‘Net nu je dacht dat het land bekomen was van de verdeeldheid over de brexit, heeft Oprah Winfrey met het interview met Harry en Meghan Markle een nieuwe scheidslijn getrokken’, schrijft Lia Van Bekhoven vanuit Londen.
Als je de haastige polls moet geloven, en waarom niet, heeft Buckingham Palace de populariteitswedstrijd gewonnen. In het hof van de publieke opinie schoof 36 % van de ondervraagde onderdanen zich achter de Britse majesteit en kon slechts 22 % sympathie opbrengen voor Harry en Meghan. 28% had voor geen van de twee kampen begrip.
Familieruzie? And the winner is… the Queen.
Net nu je dacht dat het land bekomen was van de verdeeldheid over Brexit, heeft Oprah Winfrey’s interview met Harry en Meghan Markle een nieuwe scheidslijn getrokken. Oudere, conservatieve Britten beschouwen de prins en zijn vrouw als verwende, met zichzelf geobsedeerde, hypocriete miljonairs die klagen over gebrek aan privacy om dan in Californië hun hart bij de queen van de praatshows te luchten. Watjes die, in hun behoefte aan publiciteit en een dure levensstijl, de queen hebben gedist. Jongere Britten zien het stel als celebrity rolmodellen en martelaren. Ik bedoel: welke instituut, op gevangenissen na, verwacht dat je jouw paspoort en rijbewijs inlevert en houdt je wekenlang binnen? De jonge royals hebben groot gelijk het onmenselijke, gedateerde bolwerk aan de drukste rotonde van Londen ontvlucht te zijn, teneinde duizenden kilometers verderop een Hollywood franchise van de firma op te starten.
Reputatie is alles: zonder positieve publiciteit geen populaire monarchie.
Is de ophef over ’s werelds bekendste ontwrichte familie (mogelijk op de Sopranos na) alle opwinding waard? Maakt het wat uit wie wat zei tegen wie en waarom?
Geloof het maar. Perceptie is cruciaal. Reputatie is alles. Zonder positieve publiciteit geen populaire monarchie. Vooral niet in Groot-Brittannië waar ‘de firma’ in het paleis gegijzeld wordt door de schandaalpers die in een pact met de duivel de inwoners op de voorpagina’s houdt. In Harry’s versie tenminste durft zijn familie zich niet te roeren, ‘bang dat de tabloids zich tegen hen keren’.
Met het circus over Harry en Meghan is niet alleen de eer en reputatie van de royals gemoeid. Koninklijke schandalen hebben hun weerslag op het hele Verenigd Koninkrijk. Ik bedoel: als je je ogen dichtdoet en je hoort de term Engeland, welk beeld komt dan het eerst op het netvlies? Het antwoord is bijna altijd (en ik heb die vraag de afgelopen dagen aan Jan en alleman gesteld) de queen.
Meer dan The Beatles, de BBC en de brexit zijn de Windsors het uithangbord van de ‘VK BV’. In de wereld van internationale handel en diplomatie telt de soft power van de royals. De queen wordt globaal bewonderd en het hele land deint mee op haar reputatie van plichtsbesef en onberispelijk gedrag.
Het interview met de hertog en hertogin van Sussex is aan 68 landen verkocht. Toen prins William met Kate Middleton trouwde werd de ceremonie door twee miljard mensen bekeken. The Crown is de populairste televisieserie op Netflix. De waarde van de royals voor ‘merknaam VK’ wordt tegen de 1 miljard euro geschat. De Windsors zijn, kortom, de beste reclame voor Groot-Brittannië en de slechtste als het fout gaat. Anders gezegd, de notie dat het aan de top van de Britse hiërarchie een feodale, racistische boel is, betekent flinke, internationale reputatieschade. Om te beginnen bij de club die Elizabeth tot haar grootste fan mag rekenen, het Gemenebest.
Lang voordat Markle tegenover Winfrey in de tuin ging zitten lieten sommige Gemenebestlanden weten niet staan te trappelen om, als de queen komt te overlijden, zoon Charles als staatshoofd te accepteren. Geloof maar dat aantijgingen van discriminatie en onverschilligheid jegens een bi-raciale vrouw die tobde met haar mentale gezondheid, ongemak binnen de club van voornamelijk Britse oud-koloniën heeft opgestookt over de connectie met het moederland.
De hertog en hertogin van Sussex zijn definitief verloren voor de Britse monarchie. Het meesterplan om aan de energie en sterallure van Harry en Meghan de verjonging van het Huis van Windsor op te hangen is dood en begraven. Wat overblijft is het vermoeden dat de Britse royals ergens halverwege de vorige eeuw zijn blijven steken, of zelfs de eeuw daarvoor, en dat sinds de dood van Diana weinig veranderd is.
Het meesterplan om aan de energie en sterallure van Harry en Meghan de verjonging van het Huis van Windsor op te hangen is dood en begraven.
De Windsors zullen het allemaal overleven. De monarchie heeft de afgelopen 1200 jaar wel erger meegemaakt. Dit is op de eerste plaats een familiedrama, geen constitutionele crisis. De troonopvolging is gegarandeerd.
Maar om relevant te blijven zullen de Windsors hun voorliefde voor kniebuigingen en protocol moeten dimmen ten gunste van betere bescherming van nieuwkomers en minder beperkingen. Vraag is hoe een monarchie met zoveel slijtageplekken dat je erdoor heen kunt kijken, om te bouwen tot een instituut voor de 21ste eeuw.
De verklaring van de queen om de beschuldiging van racisme binnen de familie, ‘waar de herinneringen erover anders zijn’, te onderzoeken, is veelzeggend. Het zegt dat zolang de queen aanblijft je van Buckingham Palace, dat pas kortgeleden het mannelijk eerstgeboorterecht overboord gooide, geen grootscheepse veranderingen hoeft te verwachten.
Het is aan Charles, of waarschijnlijker, zoon William, om ‘de firma’ onder handen te nemen en te redden van toenemende onverschilligheid bij onderdanen onder de vijftig, en in het buitenland van de status van een antiek pretpark.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
