger- als militaire dienst, te vervullen tussen de 18 en 28 jaar, vergelijkbaar met het systeem in Zuid-Korea. Dit zou iedereen de kans geven om tot hun 26ste te studeren, reizen, werken of dienst te nemen, met extra financiële prikkels voor degenen die onmiddellijk dienst nemen. 

Daarnaast zou dit plan militaire huisvesting voorzien voor alle soldaten en hun gezinnen in landbouwgemeenschappen in de periferie. Dit zou zorgen voor veiligheid, voedselzekerheid en banen in door oorlog getroffen gebieden, bijdragen aan het herstel van de economie na de oorlog, en geweld en criminaliteit in Arabisch-sprekende gemeenschappen verminderen door middel van onderwijs en structuur.

Waarom worden overheidsmiddelen en technologieën niet ingezet om de echte vijand te bestrijden – klimaatverandering, die iedereen zal treffen, ongeacht religie, huidskleur of ras? Over 30 jaar zullen we een temperatuurstijging van 2 tot 4 graden ervaren, en de strijd om water, land en energie zal toenemen. Wat doet deze regering en dit leger op het gebied van milieuvredesopbouw en milieu-samenwerking?

Ik hoop en bid dat degenen onder jullie die bedreven zijn in sociale media een oproep doen aan alle Haredi-vrouwen om te stoppen met het bezoeken van de mikva (ritueel bad) totdat we een plek aan de tafel krijgen. Deze maatregelen zijn drastisch, maar we leven in uitzonderlijke tijden. Anders zal een vandaag geboren Haredi-kind over 19 jaar nog steeds strijden in de oorlog van arrogante mannen, terwijl de organisatie Women Wage Peace de grootste Haredi-vrouwenbeweging voor vrede zal zijn, nog steeds marcherend zonder uitzicht op een einde.