Even alles op een rij. In Palestina is van een staakt-het-vuren geen sprake meer.
Als belangrijkste handelspartner van Israël weigert Europa economische sancties in te voeren en vernieuwt het zelfs handelsakkoorden. Terwijl het zich ondertussen profileert als kruisvader van het internationaal recht en de mensenrechten, moet een gevluchte Palestijn hier bij ons geluk hebben om niet op straat te belanden.
Opvangcentra worden gesloten en alternatieven afgeschaft, deel van de starve the beast-strategie die politiek rechts heeft bedacht. Door mensen in de shit te duwen, kun je bewijzen dat migratie inderdaad zo shitty is als je zegt.
Omdat het diploma of de werkervaring van de Palestijnse vluchteling hier plots niets meer waard is, oefent hij een van die essentiële maar gevaarlijke en zware beroepen uit waarop onze samenleving teert. Met een absurd laag loon moet hij een absurd hoge huurprijs – 600 euro per maand is geen overdrijving – betalen aan Fedasil, voor een kamer die hij deelt met drie anderen. Ergens anders kan hij niet heen, want het racisme op de huizenmarkt aanpakken is hier al decennia geen prioriteit.
s’ Avonds bidt hij dus in stilte dat zijn vrouw en kinderen, die hij via schermpjes ziet opgroeien te midden van een genocide, de volgende ochtend halen. Ook leest hij het nieuws dat ze de procedure voor gezinshereniging nog maar eens zullen verstrengen. En het nieuws dat de president van de VS van Gaza een vakantieoord wil maken, over de lijken van zijn familie heen. En het nieuws dat de Belgische staat onlangs nog wapens bij Israël is gaan kopen.
Make Gaza American: wat zit er achter de verbluffende uitspraken van Donald Trump?
Het is hem ondertussen duidelijk dat Europa ervoor wil zorgen dat zij die moesten vluchten uit conflictgebied de overkant niet halen. Dat mensen zoals hij horen te verdrinken in de Middellandse Zee om de logica van dit continent in stand te houden.
Terwijl van hem wel wordt verwacht altijd rustig te blijven. Flink te zijn in de bureaucratische doolhof waartoe hij is veroordeeld. Terwijl alle anderen hem de zondebok mogen maken van hun frustraties. Terwijl de politie en het gerecht hem bij de minste overtreding – en het is moeilijk binnen de lijntjes kleuren als er amper plaats is – mogen bestraffen met buitensporig geweld.
Mijn plaats in deze column is beperkt maar misschien hebt u ondertussen genoeg gelezen om woest het huis uit te lopen en wat van die zogenaamde Europese rust en vrede, die zo bloederig wordt bewaakt, te verstoren.
