Het dilemma waar Israël dag na dag mee werd geconfronteerd

Hoe komt het dat Israël zo hard terugslaat wanner je weet dat er ‘slechts’ 65 Israëlische doden vielen, voornamelijk soldaten?

Waar onze pers weinig oog voor heeft is dat het gewone leven in Israël door de voortdurende beschietingen volledig ontwricht is. Scholen, kinderopvangcentra en zomerkampen blijven dicht. Alle sportevenementen en voetbalmatchen zijn afgelast. Het internationaal vluchtverkeer werd bijna volledig lamgelegd na beschieting op Ben Gurion Airport. Israëli’s moeten tot tien, vijftien keer per dag naar de schuilkelder rennen.

Mensen durven geen bad meer nemen omdat ze slechts vijftien seconden hebben om na een alarm in de schuilkelder te geraken. Gehandicapten met mobiliteitsproblemen durven de schuilplaatsen nauwelijks nog verlaten. Moeders verkeren in paniek om te gaan werken omdat ze niet zeker zijn of ze hun kinderen ’s avonds zullen terugzien en kinderen moeten elke avond in de schuilkamer slapen (elk huis in Israël dient bij wet één gepantserde ruimte te hebben). Het gaat hier om miljoenen Israëli’s. Zo’n 70% van de algehele bevolking leeft dag in dag uit onder de dreiging van raketten. Een regering heeft dan geen andere keus dan ervoor zorgen dat de stilte terugkeert.

Tweestaten oplossing

Het conflict dient uiteindelijk toch op een onderhandelde manier te worden opgelost, en dat weten de Israëli’s maar al te goed. In peilingen zeggen meer dan 80% van de Israël’s voorstander te zijn van een tweestatenoplossing. Het verleden heeft al getoond dat onderhandelingen effectief ook kunnen resulteren in vrede. Denk maar aan het akkoord dat Israël ondertekende met Jordanië en Egypte of aan de akkoorden die voorzagen in de oprichting van de autonome Palestijnse autoriteit. De Palestijnen hebben inderdaad nog geen staat maar door te onderhandelen kregen ze wel reeds vergevorderde autonomie, een eigen parlement, tv-zender, mobiel netwerk, scholen en veel meer. De economie in de Westbank (waar Hamas niet aan de macht is), is de voorbije jaren dan ook spectaculair gegroeid.

De grootste verassing van de voorbije campagne was trouwens de steun die Israël kreeg van landen als Saoedi-Arabië, Egypte en deels ook van de Palestijnse Autoriteit die als de dood zijn voor Hamas, een filiaal van de moslimbroeders. Vooral op de Egyptische openbare zenders was de kritiek richting de islamistische terreurgroep Hamas niet van de poes.

Terug naar Israël, daar is de economie van het land verlamd door de aangehouden rakettenregen vanuit Gaza. Het toerisme, een belangrijke sector, heeft het zwaar te verduren. Het neerhalen van de Hamasprojectielen met het anti-raketsysteem en de inzet van militaire middelen en manschappen kost het land fortuinen. Met dit alles komt de vraag welke regering ter wereld bereid zou zijn om zijn bevolking niet in bescherming te nemen tegen deze onmenselijke terreur en niet zou trachten dit met alle beschikbare middelen te beëindigen.

Opgepakte strijders verraden plan

De allergrootste verdienste van het Israëlische grondoffensief was de vernietiging van 32 terreurtunnels (dus niet de smokkeltunnels richting Egypte). Deze tunnels, soms tot 3 kilometer lang, werden gebouwd met slechts één doel voor ogen: terreur, dood en verderf zaaien in Israël. Opgepakte Hamasterroristen hebben tijdens hun ondervragingen het plan verraden om op 25 september, op de dag van het Joodse Nieuwjaar Rosj Hasjana, Israël aan te vallen. Vanuit elke tunnel zouden die dag zo’n 30 zwaarbewapende militanten Israël infiltreren. We spreken dus van een ‘klein leger’ met meer dan 1.000 terroristische strijders.

Zij zouden dan onverwacht opduiken in kibboetsiem in Israël. Daar zouden ze, vermomd in Israëlische legeruniformen, in eetzalen, crèches, en synagogen binnenvallen om zo veel mogelijk burgers te vermoorden. Na de huidige campagne in Gaza kan Hamas deze moorddadige ambities opbergen.

