Lia van Bekhoven heeft het niet onder de markt om het Britse test-, bron- en contactonderzoeksprogramma uit te leggen. Hier doet ze alvast een poging.
Mijn buren in west-Londen zijn compleet de draad kwijt. Neem het ze eens kwalijk. Als het moeras van nieuwe regels en wetten tegen de covid-epidemie diep genoeg is om in te verdrinken, dan is de verwarring over testen en contactonderzoek onpeilbaar. Gelukkig voor mijn naaste omgeving heb ik de belangrijkste ontwikkelingen van de afgelopen weken genoteerd. Een greep uit mijn aantekeningen.
Het mysterie van het steeds verder afnemende aantal testen nam toe. De Sunday Times citeerde niet bij name genoemde wetenschappers die speculeerden dat tegen Kerst Groot Britannie wel eens in staat zou kunnen zijn een miljoen mensen te testen op covid, per dag. Dat leek goed nieuws. Ware het niet dat premier Boris Johnson eerder gouden bergen beloofde met Operation Moonshot. Dit supersnel, futuristisch speekseltestsysteem zou per dag drie miljoen Britten aan kunnen, aldus gelekte documenten aan het kabinet. Het pronkstuk van de covidstrategie kostte wel £ 100 miljard. Honderd miljard. Meer dan de Britse onderwijsbegroting. Maar dan had je ook wat. De fantasie duurde niet lang. Weken later was het programma gepauzeerd. Moonshot had, na 35 dagen, een crashlanding gemaakt. Misschien, ik doe maar een gok, had het te maken met de technologie waarop de Operatie gebaseerd was en die nog in ontwikkeling is.
Voorlopig blijven de Britten aangewezen op het huidige test- en contactonderzoeksysteem dat volgens premier Johnson ‘world beating’ is. (Prijskaartje £ 12 miljard). Johnson beloofde destijds een half miljoen testen per dag ’tegen eind oktober’. Met nog twee weken te gaan ligt het aantal onder de helft. Van de uitslagen die binnen 24 uur binnen zouden zijn, heeft slechts 11.9% de volgende dag het resultaat in huis. Dat het huidige systeem niet ’s werelds beste is, daar kan een Brit mee leven. Als het maar functioneert. Maar zelfs dat doet het niet volgens de wetenschappers die Johnson adviseren. Zij concludeerden dat het effect van het huidige programma op de virusoverdracht ‘marginaal’ is. Ondanks de inzet van de prijzige consultants die in een halve werkweek evenveel verdienen als een verpleegkundige per jaar, te weten £ 24.000.
De essentie van het Britse coronabeleid? Johnsons beloftes en daden laten zich zelden met elkaar rijmen.
De app van £ 12 miljoen die contacten van covidpatienten moest traceren en nooit het daglicht zag, is afgevoerd. De antilichaamstest die volgens de laboratoria ‘niet te vertrouwen’ was, geschrapt.
Er was wel goed nieuws over nieuwe ziekenhuizen. Premier Johnson, die eerder sprak er 40 te zullen bijbouwen, trok later het aantal op naar 48. Maar na een duik in de bijbehorende begroting bleek er net genoeg geld te zijn voor de aanbesteding van twee ziekenhuizen. En daarmee ben je beland bij de essentie van het Britse coronabeleid. Johnsons beloftes en daden laten zich zelden met elkaar rijmen. Dat begon bij de brug die hij wilde bouwen over de Theems toen hij nog burgemeester van Londen was en die er nooit kwam. Of Boris Island, een nieuw vliegveld in het verre oosten van Londen dat alleen op papier bestond. Of de brexitdeal die ‘klaar was voor de oven’. De Britse regeringsleider is een man die zich makkelijk laat wegdrijven op de vleugels van fantasierijke ambities om dan, nu ja, u kent het verhaal van Icarus.
De afgelopen week was ook de week waarin de regering ophield ‘de wetenschap te volgen’. Vorige maand adviseerden virulogen en gezondheidsdeskundigen om het land een paar weken plat te gooien. Een lockdown om de besmettingscirkel te breken was nodig om ‘een hele grote epidemie met catastrofale gevolgen’ te voorkomen. Premier Johnson deed er drie weken over dat advies naast zich neer te leggen. In plaats daarvan werden vorige week halfzachte maatregelen ingevoerd in diverse regio’s van Engeland (Wales, Schotland en Noord Ierland doen hun eigen ding).
Net zoals elders in Europa tobt Londen met een effectief test-, bron- en contactonderzoeksprogramma. Anders dan op het vasteland is de belangrijkste reden voor de mislukking van het Britse systeem ideologisch. In plaats van deskundigen in de nationale ziekenzorg met bewezen ervaring in het vinden en isoleren van mensen die besmet zijn met TB of aids te belasten met het project, werd de hele handel overgedragen aan de privésector. Als je onder andere 1.114 consultants van Deloitte belast met het opsporen van covidpositieven, dan kan het niet uit de lucht komen vallen als het systeem mislukt. Slechts 62.6 % van degenen die positief testen voor het virus, zijn gecontacteerd en gevraagd zich te isoleren. Niet dat het veel uithaalt overigens. Een onderzoek van de Londense universiteit King’s College noteerde dat van de gecontacteerde zieken maar 18% in quarantaine is.
Het was altijd moeilijk geweest een tweede golf te vermijden. Maar niet onmogelijk. Fraser Nelson van het conservatieve ‘The Spectator’, een blad dat zijn vroegere hoofdredacteur Boris Johnson goed gezind is, schreef dat ‘nergens ter wereld een regering het slechter doet volgens de kiezers en nergens ter wereld een land zich dieper in de schulden gestoken heeft. Hoe je het ook bekijkt, we zijn het ergste in de hele ontwikkelde wereld’.
En de pandemie is nog maar één ding. Ik wilde mijn buren nog vragen hoeveel vertrouwen ze hebben in een mooie afronding van het brexitproces. Maar het leek me beter hun week, nog voordat die goed en wel begonnen is, niet te verpesten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
