‘Elke kritiek op Israël wordt aangeklaagd als antisemitisme, waardoor het begrip compleet is uitgehold’

Jean-Marie Dedecker blikt terug op de rellen in Amsterdam en de klacht van een aantal joodse organisaties tegen schrijver Herman Brusselmans.

Zou er ergens nog een joodse organisatie bestaan die – met onze gedachtepolitie Unia op kop – nog geen strafklacht ingediend heeft tegen Herman Brusselmans? De vuilgebekte columnist had in een vlaag van verontwaardiging geschreven dat hij bij de gedachte aan de meedogenloze vergeldingsoorlog in Gaza “zo woedend wordt dat hij elke Jood die hij tegenkomt een puntig mes door de keel wil rammen”.

Op gevaar af om zelf van haatspraak, antisemitisme, negationisme, racisme en aanzetten tot moord beschuldigd te worden, moet ik bekennen dat mij een gelijkaardige woede overviel toen ik tijdens de Tweede Intifada in 2002 Gaza bezocht, de grootste openluchtgevangenis van de wereld. Toen ik de vernederingen en de ontmenselijking van de Palestijnen als Untermenschen aan de lijve ondervond. Toen ik het mortuarium van Bethlehem bezocht, waar er achttien – door een Israëlisch sniper afgeschoten lijken – lagen, en een hoogzwangere vrouw, die op straat gecrepeerd was omdat ze niet voorbij een Israëlisch checkpoint mocht naar de kraamkliniek. Oog om oog en tand om tand verblindt het verstand.

Een boetetocht op de blote knieën naar de Dossinkazerne zal voor Jahwehs wraakbrigade geen absolutie schenken aan de satiricus. Herman moet er nu aan geloven op het altaar van de vrije meningsuiting.

De schrijver is nochtans terecht woedend. De apartheidsstaat Israël heeft door haar genocidaal gedrag haar democratische legitimiteit in het Midden-Oosten verloren. De Joodse Israëli’s worden niet gehaat om wat ze zijn, maar om wat ze het Palestijnse volk aandoen. Aan hoeveel oorlogsmisdaden moet Israël zich in Gaza nog meer schuldig maken? Hoeveel artikelen in het Internationaal Recht en het Mensenrechtenverdrag moeten er nog aan flarden worden gescheurd?

Gaza werd naar het stenen tijdperk gebombardeerd. Zeventig procent van de 43.000 Gaza-doden zijn vrouwen en kinderen, en dan liggen er nog duizenden te rotten onder het puin. Ziekenhuizen werden plat gegooid en ambulances opgeblazen. Artsen en hulpverleners werden geliquideerd en hulpkonvooien vernietigd. Scholen en vluchtelingenkampen gebombardeerd. Uithongering als wapen: 1,9 miljoen ontheemden, opgejaagde zwerfkatten in de diaspora van hun eigen ruïnes.

In Amsterdam kwam op 7 november Maccabi Tel Aviv voetballen tegen het “joodse” Ajax, en de pleuris brak uit in en rond de ArenA. In het stadion weigerden de Maccabi-supporters al een minuut stilte in acht te nemen voor de Spaanse overstromingsslachtoffers, op het veld werden ze ingepakt met 5-0. Wie ooit de reportage over voetbalclub Beitar Jeruzalem en de Tsjetjeense moslimspeler Zaur Sadayev heeft gezien (de apengeluiden tegen Nigeriaanse spelers en brandstichtingen incluis), weet dat de spionkoppen van die voetbalploegen racistische revisionistische Zionisten zijn die aanleunen tegen de extreem-rechtse vleugel van de Likoed-partij. Het zijn zelfs de stoottroepen van Netanyahu bij betogingen tegen zijn apartheidsregime in Israël.

Als je dan aan het Amsterdamse Mokum provoceert met het verscheuren van een Palestijnse vlag; als je dan als de IDF-soldaten strijdliederen zingt ter verheerlijking van het Israëlisch leger waarin het de “Arabieren naait”; als je dan ook nog vreugdevol roeptoetert dat er in Gaza geen scholen meer behoeft “omdat er toch geen kinderen meer zijn”… Dan hoef je niet verwonderd te zijn dat de vlam in de tajine slaat. Bij elk uitslaand brandje wordt er dan benzine aangevoerd in plaats van bluswater.

