‘Hoe ontkom je in Gaza aan het horrorscenario van oog om oog, tand om tand?’

Deze oorlog in Gaza leert dat Israël ten slotte toch met de Palestijnen moet praten. Hoe dat moet en met wie, is niet duidelijk.

Vorige week vloog een forse delegatie van Arabische buitenlandministers eerst naar Peking en vervolgens naar Moskou, Londen en Parijs. Ze pleitte er bij permanente leden van de VN-Veiligheidsraad voor een staakt-het-vuren en meer humanitaire hulp in Gaza. De boodschap was dat de internationale gemeenschap rekening moet houden met de Arabische wereld. En in Londen en Parijs ook dat het Westen nadrukkelijker op Israël moet wegen om niet medeplichtig te worden aan een oorlogsmisdaad. Want dat is hoe het bombarderen van een hele bevolking wordt omschreven.

Arabische landen geloven nog altijd dat het de ultieme bedoeling van Israël is om Gaza zodanig kapot te schieten dat het onbewoonbaar wordt. Het helpt dan niet dat Geert Wilders, de grote winnaar van de verkiezingen in Nederland, zegt dat alle Gazanen naar Jordanië moeten verhuizen. Dat land noemde het idee zonder meer onverantwoord. Er wordt het Westen al langer verweten dat het een dubbele standaard hanteert. Het protesteert wel tegen de manier waarop Israël de Palestijnen behandelt, maar het koppelt daar geen sancties aan vast. Wat het in andere conflicten wel doet.

Dat komt ook omdat Europa verdeeld naar Gaza kijkt. De felle uitspraken van premier Alexander De Croo en zijn Spaanse collega Pedro Sánchez vorige week in Rafah worden niet door alle Europese lidstaten gedeeld. Dat is jammer voor Sánchez, die als halfjaarlijks voorzitter van de EU graag in het conflict zou bemiddelen. Hij organiseerde begin deze week nog een top met landen uit het Middellandse Zeegebied, Noord-Afrika en het Midden- Oosten. Israël was er niet. Dat land neemt sowieso niemand ernstig die over Gaza klaagt maar er niet bij zegt dat deze oorlog begon met de brutale moord op Joodse burgers.

De vraag is nu: hoe ontkom je aan het horrorscenario van oog om oog, tand om tand?

Ondertussen stierven er in deze oorlog in twee maanden meer vrouwen en kinderen dan in Oekraïne in twee jaar tijd. De vernieling is enorm. De Golfstaten zullen bij de wederopbouw alleen financieel bijspringen als die dit keer gepaard gaat met een ernstig vredesproces.

Ook volgens een kenner van de regio zoals Thomas Friedman moet er nu echt een beslissend gesprek tussen Israël en de Palestijnen volgen. Hij is daar in The New York Times niet pessimistisch over. De Jom Kipoeroorlog leidde tot de akkoorden van Camp David en de Eerste Intifada tot die van Oslo. De vraag is nu: hoe ontkom je aan dat horrorscenario van oog om oog, tand om tand, voor iedereen volslagen blind is?