‘In anderhalf jaar verloor Israël veel – maar het won ook’

De Gaza-oorlog, de zoveelste in een treurige reeks, werd verloren door Israël. Maar buiten Gaza heeft Israël zelden zo’n succesvol jaar meegemaakt. Hezbollah werd vernederd en verslagen en Iran werd in het hemd gezet, schrijft Robbert de Witt (EW).

Nu het stof letterlijk is neergedaald dankzij het staakt-het-vuren in Gaza, wordt zichtbaar wat de regering van Benjamin Netanyahu allemaal heeft aangericht in het Midden-Oosten. In kwade zin, maar ook – en dat wordt door velen genegeerd – in goede zin.

Toen de IDF (Israel Defense Forces) zich in oktober 2023 ­verzamelde aan de grens van de Palestijnse Gazastrook, vreesden velen het ergste. Met manschappen en tanks een dichtbevolkt stedelijk gebied intrekken waar de vijand (30.000 Hamas-strijders) zich onder de burgerbevolking mengt: dat wordt een ramp.

Toch leek Israël in militair opzicht aanvankelijk bijzonder succesvol. Israëlische soldaten lieten zich niet de tunnels in lokken, maar isoleerden delen van Gaza en probeerden daar Hamas uit te schakelen. Naar eigen zeggen doodde Israël 17.000 Hamas-militanten, inclusief vrijwel de gehele top. Zelf verloor de IDF ‘slechts’ vierhonderd man.

En toch is deze Gaza-oorlog, de zoveelste in een treurige reeks, verloren door Israël.

Israël is diep verdeeld en Hamas is niet vernietigd

Vierhonderd gesneuvelden mag weinig zijn vergeleken met het enorme slachtofferaantal bij Hamas. Maar in Israël tellen deze verliezen zwaar. Veel dienstplichtigen (en hun families) zijn het vechten beu. Het land is diep verdeeld.

Hamas is ook helemaal niet vernietigd. Het moet demoraliserend werken dat dit wel het doel was, en dat massa’s Hamas-militanten na afkondiging van het bestand juichend en schietend door de verwoeste straten van Gaza liepen. Kennelijk kan het sterkste leger van het Midden-Oosten ook na veertien maanden oorlog voeren Hamas niet elimineren. Integendeel: met ieder onschuldig Palestijns slachtoffer groeide ook de wraakzucht. En er waren vele zinloze doden, vermoedelijk zo’n dertigduizend, als de Palestijnse en Israëlische cijfers kloppen.

De veelgehoorde tegenwerping dat het aantal burgerslachtoffers relatief laag is in verhouding tot het aantal gedode strijders, klopt allicht – maar klinkt ook zwakjes. Want overal ter wereld is het beeld van Israël alleen maar negatiever geworden door het geweld in Gaza. De pr-oorlog heeft Israël afgelopen jaar dik verloren.

Israël boekte buiten Gaza militaire successen

Maar buiten Gaza heeft Israël in militair opzicht alleen maar gewonnen. De moslimfundamentalisten van Hezbollah werden vernederd en verslagen. Decennialang verzamelde deze terreurbeweging in buurland Libanon raketten om op een dag die verderfelijke zionisten mee te bestoken. De pogrom op 7 oktober 2023 was het startsein. Maar kennelijk wisten de Israëliërs al precies wat Hezbollah-strijders uitspookten. Al die exploderende piepers, het was een meesterzet om met één druk op een knop precies de Hezbollah-leden te grazen te nemen.

Geen Hezbollah-lid dat zich nog veilig waant, waar hij ook is. Grote leider en Jodenhater Hassan Nasrallah werd naar het hiernamaals gebombardeerd. Raketdepots werden vernietigd. Het zal Hezbollah jaren kosten om te herstellen.

Israël qua slagkracht superieur

Op vergelijkbare wijze in het hemd gezet werd de Islamitische Republiek Iran, die Hamas en Hezbollah financierde, bewapende én opjutte. In juli bleek Israël in staat om een geheime operatie uit te voeren in hartje Teheran, waar Hamas-­leider Ismail Haniyeh in een beveiligd onderkomen werd om­gebracht. En als antwoord op een grootschalige Iraanse raketaanval bombardeerden Israëlische gevechtsvliegtuigen op 26 oktober militaire doelen in Iran, vooral luchtafweer. Het land kan zich kennelijk niet goed meer beschermen en is even kwetsbaar als een kever die op zijn rug ligt.

Plots werd voor het hele Midden-Oosten duidelijk dat Israël qua slagkracht superieur is. Pijnlijk voor ayatollah Ali Khame­nei, die in mei nog zei: ‘De goddelijke belofte om de zionistische staat te elimineren zal worden vervuld en we zullen de dag zien waarop Palestina zal opstaan, van de rivier tot aan de zee.’

En toen bleek ook de wrede leider van Israëls buurland Syrië kwetsbaar zonder steun van zijn vrienden Iran en Hezbollah. Bashar al-Assad (‘Geen enkele Syriër en geen enkele Arabier vertrouwt Israël,’ zou hij eens hebben gezegd) werd verjaagd, en Israël sloeg meteen toe door ook in dat land tijdens spectaculaire operaties wapen- en raketvoorraden op te blazen.

Buiten Gaza heeft Israël in zijn bijna tachtigjarige bestaan zelden zo’n succesvol jaar meegemaakt. Maar het zal deze successen alleen moeten vieren.