De meeste presidenten hebben wel een zwakke schakel in de familie. Bij Joe Biden is dat zijn verloren en teruggevonden zoon Hunter Biden. Eerder haalde Hunter het nieuws met dubieuze zakencontacten en een gerechtelijk onderzoek naar zijn belastingen. Nu zorgen zijn schilderijen voor hommeles.
We zijn tijdens de periode Trump wel wat gewoon geweest. Veel van wat Donald Trump deed, had kantjes die in andere tijden door ethische commissies zouden zijn tegengehouden.
Hoe combineerden zijn dochter en schoonzoon zakenbelangen met topfuncties in het Witte Huis? Hoe kon dochter Ivanka terwijl ze onbezoldigde topadviseur was van de president zakelijke akkoorden voor haar bedrijven afsluiten in China? Hoe kon het dat buitenlandse bezoekers in het Trumphotel logeerden? Hoe slaagde Donald Trump er meermaals in om de overheid te laten betalen voor evenementen die in Trumpeigendommen plaatsvonden? En waarom mochten Trump doodleuk zijn Mar-a-Lago voorstellen als locatie van een komende G7-topontmoeting? De ontmoeting werd wegens covid uiteindelijk afgelast.
Met Joe Biden zou het anders worden, de ethische regels die onder Obama redelijk strikt werden gevolgd, zouden terug ingevoerd worden. Er zouden geen familiediensten meer bewezen worden.
Dat laatste was zonder Hunter Biden (51) gerekend.
Hunter, die in april 2021 zijn memoires uitgaf, Beautiful Things, was lang het zwarte schaap van de familie.
Oudere broer Beau was het talent, de man die in het leger diende, die politieke carrière leek te maken tot een hersentumor die ambities en uiteindelijk hemzelf velde.
Hunter kon weliswaar hoge posten binnenhalen, onder andere bij de Wereldvoedselorganisatie – goedbetaalde, prestigieuze banen -, maar hij verzeilde ook steeds weer in de problemen. Ondanks therapieën en goede zorgen had hij moeite om drugs- en alcoholverslavingen van zich af te schudden. ‘We staan altijd alleen met onze verslaving’, schreef hij in zijn memoires, ‘Het speelt daarbij geen rol hoeveel geld men heeft, met wie men bevriend is of uit welke familie men komt. Uiteindelijk moeten we er zelf mee in het reine komen.’
Na de publicatie van de memoires leek het erop dat Hunter eindelijk in rustiger vaarwater was beland en de verslaving – in de mate dat dat mogelijk is- achter zich had kunnen laten. Daarbij werd hij naar eigen zeggen geholpen door zijn nieuwe passie: schilderen.
Dat leek een verstandige weg tot bleek dat hij zijn passie ook te gelde wil maken.
In het najaar zal een galerij in New York werken van zijn hand te koop aanbieden voor prijzen tussen 75.000 en 500.000 dollar (63.200 euro tot 421.400).
Dat wekte argwaan op, een ‘gewone’ schilder die met het nodige talent aan haar of zijn carrière begint, zou nooit zelfs maar benadering dergelijke prijzen kunnen vragen.
Verhoogde geheimhouding in plaats van openheid
Dat moet ook het Witte Huis opgevallen zijn, want het greep in. Zij het in een onverwachte richting. In plaats van volle openheid te geven, besloot men tot algehele geheimhouding. Het zou onbekend blijven wie op de doeken biedt. Het Witte Huis maar ook Hunter Biden zelf zouden niet weten wie het werk koopt. Dit om elke poging om politieke invloed te kopen te vermijden. Alleen de eigenaar van de galerij, Georges Bergès, zou op de hoogte zijn van de namen van de kopers.
De oudgedienden van de regeringen Bush en Obama wisten niet wat ze hoorden.
The Washington Post, die het nieuws over de regeling uitbracht, sprokkelde enkele reacties.
‘Deze hele zaak is een echt slecht idee’, aldus Richard Painter, die onder George W. Bush de regels van behoorlijk gedrag in de gaten moest houden. ‘De eerste reactie van vele mensen zal zijn dat Hunter munt slaat uit het feit dat hij de zoon is van de president en hij daarom wil dat mensen hem veel geld geven. Ik bedoel, dit zijn gruwelijk hoge prijzen’.
En misbruik is aan alle kanten mogelijk. In de kunstwereld zijn er frontkopers, die namens iemand anders bieden. Met de door het Witte Huis bedongen anonimiteit krijgen die kopers dubbele anonimiteit. Via een werk van Hunter kunnen bijvoorbeeld buitenlanders, oppert Painter, invloed of in elk geval toegang kopen tot de economie of de politiek.
