‘Exclusieve herenclub laat voortaan ook vrouwen toe als lid’

Het ging niet zonder slag of stoot, maar de superexclusieve Garrick Club is deze week dan toch door de knieën gegaan. De Londense herenclub die sinds 1831 vrouwen weert, gaat ze nu toestaan.

Het is mogelijk dat dreigementen van leden als Sting en Stephen Fry de doorslag gaven. Zij zeiden dat ze zouden opstappen als vrouwen buiten de deur van het stadspaleiselijk onderkomen zouden blijven. Maar waarschijnlijker is dat de publicatie van een lijst met vooraanstaande leden de aanzet was voor herbezinning. Dinsdagavond stemde 60% voor de motie het 193-jaar oude verbod op damesleden op te heffen.

Van mij mogen verenigingen zich beperken tot enkel mannelijke (of vrouwelijke) leden. Ik zal de laatste zijn recht te eisen op toegang tot mannelijke wielrenners-, drank-, en duivenmelkersverenigingen. Ik respecteer dat sommige plekken heilig zijn. Zo zul je mij alleen in een herentoiletten zien is als de rij voor de damestoiletten weer eens even lang is als die voor een optreden van Ariane Grande, en langer wachten om hygiënische redenen onverantwoord is.

Maar the Garrick is anders. De sociëteit zit, naast koning Charles, het topje van de theaterwereld en musicus Mark Knopfler, barstensvol rechters, ministers en hoge ambtenaren. De vereniging is het veilige en exclusieve bastion van the great and the good. Als je, anders gezegd, wil weten waar de bestuurlijke elite van de Britse natie elkaar treft, is het in de salons en spectaculaire bibliotheek van deze vereniging.

Lidmaatschap van The Garrick werd na publicatie van de ledenlijst een probleem voor mensen als Simon Case. Case is de kabinetschef en daarmee de hoogste ambtenaar van het land. Hij is de baas van een half miljoen ambtenaren. Voorvechters voor grotere diversiteit wilden weten hoe die baan te rijmen was met lidmaatschap van een club die vrouwen uitsluit van de plaats waar mensen die de dienst uitmaken samen komen. Case en Richard Moore, het hoofd van de buitenlandse veiligheidsdienst MI6 die zich regelmatig uitgesproken hadden voor meer verscheidenheid op de werkvloer, zegden hun lidmaatschap op. Evenals tenminste vier rechters en andere topjuristen

Ter verdediging heeft The Garrick, waar sinds de jaren tachtig regelmatig tegen vrouwelijke leden gestemd is, steeds aangevoerd dat ze een sociale club is. Een vereniging met de sfeer van een intellectueel superieure jongenskostschool, waar van politiek getinte onderonsjes geen sprake kan zijn. Sterker, de regels verbieden juist discussies over werk. Maar dat argument slaat de plank mis, zegt een kennis die een vrouwelijke jurist is. ‘Als ik in een rechtszaal verschijn om een klant te verdedigen en de rechter en aanklager kennen elkaar van The Garrick, dan begin ik al met een achterstand’.

Niet langer dus. Een handjevol vrouwelijke academici en zwaarwichtige mediatypes is inmiddels uitgenodigd om voorgedragen te worden voor lidmaatschap, waarna ze doorgelicht worden door clubcommissies en -besturen alvorens te worden geaccepteerd of niet. Een langdurig proces om te voorkomen dat de grootste zonde begaan wordt; de acceptatie van een saai clublid. (Het bestuur vond in de 19de eeuw dat ‘het beter is om tien mannen waar niemand bezwaar tegen heeft te weren, dan een ontzettende saaineus te accepteren’).

Is lidmaatschap van The Garrick de moeite waard? Ik heb geen idee. Vrienden roemen de stimulerende gesprekken, fascinerende leden, de wijnkelder en deftige slaapkamers. Ik zou het doen voor de ambiance alleen al. Voor de indrukwekkende trap, de lambrizeringen en het marmer, de olieverven en de talloze salons, eetzalen en bars. Vrouwelijke gasten zijn al lang welkom, mits begeleid door een verenigingslid dat ook verantwoordelijk is voor alle onkosten. 

Dat je als vrouwelijke gast geen penny neer mag leggen is het grote voordeel van the Garrick, maar ik geef er toch de voorkeur aan mijn eigen rekening te betalen.