‘Een langzaam instortend parlement is symbolisch voor het eindeloos getreuzel van Theresa May’

Het Britse parlementsgebouw staat op instorten. ‘Het iconische gebouw aan de Theems zal de besluiteloosheid van de Britse eerste minister wel overleven. Maar of Theresa May zelf nog lang overeind blijft is onwaarschijnlijk.’ Aldus correspondente Lia Van Bekhoven.

In de gewelven van het paleis van Westminster loopt dag en nacht een patrouille. Hun taak is niet een terreuraanslag te voorkomen, maar een uitslaande brand neer te sabelen. De afgelopen elf maanden braken er zeven binnenbranden uit in het gebouw aan de Big Ben.

De vierhonderd kilometer aan elektriciteitskabels zijn in geen decennia vervangen. Er is gerede kans dat kortsluiting het 19de-eeuwse monument in de fik kan zetten. Of dat de boel onder water loopt. De daken van het hoger- en lagerhuis lekken als de spreekwoordelijke vergiet. Soms loopt het water in de vergaderkamers langs het behang naar beneden. Als het tenminste water is. De versleten loden pijpen slagen er niet altijd in om de afvoer van de urinoirs weg krijgen. 200 wc’s lieten het deze maand afweten. Toen laatst een plafond instortte kregen onderzoekers zoveel afvoer over zich heen dat ze gevaccineerd moesten worden tegen hepatitis, schreef Matt Chorley, parlementair verslaggever van de Times.

Het is een van de tegenstellingen de Britse natie eigen, dat een land dat zo hecht aan tradities, zo slordig omspringt met een van zijn meest historische, bekendste en mooiste gebouwen. Kamerleden klagen al jaren dat bijna geen van de drieduizend ramen sluiten en dat het gebouw vol asbest en ongedierte zit. Als het aan mij lag, verzuchtte eens een van de architecten, zou ik het tot de grond toe afbreken en opnieuw beginnen.

Parlementariërs kunnen maar geen beslissing nemen over hoe hun onderkomen op te knappen. Ze tobben over de gigantische kosten. Politici zijn geen populaire beroepsgroep. Hoe verdedig je bij de een miljoen kiezers die afhankelijk zijn van voedselbanken en de honderdduizenden die in brandgevaarlijke woningen leven, het prijskaartje van de herstelwerkzaamheden? Maar dat niet alleen. Sommigen parlementariërs weigeren de moeder der parlementen tijdens de renovatie te evacueren. ‘Kwestie van principe’. Ze staan erop door te werken terwijl om hen heen mannen in gele helmen er een jaar of twaalf over doen het interieur de 21ste eeuw in te trekken. Het alternatief is de 1450 volksvertegenwoordiger plus onderzoekers, assistentes, horecapersoneel en bewaking tijdelijk elders onder te brengen. Het laatste is tevens de snelste optie (werkzaamheden van zes jaar) en de goedkoopste (€ 4 miljard). De beramingen voor de diverse keuzes zijn inmiddels gemaakt. Ze liggen sinds oktober 2016 klaar. Er moet alleen over gestemd worden.

Voor effectieve leiding hoef je niet naar de Britse premier te kijken. May loopt met een boog om iedere knoop die vraagt doorgehakt te worden. Daar kon haar fractie eerst wel mee leven. Maar eigenschappen die een jaar geleden getypeerd werden als kalmerend en stabiliserend, heten nu verlammend. Het langzaam instortende parlement is symbolisch voor eindeloos getreuzel over brexit, gezondheidszorg, huizencrisis en alles wat door een regering in een van Europa’s sterkst gecentraliseerde besturen, aangestuurd dient worden. Nu worden alle regeringsleiders gedreven en soms gedefinieerd door evenementen die hen kwamen aanwaaien, maar May kan maar niet uit de cyclus breken van rampzalige of uitdagende gebeurtenissen die ze bijna dagelijks op haar pad treft. En nu heeft haar fractie er genoeg van. Zelfs haar supporters verdedigen haar niet meer. Haar dagen zijn geteld. De vraag is enkel wanneer ze zal vertrekken.

Woensdag gaat er gestemd worden over hoe het parlementsgebouw gered moet worden. Twee jaar geleden waarschuwde een onderzoekscommissie voor het risico van een ‘catastrofale gebeurtenis’ als er niets gebeurt. May opteert voor een motie om de werkzaamheden op de lange baan te schuiven en tot 2022 niets te doen. Het is misschien wel de minst verrassende beslissing die ze nam.