‘Een moderne Britse bruiloft laat zich nog het best vergelijken met een gijzelingsdrama’

De Britten maken zich op voor het huwelijk van prins Harry en Meghan Markle, maar ook bruiloften zonder royals zijn in Groot-Brittannië een heuse happening. ‘De druk om een bruiloft waar alles exquis geregeld, foutloos uitgevoerd en eindeloos memorabel is, is gigantisch.’

En hij is binnen. De eerste uitnodiging van 2018 voor een Britse bruiloft landde vanochtend. Lichte teleurstelling – hij is niet van prins Harry en Meghan Markle – weggeslikt, zie ik in een apart vakje van de kunstig gefabriceerde aanmelding (meer een handleiding trouwens dan een huwelijkskaart) de suggestie voor een donatie voor de huwelijksreis. Het nieuwe echtpaar wil na de bruiloft een paar weken naar de Seychellen. Begrijpelijk: hoe moeten ze anders bijkomen van een obsessie waar ze al een jaar mee bezig zijn?

Het fenomeen van een moderne Britse bruiloft laat zich nog het best vergelijken met een gijzelingsdrama. De organisatie van de-gelukkigste-dag-van-je-leven is zo traumatisch en complex dat alleen een legertje deskundigen het aankan. Daaraan is trouwens geen gebrek. Het VK heeft een gigantische bruiloftsindustrie. Er zijn talloze huwelijksbeurzen en evenementenbureaus die adviseren over thema’s – een bruiloft in het teken van een Siciliaans tuinfeest, iemand? – locaties en ijsgedroogde rozenblaadjes.

De gemiddelde Engelse bruiloft kost ruim 30.000 euro. Dat is evenveel als het gemiddelde jaarinkomen. Tel maar op. De jurken (in stijl en kleur op elkaar afgestemd) van de stuk of zeven bruidsmeisjes, zalen, diner en drank voor de honderdvijftig genodigden, voertuigen, muziek, plus natuurlijk de fotograaf met zijn drone voor de overzichtsfoto’s. En dan heb je het nog niet gehad over het vrijgezellenweekend waar je in een buitenlandse stad drie dagen plezier moet hebben met 20 mensen die je niet kent en die je nooit meer tegenkomt als alles voorbij is. De website Bridebook schat dat 4% van de bruiloften in het welvarende zuidoosten van het land 100.000 euro kost.

En dan nog kan het in het water vallen. Tenzij je er een extra 100.000 euro tegenaan gooit. Er is een luxereisonderneming die voor dat bedrag een ‘aanpassingstechniek’, die ‘wolk zaaien’ heet, in werking zet met de garantie dat het niet regent op jouw dag. Piloten gooien zilveren stofdeeltjes op wolken die daardoor uit elkaar spatten en op jouw trouwdag verdwenen zijn.

De moderne bruiloft heeft alles van een ordinaire wapenwedloop, concludeerde een glossy maandblad.

Het grootste dilemma, hoorde ik van de moeder van de bruid, was trouwens de jurk. Maar waarom voor een jurk gaan als je er twee (of zelfs drie) kunt kopen, had de getuige gezegd. Eentje voor de officiële plechtigheid, de ander voor het feest. Hetgeen geschiedde.

Een poos geleden hoorde ik een dominee voor de BBC klagen dat moderne bruiloften zulke overdreven, narcistische producties zijn dat ze het instituut van het huwelijk bedreigen. En het is allemaal de schuld, wist hij, van de bruiden. Zij willen met een nietsontziende, kosten-noch-moeite-gespaarde trouwerij bevestigen dat de hele wereld om haar draait, om haar boeket, om haar jurk. En waarom ook niet, vond de comédienne Caroline Ahern eens. ‘Hoe vaak trouw je nou eigenlijk in je leven?’, vroeg ze in een hilarische observatie. ‘Twee, drie keer?’

Zeker is dat niets de bruid in de weg gelegd wordt. Zij is de hoofdpersoon die het recht heeft (jawel, het recht) volgens de adviseurs van de bruiloftsindustrie ‘prinses te zijn voor een dag’. Waarom ze ook nog geïnfantiliseerd moet worden heb ik nooit begrepen. De bruiden die ik ken zijn geen achtjarige fans van Frozen, maar vrouwen in de dertig met serieuze banen en bijbehorende inkomens.

De druk om een bruiloft waar alles exquis geregeld, foutloos uitgevoerd en eindeloos memorabel is, is gigantisch. Daar staat wel tegenover dat de toekomst van het stel in kwestie verzekerd is. Als ze de aanloop naar hun dag doorstaan hebben, kunnen ze alles aan.