‘Na Macron de zondvloed: de Franse president speelt alles of niets’

De beslissing van Emmanuel Macron om het parlement nu te ontbinden, zou een gok te veel kunnen zijn.

Emmanuel Macron noemt zichzelf een onverbeterlijke optimist. Dat moet ook wel. Alleen een onverbeterlijke optimist zou het parlement ontbinden na de vernederende nederlaag van zijn partij bij de Europese verkiezingen. Macron bestuurt al twee jaar zonder meerderheid in de Assemblée National en hij wil duidelijk niet tot het normale verkiezingsjaar 2027 aanmodderen met een regering die op deze manier nog weinig voor elkaar krijgt. Ze liep toch al het risico om in september bij een stemming over de begroting fataal te struikelen. Nu houdt de president alvast de timing in eigen hand.

Macron zegt dat hij duidelijkheid wil scheppen. Hij wil dat de Fransen in het stemhokje kiezen tussen zijn centrisme en het extremisme van het Rassemblement National en Marine Le Pen. Met zijn specifieke stemprocedure over twee ronden is het in Frankrijk niet ongewoon dat er in de tweede ronde tactisch wordt gestemd. Vier linkse partijen vormden een Nouveau Front Populaire. Extreemlinks, de communisten, groenen en socialisten hebben alleen hun afkeer voor Macron gemeen, maar ze halen in de eerste peilingen toch maar net iets minder dan extreemrechts. Aan centrumrechtse kant is de verwarring groot: voorzitter Éric Ciotti van Les Républicains zocht een alliantie met Le Pen en werd daarop door zijn partij prompt aan de deur gezet.

De kans dat gematigde partijen elkaar vinden in een coalitie is niet groot. Bij het Rassemblement National maakt de jonge Jordan Bardella, de winnaar van de Europese verkiezingen, zich op om bij winst premier te worden. Marine Le Pen van haar kant houdt haar poeder droog: zij mikt op 2027 en het presidentschap. Ze heeft het ondertussen over een ‘regering van nationale eenheid’, ze matigt haar discours en lijkt klaar om wat programmapunten voorlopig in de koelkast te stoppen.

Macron liet weten dat hij hoe dan ook geen ontslag neemt. Hij mag zich dus voorbereiden op een ongemakkelijke cohabitation met Bardella. Met de bevoegdheden van een Franse president op het vlak van de buitenlandse politiek en defensie zou er internationaal niet meteen veel veranderen. Dat is anders als een extreemrechtse regering de voorbode zou zijn van een extreemrechts presidentschap.

Bij de Europese Unie wordt het manoeuvre van Macron daarom net zo gek genoemd als het referendum waarmee David Cameron de Britten in 2016 over de Brexit liet stemmen. Wat Macron ook zegt, dit heeft toch ook iets van een après moi le déluge.