Framing is dan belangrijker dan de waarheid. Daders worden dan slachtoffers. De Joden staan dan naar abjecte gewoonte aan de klaagmuur, terecht of onterecht. Elkeen roeptoeter van zijn grote gelijk: van zionistische propaganda tot Jodenjacht , Pogrom en Kristallnacht. Het is opgeblazen retoriek door de manifeste onwil om de juiste context te zien. Pogroms op de Westelijke Jordaanoever door Israëlische kolonisten zijn nochtans schering en inslag. Op 15 augustus werd de raid op het Palestijnse dorpje Jit als een Pogrom bestempeld door de Israëlische president Isaac Herzog zelf. Twee dagen na “Amsterdam” gingen ze in Surif en Al-Maniya tekeer…

Niemand kan ontkennen dat homofobie en antisemitisme toegenomen zijn, en dat dit ook voor een groot deel te maken heeft het het aantal moslims in de Westerse landen. De lankmoedigheid van onze linkse deugelite voor dit gedrag, en de jeukwoorden van het woke-evangelie ‘Diversity, Equity & Inclusion’ hebben dit gedrag eerder aangemoedigd dan afgeremd.

Ik heb een gloeiende hekel aan misogyne baardmannen die Jodenhaat prediken, en aan het tuig dat in Amsterdam Jodenjachten “From the river to the sea” organiseert. En ik heb soms ook moeite om zelf zelf geen racist te worden als ik lees over crimineel gedrag van messentrekkers die ‘Allahu Akbar’ roepen, of de terreur van Hamasgebroed verheerlijken.

Maar ik huiver evenzeer van Zionisten en Joden die zich tooien met de krans van slachtofferschap, en ons de Holocaust blijven inwrijven als moreel schild en vrijbrief om hun eigen wandaden, etnische zuiveringen en misdaden tegen de menselijkheid te verdoezelen. Elke kritiek op Israël wordt aangeklaagd als antisemitisme, waardoor het begrip compleet is uitgehold. Bij het minste opstootje zit er op de treurbuis dan iemand uit de gemeenschap aan de tafel van een of ander kletsprogramma om ons te waarschuwen dat de Gestapo terug aan de voordeur van Anne Franks Achterhuis staat.

De polarisering rond Gaza wordt een uitdijende olievlek omdat het rechtvaardigheidsgevoel van Jan Modaal eerder aansluit bij het gevoel van onmacht van Mohammed Modaal, dan bij de gespleten verontwaardiging en medeplichtigheid van onze bestuurselite. Rechtvaardigheid is niet links of rechts, maar absoluut.

Ik koester daarom een diepgaande minachting voor sommige Westerse politici en voor laffe wegkijkers die, bij gebrek aan moreel leiderschap en misplaatse identiteitsschaamte voor aberraties en verschrikkingen van 80 jaar geleden, door het stof blijven kruipen voor corrupte monsters als Netanyahu & Co. Wie gelooft dat de Israëlische premier en zijn extreem-rechtse medestanders niet zullen stoppen vooraleer de laatste Palestijn onderworpen is, of van zijn grond verdreven?

Hoelang kan je zeggen dat je iets niet weet?

Deze week heeft zelfs het ICC in Den Haag vanwege vermoedelijke oorlogsmisdaden in de Gazastrook arrestatiebevelen uitgevaardigd tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, de voormalige Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant. Het Internationaal Strafhof liet weten dat er gegronde redenen zijn om aan te nemen dat Netanyahu en Gallant “intentioneel en doelbewust” de burgerbevolking in de Gazastrook hebben beroofd van levensnoodzakelijke middelen, zoals voedsel, water en medicijnen en medische benodigdheden. Er zijn daarom “redelijke gronden om aan te nemen dat Netanyahu en Gallant strafrechtelijke verantwoordelijkheid dragen voor het oorlogsmisdrijf van uithongering als oorlogsmethode”.

Ik koester wel nog een sprankeltje hoop voor Herman Brusselmans in zijn strijd tegen de censuur en de Joodse inquisitie. In juli 2019 zat het er ook bovenarms op toen zijn collega Dimitri Verhulst in een opiniestuk “Gestolen land” zijn verontwaardiging over de apartheidsstaat Israël in onverhulde zinnen uitkreet: “Praten met uitverkorenen is lastig. Zodra je over Israël en het lot van de Palestijnen begint, kijken ze je aan alsof je de Holocaust hebt onderschreven…een veel te gladde calimero-houding om zelf te blijven onderdrukken.” Verhulst maakte het nog bonter: hij had het aangedurfd om de Franse joodse zanger Serge Gainsbourg te citeren: “Joods-zijn is geen godsdienst. Geen enkele godsdienst laat mensen zo’n neuzen krijgen.” Met die passage trapte hij ook op lange tenen.

Herman Brusselmans heeft zijn neus geschonden maar niet zijn aangezicht.