‘Ongerijmd en teleurstellend’
Walter Shaub, die onder Barack Obama de ethische regels van het regeerapparaat in de gaten hield, is zo mogelijk nog afwijzender.
‘Omdat we niet weten wie er voor deze kunst betaalt, en we niet zeker zijn of Hunter Biden het weet, hebben we geen enkele manier om uit te maken of mensen toegang tot het Witte Huis kopen’.
Zijn conclusie: ‘Die mensen betalen voor de familienaam van Hunter Biden’.
In RollingStone noemt Shaub de regeling ‘ongerijmd en heel teleurstellend’.
Bij CNN zei hij: ‘Je spendeert geen half miljoen dollar aan een werk van de zoon van de president om dat geheim te houden.’
De Washington Post vroeg galerijhouder en kunstexpert Marc Straus om zijn verdict over het werk van Hunter. ‘Mijn oordeel was dat de schilderijen helemaal niet slecht waren. Maar er gaapt een kloof tussen niet slecht en fantastisch’. Een normaal beginnend schilder zonder professionele opleiding zou nooit bij benadering de gevraagde prijzen halen, concludeerde hij.
Alle kritiek, ook al geformuleerd in een editoriaal van de Washington Post, lijkt weinig indruk te maken op het Witte Huis. Woordvoerster Jen Psaki meldde dat ‘elk bod buiten het normale zal afgewezen worden’ en dat het zo wel goed was.
Shaub vindt dat een belachelijke reactie: ‘Hoe gaan ze uitmaken welk bedrag onredelijk is als ze al vertrekken van prijzen tussen 75.000 dollar en 500.000?’.
‘We hebben geen enkel mechanisme om ons ervan te vergewissen dat Hunter Biden of iemand in het Witte Huis niet uitvist wie de koper is, dat de galeriehouder zich aan zijn belofte houdt, of dat de koper het Witte Huis niet opbelt en een ontmoeting vraagt, met de mededeling dat hij net een doek van de presidentszoon gekocht heeft voor 500.000 dollar’.
Burisma, belastingen
Dit is verre van de eerste keer dat Hunter Biden zijn vader in de problemen brengt. Toen vader Joe vicepresident was met onder meer de Oekraïne in zijn portfolio, werd Hunter een rijkelijk betaald lid van de raad van bestuur van het Oekraïense energiebedrijf Burisma. Dat gebeurde in april 2014, enkele maanden nadat pro-democratie demonstranten een regimewissel hadden bedongen. Hunter kreeg een vergoeding tot 50.000 dollar per maand.
Burisma was eigendom van de Oekraïense oligarch, Mykola Zlochevsky, die onder het oude regime minister geweest was en die beschuldigd werd van witwaspraktijken en andere fraude. De oligarch was niet bepaald een held van de pro-democratie manifestanten.
De band tussen Burisma en Hunter gaf een evident probleem voor de vicepresident. Beïnvloeding tussen zoon en vader werd in alle toonaarden ontkend. Ze zouden in privé, beloofde Joe, nooit over de Oekraïne praten.
Eind 2020, kort na de verkiezing van Joe Biden tot president, liet Hunter zelf weten dat er een belastingonderzoek tegen hem geopend was. Het gerecht onderzoekt of Hunter Biden en zijn zakenpartners zich schuldig maakten aan belastingfraude of witwassen bij zaken in het buitenland, voornamelijk in China.
Hunter ontkent alle schuld, en Joe zei in reactie ’trots’ te zijn op zijn zoon.
Auto-ongeval
Hunter heeft het in zijn leven verre van gemakkelijk gehad.
Bij een auto-ongeval in 1972 kwamen zijn moeder Neilia en zijn zus om het leven. Zonen Beau en Hunter, die beiden gewond raakten, moesten lang in het ziekenhuis revalideren en werden daarna opgevoed door Joe als alleenstaande vader – totdat hij zijn huidige echtgenote Jill leerde kennen. Ook de dood van oudere broer Beau was, zo beschreef hij in zijn memoires, een zware klap voor Hunter.
Hij dreigt nu in het lijstje te komen van lastige familieleden van de president, naast onder meer Billy Carter, die bier (Billy Beer) promootte tijdens het presidentschap van zijn broer Jimmy Carter, of Roger Clinton die bij de geheime dienst de codenaam ‘Hoofdpijn’ verdiende omdat zijn aanwezigheid altijd onheil bracht voor halfbroer en president Bill Clinton.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
