‘Het gaat steeds moeilijker in Oekraïne en dat ligt aan ons’

‘Europa treuzelt nog altijd om het materiaal te sturen waar Oekraïne om vraagt’, schrijft columnist Peter Casteels.

How can I make this about me? Twee jaar nadat Rusland Oekraïne is binnengevallen, vat die vraag nog wel het best samen wat hier van de oorlog is blijven hangen. Als het er in gesprekken al nog echt over gaat, wordt dat onderwerp al snel afgehaspeld om in meer detail door te nemen wat er in de vorige aflevering van Kamp Waes is gebeurd. Of om het over Acid te hebben, natuurlijk.

Maar er is dus wel íéts veranderd sinds 24 februari 2022, om niet te zeggen dat we met een vibe shift te maken hebben. Iedereen kampt sindsdien met zijn hoogstpersoonlijke, vaak nogal onbestemde gevoelens van dreigend onbehagen. Hardop wordt er gefantaseerd over de oorlog die ook hier, bij ons, zou kunnen uitbreken. Iemand die zichzelf interessant wil maken in interviews begint er zelf over, als de journalist er al niet eerst een zwaarwichtige vraag over heeft gesteld: ja, oorlog kunnen we ook hier echt niet meer voor altijd uitsluiten.

Het is in de mode.

Ook partijen doen hun best: de Open VLD, de N-VA en zelfs het Vlaams Belang willen meer in defensie investeren, maar kunnen zich niet inhouden om het toch ook vooral over zichzelf te hebben. Het Vlaams Belang en de N-VA plannen alvast te besparen op de asielopvang en ontwikkelingssamenwerking – dat willen ze al jaren. Alexander De Croo begon zondag zelfs met droge ogen over het korten van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd om onze NAVO-doelstellingen voor defensie te halen – een trofee die de partij ondertussen ook al decennialang probeert binnen te halen. Hoeveel F-35’s denkt De Croo te kunnen bestellen met het geld dat zo’n symbool oplevert? En is er iemand die ernstig gelooft dat er de komende jaren hard geld voor ons leger valt te besparen in de gezondheidszorg? Het klinkt natuurlijk wel heel stoer.

Ondertussen gaat het in Oekraïne – het enige land waar Rusland daadwerkelijk oorlog tegen voert – steeds moeilijker. En dat ligt aan ons. Europa treuzelt nog altijd om het materiaal te sturen waar Oekraïne om vraagt, we komen niet eens alle beloftes na die we uiteindelijk dan toch maakten, en de Verenigde Staten dreigen binnenkort al helemaal te stoppen met militaire steun. Er is geen begin van een plan om het wegvallen van die Amerikaanse steun te compenseren. Als we écht bang zijn dat het hier weer oorlog kan worden, moeten we misschien eerst en vooral beginnen met de Oekraïense buren weer beter te helpen. Pas als Vladimir Poetin hen weet te verslaan, kan het ook hier weer akelig worden.