‘Flapuit Biden begint een diplomatiek risico te worden’

‘Dat Biden soms de weg kwijt is als hij een podium moet verlaten: ach, kan gebeuren. Of dat hij een keertje struikelt, ook geen ramp. Maar zijn gaffes – versprekingen – beginnen ernstige vormen aan te nemen’, schrijft Robbert de Witt. ‘Met wie weet wat voor gevolgen.’

Je kunt als president van de Verenigde Staten alle gelijk van de wereld hebben, en toch een enorme uitglijder begaan. Het overkwam Joe Biden (weer eens), op een bijeenkomst waarover normaal gesproken niet veel bijzonders valt te melden. De president was op een ‘fundraiser’ in San Francisco. Bedrijven en vermogende Amerikanen betalen tienduizenden dollars om te mogen aanschuiven bij een diner opgeluisterd door Mr. President. Die houdt normaal gesproken een praatje, maakt een onschuldig grapje, en haalt zo een fors bedrag op voor zijn volgende campagne.

Biden sprak over de Chinese spionageballon, die begin dit jaar werd gesignaleerd in het Amerikaanse luchtruim, en uiteindelijk uit de lucht werd geschoten door de luchtmacht. Het Witte Huis wilde het er in de maanden erna liever niet over hebben, omdat het een beetje pijnlijk was allemaal. Eerst werd het probleem gebagatelliseerd, vervolgens werd er laat opgetreden. Over de aard van de afluister- en surveillance-apparatuur aan de ballon werd lang gezwegen. De ballonkwestie kwam niet zo goed uit, omdat de regering-Biden juist probeerde de relaties met China een beetje te herstellen.

Toch sprak Biden er in San Francisco ineens wél over. En onthulde pardoes waarom Xi Jinping, de Chinese leider, er zo boos over was. ‘Hij wist niet dat die ballon er was. Het is bijzonder gênant voor dictators als zij niet weten wat er precies gebeurt.’ Oeps.

Terwijl president Biden ogenschijnlijk Xi wilde verdedigen door te zeggen dat de Chinees er niets van af wist, noemde hij hem een dictator. Met één ongelukkig gekozen term maakte Biden kapot wat zijn minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken in dezelfde week juist had proberen te lijmen.

Tijdens een top in Singapore probeerde Blinken bijvoorbeeld af te spreken dat beide regeringen elkaar op de hoogte houden van hun militaire manoeuvres rond Taiwan, om ongelukken te voorkomen. Eén incidentje door een nerveuze kapitein op een fregat, en het gaat zomaar mis. Een militaire hotline is cruciaal om oorlog tussen twee supermachten te voorkomen.

(Lees verder hieronder.)

Blinken had geen succes, en met één verspreking maakte Biden meteen een einde aan de voorzichtige dooi. ‘De extreem absurde en onverantwoordelijke opmerking weerspreekt de feiten, schendt de diplomatieke etiquette en is een inbreuk op de Chinese waardigheid,’ zo reageerde een woordvoerder van het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken.

Overigens weten vrijwel alle 1,4 miljard Chinezen van niets: staatsmedia en de door de staat gecontroleerde sociale media zwijgen over Bidens belediging. Als de Grote Leider in verband wordt gebracht met dictatuur, dan is dat niet iets om breed uit te meten.

De term ‘dictator’ ligt hypergevoelig in het communistische land. Tijdens de meest recente opleving van burgerlijk verzet, kort voor het einde van de strenge corona-lockdown, hing een dappere Chinees – inmiddels verdwenen – een spandoek aan een viaduct in Peking, met de tekst: ‘Verjaag dictator en landverrader Xi Jinping’. Het verzet werd snel en krachtig de kop ingedrukt – zoals dat gaat in een dictatuur waarin je natuurlijk zoiets niet mag zeggen over de staat.

ProDemos, de Haagse instelling die zich bezighoudt met democratie, heeft een verhelderend boekje over wat een dictatuur nu precies is. China haalt alle zes vinkjes: er zijn geen vrije, eerlijke verkiezingen (1), de bevolking wordt onderdrukt (2), er is sprake van censuur in de media (3), de bevolking heeft geen rechtszekerheid (4), er is veel corruptie (5) en er is persoonsverheerlijking (6).

(Lees verder hieronder.)

Alleen al het spandoekincident en de akelig effi­ciënte repressie die erop volgde, bewijzen het gelijk van Biden. China is een dictatuur, en leider Xi een dictator.

Dat Biden soms de weg kwijt is als hij een podium moet verlaten: ach, kan gebeuren. Of dat hij een keertje struikelt, ook geen ramp. Maar zijn gaffes – versprekingen – beginnen ernstige vormen aan te nemen. Met wie weet wat voor gevolgen.

Geen wonder dat, volgens een peiling van afgelopen weekeinde, tweederde van de Amerikanen hem fysiek en mentaal ‘unfit’ acht voor nog een termijn als president. Ongeschikt.