‘Hollywood en Britse zakenwereld: allebei houden ze een cultuur in stand waarin vrouwen geminacht worden’

‘Na Hollywood is het de beurt van Londense geldinzamelaars om afgestraft te worden voor handtastelijk en seksistisch gedrag’, schrijft Lia Van Bekhoven vanuit Londen.

Het is een vaste prik op de jaarlijkse kalender van de Britse liefdadigheidswereld. De avond van de Presidents Club. Afgelopen maandag trokken 360 vertegenwoordigers uit de financiele-, politieke en zakenwereld hun beurzen open voor goede doelen. Op zich niets bijzonders. Behalve dat, zoals te doen gebruikelijk bij deze club, alleen mannen uitgenodigd waren. Honderden mannen in smoking, gezeten aan ronde tafels met champagne en wodka. Mannen die niet kijken op een miljoen of wat. Mannen die, volgens ooggetuigen, als bronstige dieren tegen elkaar opboden voor gratis toegang tot een schootdansclub. En als het daar maar bij gebleven was, dan had een overheidsfunctionaris zijn baan behouden en vochten reclamebureaus en banken nu niet om hun eer en reputatie.

‘Add spice to your wife’

De Presidents Club haalde maandagavond twee en een half miljoen euro op voor minder bedeelde kinderen. De grootste bedragen werden via de veiling binnengeharkt. Zo’n veiling is geen onbekend verschijnsel in de Britse charity-wereld. In mijn ervaring kun je doorgaans zonder gevaar voor je leven inzetten op een week in iemands vakantiehuisje in de Algarve, of op tea met de een of andere lord in het Hogerhuis. Maar de Presidents Club opereert op een ander niveau. Daar werd bijvoorbeeld een behandeling bij een plastisch chirurg geveild. Niet voor de bieder zelf, natuurlijk, maar om het aanzien van diens vrouw spannender te maken. Of, zoals het op het programma stond: ‘to add spice to your wife‘.

Zo’n avond dus. Een avond waar de Bullingdon Club, de dure studentenclub in Oxford die vorig jaar in opspraak kwam omdat de leden er hun hobby van maakten de restaurants die ze bezochten kort en klein te slaan, niks bij. De jongens van de Bullingdon lieten de vrouwen die ze onderweg tegenkwamen, en die ze volgens mij niet eens aan durfden kijken, tenminste met rust.

Het verbaast mij dat de Financial Times, of een andere Britse periodiek, niet eerder op het idee kwam om door het sleutelgat van de zaal in de Dorchester te kijken hoe sommige van ’s lands meest zelfingenomen, welgestelde en onvolwassen mannen zich op hun liefdadigheidsavond gedroegen.

Maar beter laat dan nooit. De zalmroze krant stuurde twee vrouwelijke verslaggevers de zaal binnen, in de gedaante van ‘gastvrouwen’. Ze waren, met 128 anderen, de enige vrouwen op het galafeest. Zonder uitzondering lang, slank, jong en mooi, waren ze die avond ingehuurd om voor € 170 plus € 35 taxikosten, de mannen op hun wenken te bedienen. Niet op alle wenken natuurlijk, maar het was een smalle grens. De vrouwen, die tevoren gevraagd waren zwart ondergoed aan te trekken en korte rokken te dragen, zouden links en rechts zijn vastgepakt en in hun kont geknepen. Ze zouden bespot zijn en belachelijk gemaakt. Een zou verteld zijn: ‘Jij bent te nuchter. Trek je slipje omlaag en ga op tafel dansen‘.

Het was een dames-dierentuin, zei een kamerlid nadat het verhaal gepubliceerd was. Nu zijn organisaties waarvan vrouwen zijn buitengesloten, Engeland niet vreemd. Waarom ze bestaan, heb ik nooit begrepen. Ik ben eens een herensocieteit binnengesmokkeld en beleefde er een van mijn saaiste middagen. Als de ingezetenen zich niet overgaven aan brallerige of onbenullige praat, zaten ze boven hun geroosterde boterham, krant op schoot, te snurken. Nog steeds vind ik mannen die naar clubs gaan waar vrouwen van zijn buitengesloten, vooral sneu.

Inmiddels hebben reclamebureaus zich teruggetrokken uit de organisatie van de Presidents Club. Twee kinderziekenhuizen hebben de cheques die ze eerder van de Club ontvingen teruggestuurd. Banken hebben zich gedistantieerd en het parlement overweegt de regels tegen seksediscriminatie strakker aan te trekken.

Wat voor Hollywood geldt, gaat evengoed op voor de Britse zakenwereld. Beide houden een cultuur in stand waar vrouwen geminacht worden. Dat is geen nieuws. Wel nieuw is dat sinds de Financial Times kond deed over de Presidents Club, steeds minder mensen kunnen volhouden niet te weten wat zich in de Londense City afspeelt.