‘Het organiseren en uitvoeren van evenementen onder auspiciën van Buckingham Palace is ongeveer het enige waar de Britten in uitblinken’, schrijft Lia van Bekhoven vanuit Londen.
De Britten hebben een zwak voor lawaaiige verkleedpartijen. Het verklaart waarom de panto, een vorm van theater die niks met pantomime te maken heeft en alles met riskante grappen, luidruchtige vrolijkheid en mannen in vrouwenkleren, al eeuwenlang een van de populairste uitingen van volksvermaak is.
Dus dat bijna twintig miljoen Britten de kroning van koning Charles in Westminster Abbey bekeken, verbaast me niet. De ceremonie was, zoals columnist Matthew Parris schreef in The Times, ‘pantomime met een hormooninjectie’. Het hele gedoe ging de mist in toen de versgekroonde royals zich naar buiten begaven. Binnen de muren van de Abbey had de duizend jaar oude traditie met zijn riten, zwaarden, sporen, handschoenen, aardbol en scepters nog iets van betekenis en zelfs gezag. Ik vond de koning, uitgekleed tot op zijn hemd net voor de zalving, van een nederigheid die je bij volledig geklede Windsors zelden tegenkomt.
(Lees verder onder de preview)
Maar daar had het bij moeten blijven. Op het moment dat Charles en Camilla met kroon en al op het balkon van Buckingham Palace verschenen, werden ze lachwekkend. Bejaarde mensen moet je niet met servetten op hun schouders en legokronen op hun hoofd naar buiten sturen. En helemaal niet als ze onderin de kroningsjurk (looking at you, Camilla) afbeeldingen van hun honden hebben laten borduren. In gouddraad. Het geeft de indruk van verwarde en verdwaalde mensen. Van mensen die denken dat ze in de achttiende eeuw zitten en Napoleon nog gekend hebben.
Queen Elizabeth kwam daar nog mee weg, zeventig jaar geleden, omdat ze jong en aantrekkelijk was. Haar kroning was symbolisch voor een nieuw, naoorlogs tijdperk. Haar zus, prinses Margaret, noemde het in een biografie ‘een tijd van phoenix’. Het hedendaagse VK staat lichtjaren af van hoop en optimisme.
Charles erft een vermoeid, gedesillusioneerd land waarin de gemiddelde Brit in 2024 een lagere levensstandaard kan verwachten dan de gemiddelde Slovaak en in 2030 waarschijnlijk armer is dan de doorsnee Pool. Het organiseren en uitvoeren van evenementen onder auspiciën van Buckingham Palace is ongeveer het enige waar de Britten in uitblinken. En zelfs daar kan voorlopig niet meer mee gepronkt worden. Na de recente serie spectaculaire koninklijke gebeurtenissen, staan er geen jubilea, huwelijken en geplande begrafenissen op de agenda. Het buitenland zal zijn pracht en praal elders vandaan moeten halen.
In het VK is er gelukkig nog Penny Mordaunt. De vrouw die in haar functie als voorzitter van de Privy Council, een adviesorgaan van de koning, het ceremoniële zwaard droeg tijdens de kroning, was de onverwachte ster van de plechtigheid. Mordaunt, die een Game of Thrones-achtige, groenblauwe cape droeg en een onbeweeglijke gelaatsuitdrukking, was de eerste vrouw die het 3,6 kilo wegende symbool van het gezag van de nieuwe monarch 51 minuten lang omhoog hield.
Nou kun je spotten met het embleem op Mourdaunts jurk dat identiek was aan dat van de winkelketen Poundland, en waarschijnlijk een paar duizend jaar geleden voor het eerst in de buurt van een Romeinse keizer gezien werd, maar zo’n 17de eeuws wapen de lucht in houden is moeilijker dan het klinkt. Een redacteur van The Guardian die experimenteerde met een emmer water, hield het 8 minuten en 42 seconden vol. Maar zij had geen press ups gedaan, zoals Mordaunt, had in een vorig leven niet in de zeemacht gediend, noch een paar pijnstillers genomen voordat ze de Abbey binnenstapte.
‘De Penny is machtiger dan het zwaard’, twitterde een parlementariër vol bewondering. Ze is mogelijk zelfs machtiger dan de regeringsfractie. Mordaunts prestatie in Westminster Abbey was voldoende haar kansen te vergroten de volgende Conservatieve partijleider te worden. En wordt dat niks, dan is er altijd nog Star Wars. Wie zegt dat Groot-Brittannië geen serieus land is?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
