‘Gaan we gewoon toekijken hoe zich voor onze ogen een nieuwe Nakba ontrolt?’

‘De moordpartijen van Hamas op 7 oktober zijn niet de oorzaak maar het voorwendsel om de expansie van de zionistische staat in een nieuwe, hogere fase te brengen’, schrijven Ludo De Witte, Tom Sauer, Johan Depoortere, Ludo De Brabandere en Lode Vanoost. ‘Als Hamas misdaden pleegt, dan gaat het om een afspiegeling van de misdaden van Israël.’

De oorlog tussen Israël en Hamas wordt in talrijke commentaren in de pers en op sociale media in de schoenen van Hamas geschoven. Het massale moorden op onschuldige burgers heeft de doos van Pandora geopend. Geen enkele natie, zo wordt gesteld, kan tolereren dat er op haar grondgebied een moordgroep als Hamas bestaat. Het lijkt een logisch standpunt… voor wie pas op 7 oktober, dag van de uitbraak van Hamas uit een lange coma is ontwaakt, en de dag erna gestopt is met denken. 

Het is immers erg naïef te geloven dat de etnische zuivering die Israël op dit moment doorvoert enkel een gevolg is van de moord op Israëlische burgers door Hamas-militanten. Die etnische zuivering is al vele decennia gaande, lang vooraleer Hamas is opgericht, volgens een zionistisch plan dat ooit Golda Meir beknopt samenvatte als “een land zonder volk voor een volk zonder land” opeisen.

De moordpartijen van Hamas op 7 oktober zijn niet de oorzaak maar het voorwendsel om de expansie van de zionistische staat in een nieuwe, hogere fase te brengen. Ook op de Westelijke Jordaanoever voeren kolonisten en soldaten druppelsgewijs een etnische zuivering door, en daar zwaait niet Hamas, maar een marionet van Israël (president Mahmoud Abbas van de Palestijnse regering) de plak.

Het is al te gemakkelijk om Hamas te demoniseren als een groep van “onmensen” of “barbaren”. Een onmens is “iemand die de naam mens onwaardig is”, zo leert ons Van Dale. Hamas is niet de oorzaak maar het gevolg van die etnische zuiveringen. Hamas en Israël zijn Siamese tweelingen, want ze voeden en leven van elkaar. Het geweld van Hamas is, om een formulering van Frantz Fanon te gebruiken, het geweld van de kolonisator dat zich tegen de bezetter zelf keert.

(Lees verder onder de preview.)

Als het Palestijnse verzet onmenselijke daden stelt, dan wordt dat gegenereerd door Israëls beleid, dat de Palestijnen in de openluchtgevangenis Gaza, zoals in een ‘gewone’ gevangenis het geval is, democratische zelforganisatie en verzet ontzegt. Zijn we vergeten dat Hamas in 2006 de verkiezingen won, maar Israël en de groep rond Abbas de uitslag verwierpen? Zijn we vergeten dat Hamas al verschillende keren, en voor het laatst nog in 2018, Israël een langetermijnbestand (een “hudna”) heeft aangeboden, maar Tel Aviv antwoorddde met nog meer Palestijnse gijzelaars (in de media zijn dat “gevangenen”) en nog meer uitdrijvingen van Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever? Zijn we vergeten dat Israëlische toppolitici, Netanyahu op kop, herhaaldelijk stellen dat er nooit een Palestijnse staat mag komen, tégen een rist VN-resoluties in?

De staatsterreur van Israël die de vernietiging van de Palestijnse samenleving in Gaza tot doel heeft, is geen gevolg van de gruwel van 7 oktober. Tel Aviv is op dat vlak niet aan zijn proefstuk toe. In juli 2006 brak een oorlog uit tussen Israël en Hezbollah, nadat het Libanese verzet acht Israëlische soldaten had gedood en er twee had ontvoerd. Toen beoogde Tel Aviv precies hetzelfde als vandaag: een ononderbroken campagne van tapijtbombardementen en massamoord die Beiroet in een woestenij moesten veranderen. Pas na 34 dagen kwam er een bestand, dankzij het hevige verzet van Hezbollah en de internationale verontwaardiging over de burgerslachtoffers ten gevolge van de Israëlische bombardementen. Staatsterreur is een essentieel onderdeel van de modus operandi van het zionistische regime.

