‘Bij de val van het mediarijk van een onbeminde, excentrieke tweeling’

‘Ze leefden als de slechteriken in James Bond’, schreef The Guardian ooit over de broers Barclay. Lia van Bekhoven gaat meer in detail, nu hun krantenimperium wordt verkocht.

Ze stonden al een jaar of tien, vijftien op mijn bucketlist voor een interview – niet geschoten nooit raak – en nu gaat het er nooit meer van komen. De excentrieke miljardairs en tweelingbroers David en Frederick Barclay spraken veel met elkaar, het grootste deel van hun leven waren ze nagenoeg onafscheidelijk, maar nooit spraken ze met de pers.

Sinds David in 2021 overleed (hij was 86) veranderde het Britse mediarijk dat de broers Barclay opbouwden op spectaculaire wijze in een puinhoop. Broer Frederick raakte verstrikt in rechtszaken tegen zijn familie en sinds deze week staat het belangrijkste juweel uit hun krantenimperium, The Telegraph Media Group, te koop.

Volgens Chris Blackhurst van The Independent kon je de broers af en toe zien zitten aan een discreet tafeltje achteraf in de Ritz of in een van hun andere luxehotels in Londen. ‘Ze droegen doorgaans dezelfde krijtstrepenkostuums, passend bij hun identieke uiterlijk. Je kon ze alleen aan hun haarscheiding uit elkaar houden. Frederick was linkshandig en droeg zijn scheiding rechts, David was rechtshandig met een linkse haarscheiding’. De superrijke tweeling groeide op in een afgetrapte wijk in West-Londen. De kroostrijke familie – de tweeling had zes broers en zussen – woonde zo dicht bij het spoor dat de ramen ratelden als er een trein langskwam.

David en Frederick werkten als huisschilders voordat ze makelaars werden. Hun eerste fortuin verdienden ze met het opkopen van pensions die ze verbouwden tot hotels. Later kwamen daar brouwerijen, casino’s, rederijen, winkelketens, autobedrijven en kranten en weekbladen bij.

Behalve hun vertrouwelingen kwam niemand bij de broers in de buurt. Ze prefereerden een geïsoleerd bestaan op een eiland in het Kanaal en een appartement in Monaco boven een leven in jetsettend Londen. Hun privacy bewaakten ze met een aan paranoia grenzende obsessie.’

Feodaal regime in het Kanaal

Het kon niet afgelegen genoeg. Op Brecqhou, een van de Kanaaleilanden, lieten ze een kasteel bouwen met zestig kamers waar ze met hun gezinnen woonden. Het fort, dat  alleen bereikbaar was per helikopter of boot, werd permanent bewaakt.

‘Ze leven als slechteriken uit James Bond’, schreef The Guardian in 2004. De broers reisden incognito uit angst ontvoerd te worden en bedreigden eenieder die in de buurt kwam met ‘een kleine storm van innovatieve dagvaardingen’. Ze waren ongezien en onbemind, maar des te invloedrijker. Ze zouden Brecqhou’s nabijgelegen eiland Sark (600 inwoners) beschouwen als hun feodale erfgoed. Ze kochten een kwart van het grondgebied en investeerden in hotels, in de enige aannemer en makelaar, en in de helft van de winkelstraat. Van de ene dag op de ander trokken ze de stop uit die economische activiteiten toen geen van de door hen gesteunde kandidaten bij de verkiezingen van 2008 in het eilandbestuur gekozen werden. Later werd de kraan weer opengedraaid en kregen de meeste van de 140 ontslagenen hun baan terug, maar de boodschap was duidelijk.

Voordat David overleed, rommelde het al in het rijk van de Barclays. En dat beterde er niet op. Het Ritz Hotel werd in 2020 ver onder de marktwaarde verkocht. In een hoorzitting in een Londense rechtbank beschuldigde Frederick de drie kinderen van zijn broer ervan de gesprekken met zijn dochter Amanda over de verkoop van het hotel te hebben afgeluisterd. Frederick hallucineerde niet. CCTV-beelden lieten later zien hoe een van Davids kinderen afluisterapparaat geïnstalleerd had in de tuinkamer van de Ritz waar Frederick graag zijn sigaren opstak.

Eerder hadden de broers op hun jacht – de Lady Beatrice, vernoemd naar hun moeder – besloten hun rijk in vieren te delen tussen de drie kinderen van David en de dochter van Frederick. Tot dan was het 50/50 geweest. Nu Amanda 25 procent had, kon ze de ambities van de andere drie blokkeren. Frederick zou het bitter betreurd hebben. Het was ‘de grootste fout die ik ooit maakte’. Het was ook het begin van een giftige familievete. Voordat je Succession kon zeggen waren de ruzies zo hoog opgelopen dat de twee broers, ooit hecht, elkaar fysiek te lijf gingen. Volgens lady Hiroko, die haar ex Frederick voor de rechter daagde omdat hij weigerde de schikking ter waarde van honderd miljoen pond voor de echtscheiding uit te keren, hadden de broers ‘op het jacht klappen uitgedeeld’. Frederick ontkwam overigens ternauwernood aan een gevangenisstraf wegens wanbetaling.

Frederick Barclay zal geen sigaar minder roken om de verkoop van The Daily Telegraph, The Sunday Telegraph, het politieke weekblad The Spectator en het cultuurmagazine Apollo.

De Barclays hebben het geld (de Telegraphkranten hebben een geschatte waarde van 500 miljoen pond) maar dat is niet toegankelijk. Het kapitaal is opgeslagen in een Byzantijnse structuur van stichtingen en overeenkomsten, waarvan de meeste geheim en offshore zijn.

De opkomst en het verval van de Barclays is een van die verhalen waar hun kranten niet over uitgeschreven zouden raken, als het niet zo dicht in de buurt kwam van hun eigen realiteit. Maar als u de gefilmde versie over een paar jaar op Netflix ziet, weet dat u er hier het eerst over gelezen heeft.