Labour-leider Keir Starmer wordt met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de nieuwe Britse premier. Dat heeft hij vooral te danken aan de totale afkeer van de Tories.
Volgens de exitpoll kan Labour straks beslag leggen op 410 van de 650 zetels in het Britse Lagerhuis, het beste Labour-resultaat sinds de eclatante overwinning van Tony Blair in 1997, en een politieke aardverschuiving. De Conservatieven van premier Rishi Sunak zakken weg van 365 tot amper 131 zetels.
Keir Starmer wordt op 2 september 1962 geboren als het tweede van vier kinderen in het gezin Starmer. Hij groeit op in Surrey, een graafschap in het zuidoosten van Engeland, en behaalt als eerste in zijn familie een universitair diploma. In 1985 studeert hij af van de universiteit van Leeds met een diploma in de rechten, later haalt hij aan Oxford nog een postgraduaat burgerlijk recht. Verder is hij – nog steeds trouwens – een gedreven amateurvoetballer en fervent supporter van voetbalclub Arsenal.
De mosterd voor zijn voornaam haalden zijn ouders, een fabrieksarbeider en een verpleegster, bij de eerste fractieleider van Labour in het parlement, James Keir Hardie. Aan Oxford is Starmer lid van de Labour Club en schrijft hij voor het linkse universiteitskrantje.
Maar in zijn professionele leven gaat Starmer eerst een andere kant op. Hij richt een advocatenkantoor op in Londen, gespecialiseerd in strafzaken en mensenrechten. Later, van 2008 tot 2013, is Keir Starmer ‘director of public prosecutions’, de hoogste openbaar aanklager in het land. Voor zijn verdiensten wordt hij in 2014 tot ridder geslagen, waardoor hij sindsdien officieel met ‘Sir Keir Starmer’ wordt aangesproken.
Starmer is sinds 2007 getrouwd met Victoria Alexander, een advocate die intussen voor de openbare gezondheidszorg, de National Health Service (NHS), werkt. Zijn eerste stappen in de politiek zet Starmer pas in 2015, wanneer hij voor het eerst in het parlement wordt verkozen. Hij treedt er toe tot het schaduwkabinet, zeg maar de belangrijkste kopstukken van de oppositie in het parlement, onder leiding van toenmalig Labour-kopman Jeremy Corbyn. Met Corbyn, een linkse scherpslijper, onderhoudt Starmer geen al te warme relaties.
Wanneer Labour in 2019 de zwaarste verkiezingsnederlaag sinds 1935 moet slikken, neemt Corbyn ontslag en wint Starmer de interne leiderschapsverkiezingen. Hij stuurt de partij weg van het ideologische, linkse discours van Corbyn, en stoomt haar klaar voor bestuur. Dat redelijke pramatisme typeert Starmer, en hij laat zich zelfden op controversiële uitspraken of fouten betrappen. Het is meteen ook een van zijn zwaktes. De
Britse openbare omroep BBC vroeg kijkers vorig jaar nog welk woord hen in gedachten schiet wanneer ze aan Starmer denken. De meest gehoorde antwoorden waren “mensen” en “Labour”, maar ook “geen idee”, “ik weet het niet” en “niets”. De partij voerde campagne met de slogan ‘Change’ (verandering, red.), maar in het partijprogramma bleef Starmer ver weg van de gewaagde ideeën.
Dat Labour eigenlijk al jarenlang mijlenver voor lag in de peilingen op de regerende partij van premier Rishi Sunak, heeft vooral te maken met de totale afkeer van de Tories. De Conservatieven zijn in Groot-Brittanië al 14 jaar aan de macht, en lijken totaal kapotgeregeerd. Het land kreunt onder de mislukte brexit, hoge inflatie, een groot tekort aan woningen, instortende scholen, vervuilde rivieren en lange wachtlijsten in de zorg. De partij schoot zich daarnaast herhaaldelijk in de voet met haar personeelsbeleid.
Met Boris Johnson en Liz Truss stuurde ze de afgelopen jaren twee schandaalpolitici naar Downing Street 10. Volgens de exitpolls hebben de Britten hun afkeer voor de Tories donderdag heel erg duidelijk gemaakt. Met een historisch grote meerderheid in het Lagerhuis achter de hand, toont premier Starmer mogelijk meer politieke durf dan oppositieleider Starmer.