Men kan een universele ethische maatstaf hanteren om de oorlogvoerende partijen te beoordelen. Burgermoord is inderdaad een oorlogsmisdaad, wat toestaat om in één beweging zowel Hamas als Tel Aviv te veroordelen. Beide ‘schuldig’, lees: hier kiezen we geen partij en keren we onze rug naar wat er gaande is. Een materialistische analyse leert ons evenwel dat grote maatschappelijke fenomenen, zoals antikoloniaal verzet, zelden op basis van grote internationaalrechtelijke principes verlopen. Een verpauperd, onderdrukt volk, waarvan verzetsstrijders opgejaagd en gedood worden, komt in opstand met het menselijke materiaal dat beschikbaar is. Nogmaals, Fanon houdt het ons voor: het geweld van Hamas is het geweld van de kolonisator dat zich tegen hem keert. Het geweld van Hamas en andere verzetsgroepen heeft in zekere mate kenmerken van dat koloniale geweld: wreed, moordzuchtig, genadeloos, zonder enig respect voor mensenrechten.

‘In zekere mate’, want er zit een ratio in de acties van Hamas. Soldaten en gewapend “veiligheidspersoneel” van de bezetter doden is internationaalrechtelijk volkomen legaal. Elk jaar herdenken en eren we het gewapend verzet tegen Duitse soldaten en collaborerende milities tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het gijzelen van burgers is dat niet. Maar de verontwaardiging daarover contrasteert met het stilzwijgen over de decennia-oude praktijk van Tel Aviv om duizenden Palestijnse burgers – inclusief kinderen – te gijzelen, lees: zonder enige vorm van proces op te sluiten, als waarschuwing en drukkingsmiddel op hun gezinnen, families en buurten. Het doel van die gijzelnemingen is overigens, zoals Hamas bij het begin van de operatie ook aankondigde, een gevangenenruil met Tel Aviv afdwingen. Het doden van burgers, inclusief kinderen, is uiteraard verwerpelijk, maar opnieuw, waar is de verontwaardiging over de veel talrijkere slachtoffers van het Israëlische bezettingsgeweld? Als Hamas misdaden pleegt, dan gaat het om een afspiegeling van de misdaden van Israël.

(Lees verder onder de preview.)

Ondertussen ontrolt zich voor onze ogen een nieuwe Nakba; een nieuwe catastrofe die het Palestijnse volk nog verder wegduwt van een eigen staat of van gelijkheid binnen een Joods-Palestijnse eenheidsstaat. In de Israëlische pers worden drie scenario’s naar voor geschoven. Een en twee zijn de uitdrijving van de Gazanen naar de Sinaï in Egypte of de Negev in Israël. Nummer drie is het uitdrijven van de Gazanen in het noorden van Gaza naar het zuiden, waarop het noorden volledig wordt weggebombardeerd, om nadien de Gazanen terug naar het noorden te verjagen. In de drie gevallen wil Tel Aviv de Gazanen opsluiten in woestijnreservaten bezaaid met tentenkampen, wat elke vorm van Palestijnse samen-leving onmogelijk moet maken.

Het zionistische regime droomt ervan om de Palestijnen hetzelfde lot te laten ondergaan als wat de inheemse volkeren in de VS of de Aboriginals in Australië is overkomen. Tegenover die ontwikkeling, die zich elke dag op onze tv-schermen en socialmediaplatformen ontplooit, is geen eenzijdig moralisme geboden (als excuus voor passiviteit), maar solidariteit met het verzet. Koloniale oorlogen zijn wreed, smerig en nietsontziend, met talloze onschuldige slachtoffers aan beide kanten. Dat leert de geschiedenis van het antikoloniale verzet in de afgelopen eeuwen, en het is niet aan goed doorvoede witte intellectuelen om achter hun veilige computerscherm te dicteren hoe die strijd moet worden gevoerd.

We herinneren graag aan wat Nelson Mandela de leiders van het Apartheidsregime antwoordde toen die eisten “te stoppen met geweld”: “Ik antwoordde dat de staat verantwoordelijk was voor het geweld en dat het altijd de onderdrukker en niet de onderdrukte is die de strijdvormen bepaalt. Als de onderdrukker geweld gebruikt, dan heeft de onderdrukte geen andere keuze dan met geweld te antwoorden. In ons geval was dat alleen maar een vorm van wettelijke zelfverdediging.”

Ook onze regering blinkt niet uit in een kritische ingesteldheid tegenover dit structureel geweld door Israël. De EU en de VS zouden zich veel meer moeten inzetten opdat Israël en de Palestijnen naast of idealiter met elkaar vreedzaam kunnen samenleven, niet enkel met woorden, maar met daden.

Ludo De Brabander is woordvoerder van Vrede vzw en auteur van o.a. ‘Oorlog zonder grenzen’

Tom Sauer is professor Internationale politiek aan de UAntwerpen

Johan Depoortere is oud-journalist VRT

Ludo De Witte is auteur van o.m. ‘De moord op Lumumba’ en ‘Wie is bang voor moslims’

Lode Vanoost is redacteur van DeWereldMorgen