Hoe het grote geld de Democratische voorverkiezingen is binnengedrongen

Nu ook Elizabeth Warren de hulp van een groot campagnefonds geaccepteerd heeft, lijkt de invloed van het grote geld in de Democratische voorverkiezingen een gegeven.

Nog jubelend van wat door vrijwel alle Amerikaanse media een overwinning werd genoemd in het debat van woensdagavond, deelde presidentskandidaat Elizabeth Warren donderdag opmerkelijk nieuws: ze had besloten de steun van de ‘superPAC’ Persist te accepteren. Dat is een organisatie die ongelimiteerd geld kan inzamelen van Amerikaanse individuën en bedrijven. Voor Warren betekent het een ommezwaai van wat ze eerder gezegd had: begin februari merkte ze tijdens een debat in New Hampshire op dat zij en Amy Klobuchar de enige twee kandidaten op het podium waren die geen steun van zulke campagnefondsen genoten.

Maar sinds vorige vrijdag krijgt ook Klobuchar steun van een superPAC, met de naam Kitchen Table Conversations, waardoor Warren als enige kandidaat overbleef die geen steun genoot van een rijke achterban. (Michael Bloomberg heeft geen superPAC, maar wel een eigen vermogen van 55 miljard dollar, dat hij aanwendt voor zijn campagne.)

Warren zei dat het accepteren van geld uit een rijke campagne-organisatie voor haar essentieel was geworden. ‘Dit is mijn positie: Als alle kandidaten van superPAC’s af willen, dan ben ik van de partij. Ik zal daarin voorop lopen. Maar alleen dan zal ik dat doen. Het kan niet zo zijn dat een boel kandidaten superPACs hebben en slechts een of twee niet. … Een paar weken terug bereikten we het punt waar alle mannen die nog meededen en op het debatpodium stonden ofwel superPAC-geld hadden of multimiljardairs waren die in hun sokkenla op zoek konden naar wat wisselgeld om een campagne mee te financieren’, zei de senator donderdag tegen nieuwszender CNBC.

Met een superPAC voor Warren lijkt het grote geld nu definitief zijn intrede te doen in de Democratische voorverkiezingen, ondanks oproepen van verschillende kandidaten -waaronder Warren- om dat vooral te voorkomen.

Wat is een superPAC?

PACs, een afkorting voor political action committees, zijn al decennia een gegeven in Amerikaanse verkiezingscampagnes. Het zijn groepen die steun geven aan een kandidaat of een bepaald thema of doel (bijvoorbeeld abortuswetgeving). In het verleden waren dat soort groepen altijd aan even strenge campagnefinancieringswetten gebonden als kandidaten zelf: individuen mochten maximaal 2500 dollar doneren en bedrijven of vakbonden mochten geen enkele donatie doen.

Dat veranderde allemaal in 2010. Toen oordeelde het Hooggerechtshof in een zaak die nu bekend staat als ‘Citizens United‘ dat er geen limieten hoorden te zijn aan wat individuen, bedrijven en vakbonden konden bijdragen aan een PAC. Daarmee werd de weg vrijgemaakt voor onbegrensde financiële steun aan kandidaten. Twee maanden later werd in een andere zaak voor het Hooggerechtshof (speechnow v. FEC) wel een voorwaarde toegevoegd; tussen een PAC (met onbeperkte donaties inmiddels een superPAC) en een politieke kandidaat mag geen enkel contact of afstemming zijn over beleid en boodschappen.

43 miljoen dollar

SuperPACs mogen dus in principe geen contact hebben met de campagnes van kandidaten die ze steunen, maar in de praktijk blijkt daar vrij losjes mee omgegaan te worden. Het Centrum voor Verantwoordelijke Politiek (CRP,Center for Responsive Politics) volgt nauwgezet hoeveel geld superPACs binnenkrijgen en hoe ze dat besteden, zowel aan specifieke kandidaten als aan campagnes rond algemene thema’s. Op haar website schrijft het CRP dat ‘deze groepen (die kandidaten steunen, nvdr.) vaak opgericht en bestuurd worden door individuen die heel dicht bij de kandidaten staan.’

