‘Een groeiende groep Britten is ervan overtuigd dat niks nog werkt’, schrijft Lia Van Bekhoven vanuit Londen. ‘De regering van Rishi Sunak is niet bij machte om de grote problemen aan te pakken, maar bij de Britten zelf regeert stilaan de apathie.’
In mijn plaatselijke supermarkt zijn sommige verse groenten gerantsoeneerd. Geen klant die met meer dan twee pakken sla, een handvol tomaten en drie paprika’s naar huis mag. Een plakkaat op de groentenafdeling legt de schuld bij ‘toeleveringscomplicaties’. Volgens de BBC had een barre winter in Marokko en Spanje de tomatenoogst verknald. Remainers geven de Brexit de schuld van de tekorten, en Brexiters de hoge energieprijzen waar Britse telers met tomatenkassen niet tegenop konden stoken.
Hoe dan ook, het zal de Britse consument een zorg zijn. Want er mag veel in de lucht hangen, een stormloop op de kerstomaat zit er niet bij. En niet alleen omdat de begrippen ‘Brit’ en ‘verse groente’ geen vanzelfsprekende combinatie is, maar omdat de Engelsen er aan gewend zijn dat ‘niks meer werkt’.
Deze maand, februari, was het summum van de slepende stakingsgolf die sinds het najaar op gezette tijden het openbaar leven verlamt. In een week legden een half miljoen mensen het werk neer. 60% van alle scholen in Engeland gingen helemaal of gedeeltelijk dicht. Verpleegkundigen, treinmachinisten, ambulanciers, postbeambten en douaniers gaven niet thuis. Zelfs examinators van rijexamens en ambtenaren van het ministerie van pensioenen, toch al gauw de minst militante beroepsgroepen ter wereld, hielden het voor gezien.
En wat was de reactie op de treinen en bussen die niet meer reden, op de schoolkinderen die na de pandemie opnieuw thuiszaten, op de 180.000 ziekenhuisbehandelingen die zijn uitgesteld? Was er een Engelse die een geel hesje aantrok? Een Brit die op zijn tractor sprong om in politiek Westminster zijn gram te spuien? De enige respons was het ophalen van de gezamenlijke schouder, het enige hoorbare een zucht van apathie.
Er is nochtans genoeg in het VK om je over op te winden. De openbare diensten barsten uit hun voegen, de gezondheidssector verkeert in staat van ontbinding, er is een acute woningnood, de rivieren worden volgepompt met ongezuiverd rioolwater terwijl de politiek schittert door afwezigheid. De regering van Rishi Sunak geeft niet de indruk bij machte te zijn de grote problemen op te lossen.
Misschien dat de economische malaise en politieke verdeeldheid van het afgelopen decennium zijn tol geeist heeft. Wellicht dat de financiele crisis, de bittere ruzies over de Brexit, de vier verkiezingen, de pandemie, de oorlog in Oekraïne, de huizenhoge energielasten en de scherpste daling in de levensstandaard sinds de tweede wereldoorlog, teveel waren.
Hoe dan ook, je kunt de moedeloosheid bijna proeven. Mocht het VK een doodzieke patiënt zijn, dan is dit het moment waarop er een geestelijk verzorger bij gehaald wordt. ‘Hij heeft het opgeheven, meneer pastoor’.
Zeven op de tien Britten vinden dat het VK in verval is. Zestig procent meent dat ‘niks meer werkt in dit land’ en een meerderheid gelooft dat alles, de economie, de kosten van het levensonderhoud, persoonlijke financiën en kansen, verder bergafwaarts zal gaan. Slechts 27% denkt dat het leven van de volgende generatie beter zal zijn dan dat van hun ouders.
Een blik op de stakingskalender die door iedere krant en omroep dagelijks gepubliceerd en aangepast wordt, leert dat de acties in maart onverminderd door gaan. Terwijl de minister van gezondheid na maanden zoeken de onderhandelingstafel van de verpleegkundigen heeft gevonden, stemden artsen, fysiotherapeuten, spoorwegwerkers, docenten en andere ambtenaren voor het hervatten van de stakingen.
Het lijkt de Britten aan energie te ontbreken daar iets van te vinden, laat staan er boos om te worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
