‘Eurofobie is in het VK doorgeschoten naar leugens en bedrog’

En ze zijn vertrokken: de campagne van de Britse Conservatieven voor een nieuwe partijleider en premier ging deze week van start. ‘Als de wedloop naar Downing Street 10 een ding bevestigt, dan is het dat de fantasten de halve wereld hebben,’ zegt Lia van Bekhoven.

Het was natuurlijk onvermijdelijk. Voeg of laat zouden de politici die zich warm lopen voor het Conservatieve partijleiderschap, verantwoording moeten afleggen voor hun jeugdzondes. In het hele land zoekt de pers naar verhalen over kandidaten die vroeger spijbelden, ooit in hun handtas kotsten bij de paardenrennen op Ascot of achter een roofoverval zaten.

Deze week is het thema drugs. Elders in de wereld mag het dan 2019 zijn, maar sinds de Britse klok stil bleef staan op 1969, is het een big deal te weten wie wanneer aan welke verboden substanties lurkten.

Dat leverde trouwens nog aardige anekdotes op. Zo bleek een mededinger naar het partijleiderschap eens op een bruiloft in Afghanistan een opiumpijp niet ongebruikt voorbij te hebben laten gaan.

Anderen hadden ‘in mijn studententijd’ aan de spannende sigaretten gezeten. En minister Michael Gove zag zijn kansen kelderen toen iemand uit de school klapte over zijn cocaïnegebruik.

Wat ze niet zeiden – en niet hoefden zeggen omdat het overduidelijk is – is dat de meesten van de kandidaten permanent stoned zijn. Zo high als een papegaai. Compleet van het padje. Ze stapten met het brexitreferendum van 2016 een alternatieve realiteit in en zijn sindsdien blijven snuiven, spuiten en inhaleren.

Waarom zou je anders beloven om vóór 31 oktober het Verenigd Koninkrijk uit de EU te slepen? En aan te sturen op een harde, no deal– breuk met de EU? En weigeren de achterstallige rekening van 39 miljard pond die Brussel nog tegoed heeft te betalen, zoals koploper Boris Johnson (marijuana en cocaine) dreigde.

Nou valt dat bedrag in de context van het Britse GPD (minder dan 1 procent) nog wel mee. Maar het is groot genoeg om van de Europese buren levenslange vijanden te maken en de reputatie van betrouwbare handelspartner wereldwijd te verknallen.

Niet echter in de fantasiewereld van de brextremisten. Daar wil oud-minister Dominic Raab de gekozen volksvertegenwoordiging in Westminster zelfs naar huis sturen, mocht het lagerhuis weigeren het land over de rand te gooien. Regeren zonder parlement. Met Raab aan het roer in Downing Street kunnen regimes van sterke mannen zoals in Hongarije en Turkije nog een hoop leren.

En over democratisch tekort gesproken. Een van de vele mankementen in de ongeschreven Britse grondwet is dat niet de Britse kiezers maar zo’n 150.000 Conservatieve partijleden de nieuwe premier kiest. Mensen die merendeels bejaard, welgesteld en wit zijn. En waarvan tweederde voorstander is van een onmiddellijke breuk met de EU. Wat ze zeker niet zijn is een doorsnee van de Britse bevolking. Oligarchie, iemand?

In de strijd om de opvolging van Theresa May gaat het tussen een harde brexiteer en een keiharde brexiteer. De toon van de campagne is ontleend van de apenrots. Ik kan verder pissen dan jij. Mijn brexit is harder dan de jouwe.

Wat de kandidaten gemeen hebben, is hun overtuiging te kunnen slagen waar May faalde. Vergeet de onuitvoerbaarheid van uittreding zonder internationale afspraken, of het probleem van de Ierse backstop. De persoonlijkheid van de vedetten alleen is voldoende van Brussel een nieuwe deal af te dwingen. Ook al roepen de andere 27 lidstaten nog zo hard dat nieuwe onderhandelingen uitgesloten zijn. We moeten er gewoon ‘bloody hard’ tegenaan gaan, belooft Johnson, die denkt het land te kunnen redden door Donald Trump te imiteren.

In de versie van de Conservatieve kandidaten is een no deal brexit het laatste hoofdstuk. Na zonder akkoord uit de EU gestapt te zijn kan het Verenigd Koninkrijk lang en gelukkig verder leven, zonder nog iets te maken te hebben met de regio waarmee het sinds het bronzen tijdperk handel drijft. ‘Met brexit kan dit het beste land ter wereld zijn’, zegt kandidaat Gove. Het is Lucy in the Sky with Diamonds.

Over de gevolgen van vrijwillige uitsluiting van vrije toegang tot ’s werelds grootste markt waar bijna de helft van Britse exports naartoe gaat en waar de Britten hun insuline en tijdgevoelige kankerbehandelingen vandaan halen, geen woord.

Geen woord ook over overheidsberamingen die schatten dat no deal leidt tot recessie, stijging van voedselprijzen met 10 procent, burgeronlusten en dat het het Verenigd Koninkrijk ‘onveiliger’ maakt. Eurofobie, een landelijke geestestoestand gekenmerkt door feitenvrije idioterie, is doorgeschoten naar leugens en bedrog.

Er zijn enkele meedingers die in bezit zijn van een gram verantwoordelijkheidszin en die niet naar de kabouters in hun achtertuin luisteren. Zij zeggen: we hebben meer tijd nodig voor het brexitakkoord, we moeten Brussel om verlenging vragen en no deal uitsluiten.

Rory Stewart (die van de opiumpijp in Afghanistan) is zo’n kandidaat. Overbodig te zeggen dat hij geen schijn van kans maakt op de sleutel van Downing Street.