‘Hillary is niet het symbool van, maar een belediging voor de vrouwenemancipatie’

Jean-Marie Dedecker zou als Amerikaan op 8 november niet gaan stemmen om niet medeplichtig te zijn aan een pest- of choleraepidemie. ‘Puriteins Amerika smult van de seksschandalen. Maar de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.’

De Republikein die Donald Trump het meest in het kruis getast heeft is Billy Bush, zoon van Jonathan Bush, de jongste telg van de Texaanse Petroleumdynastie. Billy is de neef van ex-president George H.W. Bush en van de in de voorverkiezingen door Trump kansloos afgeserveerde Jeb Busch. Een clandestiene video met vuilspuiterij over de actrice Arianne Zucker ontmaskerde Trump als een seksistische billenknijper. De ” Locker-room-talk” werd elf jaar geleden opgenomen toen Trump een gastrolletje kreeg in de soapserie Days of Live. Je mond met zeep wassen kent de vastgoedmagnaat niet. Na de Mexicanen en de moslims weerom een riedeltje te ver. Pussygate was geboren. Vunzige toogpraat, gemeengoed in de kleedkamer van menige sportclub, maar ook bejubeld als het uit de vuilgebekte mond van een schrijver komt. De uitdrukking “Achterwaarts in haar poesje naaien” is nochtans niet van presidentieel niveau, zelfs niet van Herman Brusselmans. Voor de ene verketterde pulp, voor de andere gelauwerde pulp. De heksenjacht op Trump is geopend, uit terechte morele verontwaardiging, uit penisnijd of uit plat politiek opportunisme. Puriteins Amerika smult er van. Maar de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.

Als de zitmeubelen in de Oval Office konden praten, dan kregen zelfs de potten in de keuken van het Witte Huis rode oortjes. De escapades van JFK Kennedy behoren tot het collectieve geheugen en over Bill Clintons promiscue gedrag is er met de zaak Monica Lewinsky zelfs een impeachment procedure gevoerd. Het is niet de exclusiviteit van Washington. Ook het Parijse Elysée heeft haar peeskamertjes, met meer hengstenbal dan koffiekransjes. De Franse president Faure stierf er in de armen van zijn maîtresse. François Mitterrand schreef mooiere liefdesbrieven dan wetteksten en de stoeterij aan concubines van Giscard d’Estaing, Jacques Chirac, Nicolas Sarkozy en François Hollande benaderen de collectie van de zeventig maîtresses van Lodewijk XIV. Clinton is echter van een groter Dominique Strauss Kahn-gehalte. Op de Milwaukee Campaign Rally voor zijn vrouw werd hij onlangs als rapist (verkrachter) uitgejouwd. Hij kocht met 850.000 dollar een rechtszaak af van Paula Jones voor sexual herassment. Gennifer Flowers schreef “Sleeping with the president” en Kathleen Willey beschuldigde zelfs Hillary van medeplichtigheid bij het indekken van de hormonale appetijt van haar bronzigste springpaard van Arkansas.

Niettegenstaande Trump in de jaren negentig Paula Jones nog een loser noemde (het kan verkeren) voerde hij haar nu op met Juanita Broaddrick die beweert door Bill Clinton verkracht te zijn, samen met Kathy Shelton die op 12-jarige leeftijd misbruikt werd door Alfred Taylor. Hillary was toen advocaat van de crimineel en liet de resultaten van het forensisch onderzoek blokkeren. Het is bijna contradictorisch dat Hillary Clinton door de feministische beweging als symbool van emancipatie wordt gelauwerd. In 2008 sneerde Michelle Obama nog naar Hillary Rodman Clinton ” If you can’t run your house, you can’t run the White House.” Hillary draagt grotere horens dan het gewei van een hert. Ze is eerder een belediging voor de vrouwenemancipatie dan het symbool ervan. Met je chequeboek achter je man aanlopen om zijn escapades in de doofpot te stoppen om je eigen carrière, familienaam en blazoen te redden is een perverse aflevering van House of Cards. Hillary Rodham heeft amper de morele autoriteit van een medeplichtige echtgenote.

