Dit valt niet meer uit te leggen, zegt journaliste Véronique Lamquin (Le Soir).
Het had een mooi weekend kunnen worden voor de MR van voorzitter Georges-Louis Bouchez. Rustig achteroverleunen en geamuseerd toekijken, na het nieuws over de cocaïnevondst op het kabinet van de Franstalige PS-minister van Onderwijs Caroline Désir. Maar dat was buiten Charles Michel gerekend. Nog geen drie weken geleden had hij bekendgemaakt vroegtijdig te stoppen als voorzitter van de Europese Raad om de Europese lijst voor de MR aan te voeren. Vorige vrijdag liet hij op Facebook weten dat alsnog niet te doen. Aangevoerde reden: de tonnen kritiek waarmee hij in binnen- en buitenland was overladen.
Véronique Lamquin, journaliste bij Le Soir en adjunct-chef op de buitenlandredactie, gunde Michel aanvankelijk het voordeel van de twijfel. ‘Omdat ik het op zich een goede zaak vind dat niet-verkozen Europese topfunctionarissen zich aan het oordeel van de kiezers onderwerpen. Ik vond de keuze van Michel verdedigbaar. Ook al speelden persoonlijke ambitie en carrièreplanning natuurlijk ook een rol.’
Drie weken later is het verdict van Lamquin vernietigend. ‘Onbegrijpelijk. Michel verliest elke geloofwaardigheid, en de MR deelt in de klappen. Voortijdig stoppen als Europese voorzitter om mee te doen aan verkiezingen: van zo’n moeilijke beslissing mag je verwachten dat ze weloverwogen is genomen, rekening houdend met negatieve backlash. Anders heeft Michel met zijn besluit, dat hij aan zijn partij heeft opgedrongen, een enorme fout gemaakt. Want de MR moest die controversiële kandidaatstelling wel verdedigen, als was Michel hun Europese redder in nood. Drie weken later zegt die redder doodleuk: toch maar niet. Dat valt niet meer uit te leggen. Er is al zo veel wantrouwen jegens politici. Michel geeft de indruk dat het allemaal maar een spelletje is.’
Het applaus voor Michel op de MR-nieuwjaarsrecepties was beleefd, maar zuinig.
Naar het waarom van Michels bocht blijft het raden. De kritiek leek net wat te verstommen. Zelf geeft hij aan erg aangedaan te zijn door de aanhoudende negatieve commentaar op zijn persoon. Ook voor zijn naasten is dat volgens hem een beproeving. Hij alludeert op een soort burn-out, en uit twijfels over zijn politieke toekomst.
‘Ik zit niet in het hoofd van Charles Michel,’ zegt Véronique Lamquin, ‘dus hier moeten we het voorlopig mee doen. Maar de mensen uit zijn inner circle die ik heb gesproken, geven ook aan dat het hem allemaal te veel is geworden. Wat mogelijk ook heeft meegespeeld, is de kille ontvangst in de eigen gelederen van zijn kandidaatstelling. Het applaus voor Michel op de MR-nieuwjaarsrecepties was beleefd, maar zuinig.’
