In Klagenfurt overleed een 94-jarig eponiem. Het Glock-pistool – twee op drie Amerikaanse agenten dragen dat en ook onze politie en douane – is bedacht door Gaston Glock, een schichtige Oostenrijkse miljardair.
De man komt uit Wenen als zoon van een spoorwegarbeider. Op het einde van de oorlog dient hij even bij de Wehrmacht, wat Glock later minimaliseert. Hij studeert daarna werktuigbouwkunde, specialisatie kunststof. Dan trouwt hij, krijgt drie kinderen en eind jaren zeventig werkt hij als manager in een fabriekje van autoradiatoren.
Tupperware
Thuis in zijn garage staat een Russische pers voor de productie van gordijnroeden en -ringen. Daar zorgen zijn Helga en twee deeltijdse werknemers voor. Zij maken later ook venster- en deursloten en messen die onder andere naar het Oostenrijkse leger gaan. Van officieren hoort Glock toevallig dat de krijgsmacht haar pistolen gaat vervangen.
De bestofte techneut, een stuk in 50, dingt mee in de aanbesteding. Hij houdt zich scrupuleus aan de adviezen van twee officieren die mee beslissen over de aankoop. Met hen ontwerpt hij – als leek – een sensationeel pistool. Niet van ijzer of staal, voornamelijk van gespoten plastic (met minder terugslag), licht, slechts 33 onderdelen, simpele maar sublieme beveiliging, met liefst 18 kogels, makkelijk in onderhoud en goedkoop in productie.
De Glock 17 (het getal verwijst naar het aantal patenten van de bedenker) wint de tender. Der Chef – zijn leven lang spreekt zijn personeel hem zo aan – mag 25.000 stuks leveren. Snel volgen bestellingen uit het buitenland, want de Glock blijkt ook zeer betrouwbaar. Wanneer het huurlingenblad Soldiers of Fortune het pistool bejubelt als ‘Plastic Perfection’ lijkt de Amerikaanse markt open te liggen.
Concurrerende Amerikaanse wapenboeren verketteren de Glock als ‘Tupperware-schietertje’ en bovendien gevaarlijk omdat metaaldetectoren het wapen moeilijk onderscheppen. Maar zeven Amerikaanse managers verder – onderhuids is Glock geen doetje – blijkt hij al de grootste verkoper van handwapens in de VS.
In 1999 verdenkt hij de financiële raadgever die zijn offshorevehikels en obscure toko’s in belastingparadijzen regelt van zwaar gesjoemel. Glock spreekt met hem af in Luxemburg. Maar daar in een parkeergarage wacht een verlepte Franse worstelaar de wapenhandelaar op. Die krijgt klappen met een rubberen hamer, maar slaat (70 jaar oud maar elke dag turnen en zwemmen) de knurft een paar tanden uit: KO. Een rechtbank veroordeelt de adviseur en zijn ingehuurde lutteur wegens poging tot moord.
Aflaten
In 2011 strandt hij na 49 jaar met Helga in een vechtscheiding. Glock haalt een veganiste, dierenactiviste en kelnerin van nauwelijks 30 in huis, die hem soigneert sinds zijn lichte hartinfarct. Zij borstelt Helga en de kinderen het bedrijf uit, en maakt goede sier als bazin van Gastons fameuze paardenstallen. Bij springtoernooien passeren nu sterren als Hugh Grant, Naomi Campbell of Robbie Williams. Die staan ver van de vrienden van de Wiener zelf, onder wie de ultrarechtse politicus Jorg Haider. Via die link raakt de zakenman verwikkeld in een affaire van illegale partijfinanciering.
Nooit heeft Gaston Glock één morele bedenking over zijn dodelijke wapens. Integendeel, zijn bedrijf tackelt graag met beide voeten vooruit. Het daagt Amnesty International voor de rechter na een beschuldiging van illegale wapenhandel met Sudan. Twaalf platenmaatschappijen moeten zich verantwoorden voor ‘onrechtmatig gebruik’ van de merknaam.
Glock koopt wel een paar aflaten als filantroop en controleert tot het einde zijn fabrieken op drie continenten. Hij vertoeft veel in Velden aan de Wörthersee, het grootste meer van Oostenrijk, op zijn omheinde domein. Verplaatsingen doet hij vooral in zijn Cessna Citation-jet. ‘In de lucht heb je minder gekken’, zo citeert Forbes de miljardair.
