‘Zo eenvoudig het was om BC (Before Covid) van Londen naar Amsterdam en Brussel te reizen, zo duur en ingewikkeld is het nu.’ Lia van Bekhoven doet haar verhaal.
Er zitten voordelen aan de administratieve rompslomp die hoort bij een tijdelijke ontsnapping uit het VK. Zo was ik vergeten hoe leuk de vrijdagse markt is in North End Road. En hoe goed de koffie en baklava in de aanpalende cafés. Ik was in de Londense wijk Fulham voor de eerste horde die je moet nemen als je naar het buitenland wil, een PCR-covidtest. De eerste van vijf overigens. Met aan iedere test een prijskaartje dat akelig dicht in de buurt komt van een retourtje Londen – Amsterdam.
In een karig aangeklede kliniek verzekerde de vrouw achter de balie dat het resultaat van de test diezelfde avond nog in mijn mailbox zou belanden. Wat maar goed was ook. Zonder test, die binnen 24 uur moet zijn afgenomen voor vertrek, de volgende ochtend geen Eurostar. ‘Wat doe ik als de uitslag vanavond niet arriveert?’ ‘Dat gebeurt bijna nooit’, zei ze.
Hoe de vader van Boris Johnson mij tijdelijk uit het VK liet ontsnappen.
Precies wat je niet wilt horen. Ik had gerekend op meer doortastendheid. Op absolute garanties dat het testresultaat 100% zeker, nee we maken er 1000% van, binnen de afgesproken tijd binnen zou lopen. ‘Cross my heart and hope to die’, zoals wijlen mijn Britse schoonmoeder gezworen zou hebben. ‘Welk nummer bel ik, als ik na middernacht nog niks ontvangen heb?’ ‘Wij gaan pas ’s ochtends om negen uur open’. Op dat tijdstip zou ik al op het perron van St Pancras Station International moeten staan. Aangenomen dat ik de negatieve uitslag op zak had.
Zo eenvoudig het was om BC (Before Covid) van Londen naar Amsterdam en Brussel te reizen, zo duur en ingewikkeld is het nu. Sinds begin dit jaar geldt een uitreisverbod voor het VK en een inreisverbod in Nederland. Daaraan is te ontkomen als je kunt aantonen dat er essentiële redenen zijn om te reizen. Een dementerende moeder verkassen naar een verpleeghuis valt daar niet onder. Werk ook niet, tenminste niet mijn soort werk. Maar er is een regel die de Britse grens uit het slot haalt. De zogeheten Clausule Stanley Johnson, vernoemd naar de vader van de Britse premier.
Vakantievilla
Johnson senior was vorig jaar tijdens de lockdown gefotografeerd in een taverne aan de Egeïsche zee. Waarom kon hij, vroeg de Britse pers met de gebruikelijke synthetische verontwaardiging, naar Griekenland op vakantie, terwijl de rest van zijn landgenoten niet eens naar het plaatselijke park mochten? Johnson beriep zich op ‘commerciële noodzaak’. Hij was in Pelion om zijn vakantievilla ‘covid klaar’ te maken voor verhuur. De verhuur van zijn Griekse woning leverde Johnsons zomers behalve € 2.250 per week, een legitieme reden naar Europa te vliegen.
Ik ben er niet trots op de bezige vertegenwoordigers van de onroerend goed markt te hebben voorgelogen.
En dus belde ik, nadat ik mijn retourtje Amsterdam geboekt had, met een makelaar in Utrecht voor een afspraak. Kon hij mijn huisje aldaar komen bezichtigen met het oog op verhuur voor de zomermaanden? En kon hij de bevestiging voor die afspraak in het Engels emailen omdat ik het bewijs ervoor aan de grens nodig had? Ik ben er niet trots op de bezige vertegenwoordigers van de onroerend goed markt te hebben voorgelogen. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt mijn woning in Nederland tijdelijk over te dragen aan mensen die ik niet ken (hoewel ik voor € 2.250 per week daar best anders tegenaan wil kijken) maar Stanley Johnson had me de weg gewezen.
Die vrijdagnacht schoot ik rond een uur of een wakker. Was de uitslag van de covidtest eigenlijk al binnen? Voor het eerst in maanden was ik die avond uit geweest met vrienden. De lockdownregels waren pas versoepeld en dat moest gevierd. Stevig. Tegen de tijd dat ik thuis kwam was ik de hele test vergeten. De uitslag zat niet in mijn mailbox. Hij arriveerde pas nadat ik de keus gemaakt had toch maar richting Eurostar af te reizen, onderweg tientallen manieren bedenkend hoe de kliniek in Fulham tot de grond toe af te branden. Het zou de perfecte misdaad geworden zijn.
Dat was ruim twee weken geleden. Weer terug in Londen gelden de regels van de tiendaagse quarantaine. Het zou me niet verbazen als Stanley Johnson een manier gevonden heeft om ook daar onderuit te komen, maar ik heb hem nog niet gevonden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