Het CPR geeft aan dat er in 2020 reeds 128 superPACs zijn die een enkele kandidaat steunen. Dat lijkt veel, maar superPACs worden ook opgericht voor kandidaten voor het Congres of de Senaat (en soms kandidaat-gouverneurs of -burgemeesters) – en daarvan zijn er honderden. Daarnaast kunnen er verschillende superPACs zijn die dezelfde kandidaat steunen. Zo zijn er reeds twintig superPACs die Donald Trump steunen (en tien die juist tegen Donald Trump campagne voeren). Al die 128 superPACs hebben al bijna 43 miljoen dollar opgehaald en al bijna 17 miljoen dollar uitgegeven. De superPACs die conservatieve kandidaten steunen hebben dit jaar veel minder uitgegeven dan die progressieve kandidaten steunen: 3 miljoen dollar tegen 14 miljoen dollar. Dat is gezien de intense strijd om de Democratische presidentsnominatie niet meer dan logisch.

Hoeveel geld er omgaat in de superPACs die de Democratische presidentskandidaten steunen, is nog niet helemaal bekend. Dat komt omdat de superPACS maandelijks moeten rapporteren van wie ze donaties hebben aangenomen en om hoeveel het ging. Aangezien de superPAC van Warren pas dinsdag is opgericht en die van Klobuchar de vrijdag ervoor, worden de donoren pas medio maart bekend gemaakt – lang na de voorverkiezingen in Nevada, South Carolina en de 14 ‘Super Tuesday’-staten.

Buttigieg op de vingers getikt

Toch is er wel een en ander af te leiden aan de uitgaven die de superPACs doen. Zo besteedde Warrens superPAC deze week een miljoen dollar aan de inkoop van televisie-advertenties in Nevada (waar zaterdag 22 februari voorverkiezingen plaatsvinden). Klobuchar’s superPAC besteedde 1,1 miljoen dollar aan advertenties in Nevada en South Carolina (waar op 29 februari voorverkiezingen plaatsvinden). Bovendien maakte de New York Timesbekend dat Emily’s List, een organisatie die Democratische, vrouwelijke kandidaten voor politieke functies steunt, 250.000 dollar doneerde aan de superPACs van zowel Warren als Klobuchar.

Joe Biden zwoer de superPACs aanvankelijk ook af, maar kwam daar vorig jaar van terug toen hij in de geldproblemen kwam. Hij geniet dus al langer steun van rijke donoren. Daarom is bekend dat zijn superPAC Unite the Country reeds 6,5 miljoen dollar uitgaf aan steun voor zijn kandidatuur.

Pete Buttigieg krijgt steun van Vote Vets, dat al 1,7 miljoen dollar uitgaf. Maar de Buttigieg-campagne werd wel op de vingers getikt vanwege te nauwe samenwerking met de superPAC. Een van Buttigieg’s adviseurs, Michael Halle, tweette over het militaire verleden van de kandidaat. Vervolgens lanceerde Vote Vets in Nevada een reclamespotje dat het militaire verleden van Buttigieg centraal stelde. Een organisatie die de campagnefinancieringswetten nauwgezet volgt, diende vervolgens een klacht in bij het federale verkiezingsagentschap FEC. Een oordeel van de FEC moet nog volgen.

Pete’s military experience and closing message from Iowa work everywhere especially in Nevada where it’s critical they see this on the air through the caucus.

— Michael Halle (@mhalle) February 5, 2020

Bernie Sanders en dark money

En dan is er nog Bernie Sanders, de kandidaat die zich graag voor laat staan op het feit dat hij de meeste individuele donoren aan zijn campagne heeft en die het grote geld schuwt. Publiekelijk heeft hij zich afgekeerd van superPACs, maar toch geniet hij de steun van een aantal kleinere superPACs. Daaronder valt ook de organisatie Vote Nurses Values, die gefinancierd wordt door vakbond voor verplegers in de VS. De organisatie zou al ruim 600.000 dollar hebben uitgegeven.

Een belangrijkere steunpilaar voor Sanders is de non-profit politieke organisatie Our Revolution, die hij in 2016 zelf heeft opgericht. Dat is technisch gezien geen superPAC, maar functioneert in grote lijnen wel hetzelfde. Met een belangrijk verschil: als non-profit organisatie hoeft Our Revolution niet bekend te maken wie de donoren zijn. Maar er zit net als bij superPACs geen limiet aan hoe groot die donaties mogen zijn. De organisatie moet natuurlijk wel belastingaangifte doen, waaruit blijkt dat het ongeveer 1 miljoen dollar heeft opgehaald de afgelopen jaren. Omdat niet bekend is van wie dat geld komt, wordt dit ook wel dark money genoemd.

In reactie op een artikel van Associated Press over Our Revolution laat een woordvoerder van de Sanders-campagne weten dat hij geen overleg voert met de organisatie over hoe of waar het geld moet worden uitgegeven. Op een uitgebreide vragenlijst van het persbureau ging de campagne niet in.