Menselijke schilden

Een peiling die enkele dagen voor het conflict begon werd gehouden toonde aan dat 70 procent van de Gazanen voorstander is van betere betrekkingen met de Joodse Staat: “Wij hebben vrede nodig met het Joodse volk, goede betrekkingen en geen oorlog,” zei Raghda Hejazi, een moeder van vijf kinderen in Gaza . Hejazi zei dat Hamas zichzelf moet veranderen en stabiliteit moet brengen in het gebied. “Hamas wil nog steeds niet alleen Israël van de kaart maar streeft naar de vernietigen van alle Joden ter wereld”. Het zijn spijtig genoeg in de eerste plaats de burgers van Gaza die opnieuw het grootste slachtoffer zijn van Hamas. In een beeldverslag van France 24 zagen we hoe vanuit de parkeergarage van het Shifa-ziekenhuis een enorme raket werd afgevuurd richting Tel Aviv en hoe in de achtertuin van een hotel vol met journalisten Hamas een tentje opstelde (zodat ze door de Israëlische drones niet zouden worden opgemerkt) om van daaruit raketten te lanceren.

Soms weten de inwoners van Gaza niet eens dat ze als menselijk schild worden gebruikt, ze liggen rustig te slapen terwijl een Hamaseenheid aan hun voordeur bezig is met het opstellen en afschieten van raketten. Als deze terroristen in het vizier komen van de Israëlische troepen dan worden ze meteen uitgeschakeld. Daarbij kan je ‘collateral damage’ vaak niet voorkomen.

Moreel dilemma

De Israëlische auteur Amos Oz gaf op de Duitse televisie volgend voorbeeld: “Stel dat je buurman vanop zijn balkon jou en je familie onder vuur neemt. Je wil zelf terugschieten wanneer je merkt dat hij zijn kleinzoon en kleindochter op zijn schoot heeft gezet. Wat doe je dan”? Oz portretteert daarmee vlijmscherp het dilemma waar Israël dag na dag, bijna vier weken lang, mee werd geconfronteerd.

En laten we het voornaamste niet vergeten, de grenzen van Gaza WAREN jarenlang open tot dat Hamas gewelddadig aan de macht kwam toen het honderen tegenstanders van Fatah vermoordde. Pas daarna gingen de grenzen met Israël dicht.

Hamas weet dat Israël militair niet klein te krijgen is en koos daarom bewust voor dit soort oorlog. Hoe meer ‘eigen’ slachtoffers er vallen hoe beter, want dan is er ook meer internationale kritiek. In een Hamas handboek dat gevonden werd na de gevechten in Sheja’iya werd specifiek naar deze strategie verwezen.

Liefde voor de dood

‘Wij houden van de dood, zoveel als Israël houdt van het leven,’ liet Hamasleider Khaled Meshal zich ontvallen op de Arabische televisie vanuit de suite in het vijfsterrenhotel in Qatar waar hij woont. Deze uitspraak zegt meer dan genoeg en blijkt ook in de praktijk omgezet. Want 10% van de Palestijnse slachtoffers vallen door eigen Hamasraketten die niet ver genoeg reiken in eigen grondgebied neerkomen.

Ook pompte Hamas meer dan 90 miljoen dollar in de terreurtunnels richting Israël en wendde het daarvoor tonnen bouwmateriaal aan in de plaats van dat geld te besteden aan de Palestijnse economie. Volgens een verslag in de Journal of Palestine Studies van 2012 werden zelfs kinderen ingezet om deze tunnels te bouwen en kwamen daarbij minstens 160 kinderen om het leven. Dit zijn geen Israëlische ‘propagandacijfers’, het gaat om een organisatie in Beiroet die het onderzoek publiceerde.

Ontwapening

Conclusie: het zijn in de eerste plaats de burgers van Gaza die opnieuw het grootste slachtoffer zijn van Hamas. De vraag van de internationale gemeenschap en de Europese Unie om Hamas te ontwapenen moet nu alle prioriteit genieten. Er moet een actieplan worden opgesteld om dit ook te verwezenlijken. Israël de les lezen terwijl het in een oorlog verwikkeld is vergt niet veel moed, zélf stappen ondernemen om Hamas te ontwapenen, zoals troepen sturen naar Gaza, dat is wat we nu nodig hebben! Want anders begint het spelletje binnen enkele jaren gewoon opnieuw. Willen we dat op ons geweten hebben?

Kaars

Ondertussen wil ik iedere religieuze lezer vragen om een kaars aan te steken en een gebed op te zeggen voor alle slachtoffers van Hamas, zowel de Israëlische maar uitdrukkelijk ook de vele Palestijnen die omkwamen. Ik zal dit alvast doen samen met mijn gezin. Mogen hun zielen in vrede rusten en mogen we snel bevrijd worden van Hamas.