Moddercatch

De race naar het Witte Huis is moddercatch met een groot pervers Hollywoodgehalte en met een schreeuwerige retoriek. Het is kiezen tussen de pest en de cholera. Vastgoedmagnaat Trump is de incarnatie van de ongelijkheid, met een fortuin dat bijeengesprokkeld werd op de excessen van het kapitalisme. De Clintons slepen een rij schandalen met zich mee, verzameld op de excessen van de macht, zoals Cattlegate of de Futures Fraud eind 1970. Van de immobiliënfraude met Whitewater en de Hubbel Rose Law Firm-zaak tot de zelfmoord van Vince Foster en de Dead Patrolmen in de jaren 80. Van Travelgate, Chinagate en Filegate in ’90 tot Pardongate met de amnestie voor oliezwendelaar Marc Rich begin 2000. Van het pay to play-systeem met de Clinton Foundation tot e-mailgate nu. Het ministerie van Hillary en haar Foundation waren communicerende vaten, een kluwen van zelfbediening en graaigedrag in een miljardendans tussen overheid en donoren. Op 17.08.2014 stuurde Hillary Clinton een mail naar Obama’s adviseur John Podesta met de melding dat Qatar en Saudi-Arabië ISIS financieel en logistiek steunden. Tegelijkertijd ontving de Clinton Foundation 25 miljoen van de Saudi’s en miljoenen dollars van Qatar. Vandaag is Podesta voorzitter van Clintons campagneteam. Het boek Guilty As Sin van de journalist Edward Klein is een bloemlezing over de Clinton Rodham Clan.

Ook Obama beschuldigde haar in 2008 van vazalliteit aan de verzekerings- en bankierswereld van Wall Street, en in het bijzonder van haar betrokkenheid bij de Columbia Trade Deal met mijnbouwmagnaat Frank Giustra, de Colombiaanse president Uribe en de Kazachse dictator Nazarbayev. Geen wonder dat 72 procent van de Amerikanen geen vertrouwen heeft in Hillary Clinton, maar in the battle of the sexes verdwijnen het gezond verstand en de kritische geest onder de schaamtegordel. Hoe hoger de aap in de boom klimt hoe beter je zijn kont ziet, en de misogyne Trump staat nu al met de billen bloot en met de electorale broek op de knieën. Het zal Joe Sixpack en de Hillbillies worst wezen. Voor hen is politieke correctheid een vat leugens met manieren. Volgens de statisticus Nate Silver zouden de Republikeinen de verkiezingen winnen als enkel de mannen mochten stemmen, en de Democraten zouden de president leveren als enkel de vrouwen het pleit mochten beslechten.

De Republikeinse partij ligt op apegapen. De conservatieve scherpslijpers van de Tea party versplinterden al de partij. De demagoog Trump is nu het symbool van de onmacht en de leegheid van haar leiders. De Democraten zijn even ver vervreemd van hun achterban. Niet Clinton maar een dilettant als Bernie Sanders appelleert net als Trump aan de mensen die zich achtergesteld voelen in de globaliserende multiculturele samenleving. Hillary Clinton is eerder het symbool van het establishment dat voor die sociale desintegratie heeft gezorgd dan de toekomstige redster ervan. In sommige steden leeft 45% van de zwarte bevolking onder de armoedegrens, niettegenstaande 8 jaar zwart presidentschap. Black lives matter. Ze is op links en rechts bedreigd door dezelfde wrokkige massa. Als Amerikaan zou ik niet geloven in een valse rijke profeet als nieuwe Messias die de stem van het gewone volk vertegenwoordigt, maar ook niet in de maagdelijkheid van een machtswellustige Wall Street adepte. Ik zou thuis blijven op 8 november om niet medeplichtig te zijn aan een pest- of choleraepidemie.