Een Vlaming draait mee in de verkiezingscampagne van Hillary Clinton. 8 november zal blijken of zijn werk loont. ‘Wat ik zeg is allemaal gebaseerd op het script van Hillary Clintons website, maar ik meen het wel.’
Het uur van de waarheid is aangebroken. Ik sta op het punt me als vrijwilliger aan te melden voor Hillary Clintons verkiezingscampagne. ‘Stronger together’ belooft haar website, met een foto van een glimlachende Hillary. Vol zelfvertrouwen kijkt ze me diep in de ogen aan – ze lijkt er al zeker van dat ik haar ga helpen om deze verkiezingen te winnen.
Maar toch twijfel ik nog. Waarom eigenlijk? Wat is er toch mis met Hillary? Als je naar haar tegenkandidaat kijkt, is ze misschien wel overgekwalificeerd.
The Donald, alleen dat macho lidwoord voor zijn naam staat me al niet aan. Trump heeft in het afgelopen jaar bijna elke bevolkingsgroep in de Amerikaanse samenleving weten te beledigen. Hij kan zijn vingers maar niet van zijn smartphone en Twitter afhouden, die man.
Het kan toch niet dat die levende parodie Hillary Clinton zou kunnen verslaan straks. Toch? Maar wat als Trump nu wèl wint, en ik heb er niets tegen gedaan? Hoe leg ik dat straks uit aan mijn dochters? Dat papa fout was na de oorlog?
Ik staar weer naar de glimlachende Hillary op de ‘Hillary for America’ website. ‘Ze ziet er nog best goed uit’ schiet door mijn hoofd terwijl ik eindelijk op het ‘Yes, count me in’-icoontje klik.
‘Wat als Trump nu wèl wint, en ik heb er niets tegen gedaan?’
Bellen voor Hillary
Net als Obama in 2008 en 2012 heeft ook Hillary Clinton een goed geoliede machine achter zich. Amateurs zoals ik worden ingeschakeld voor de ‘get out the vote’ campagne in de zogenaamde ‘swing states’, waar geen van beide kandidaten een duidelijke meerderheid heeft en elke stem telt. Als vrijwilliger maak je eerst een online account aan, waarna je een kort script voorgeschoteld krijgt. Dat kun je dan van je scherm aflezen als je aan de telefoon bent. Het gaat er uiteindelijk om zoveel mogelijk kiezers te bereiken, met duizenden vrijwilligers tegelijk, verspreid over de gehele Verenigde Staten.
Het is zaterdagochtend in White Plains, New York. Ik heb stiekem wat langer over het ontbijt gedaan, want ik weet dat ik me vandaag in mijn studeerkamertje op zolder zal opsluiten om te gaan bellen voor Hillary.
Ik log in op mijn Hillary account en de eerste naam en telefoonnummer verschijnen op mijn scherm. Lawrence Vanderpleyn, 82 jaar, uit Bushkill, Pennsylvania.
Een goede openingszin is het belangrijkste wapen om je over de drempel van de gêne heen te helpen. Misschien kan ik de Nederlandse connectie met die meneer Vanderpleyn nog gebruiken, overanalyseer ik terwijl ik het nummer intoets.
Als Larry met krakende stem opneemt, lees ik braaf het script voor van mijn computerscherm. Maar ik ontdek een aarzeling in mijn stem, een soort schaamte. Alsof ik encyclopedieën probeer te slijten. Ik ben geen rasverkoper, dat is wel duidelijk. ‘Dit is Jack, ik ben een vrijwilliger voor Hillary Clintons campagne voor Amerika hier in Ohio … uh, ik bedoel, hier in Pennsylvania.’ Stom, de verkeerde staat genoemd, een beginnersfout. Stilte aan de andere kant van de lijn. Ik kijk snel terug naar mijn script en pak de draad weer op.
‘Ik bel u vandaag omdat dit één van de belangrijkste verkiezingen van onze generatie is. Kunnen we rekenen op uw steun voor Hillary op 8 november?’
Larry legt me rustig uit dat hij al jarenlang overtuigd Democraat is. Heeft nog op Kennedy gestemd, zo verzekert hij mij. Hij heeft geen haast meer, zo op zijn leeftijd. Na wat geroddel over Donald Trump (een gevaarlijke gek, zo vinden we allebei) belooft Larry me plechtig dat hij op Hillary zal gaan stemmen. We nemen afscheid als bondgenoten in de strijd. De eerste stem is binnen!
De volgende klant is mevrouw Lorraine Baker, 52 jaar, uit Knoxville, Tennessee. Een conservatieve staat, zo besef ik en mijn zelfvertrouwen neemt meteen weer af. Het valt gelukkig mee – Lorraine is ook een Hillary supporter, maar ze voegt er wat gelaten aan toe dat Hillary’s kansen in Tennessee klein zijn.
‘Tja, Tennessee is een slechte staat voor Hillary,’ beaam ik.
‘Sterker nog, Tennessee is een slechte staat voor elke vrouw met een beetje hersenen,’ is de reactie van Lorraine.
Mijn telefoonscript laat me in de steek dus ik ben even stil. Maar ik neem me wel voor om nooit naar Tennessee te verhuizen. Ik neem snel afscheid van Lorraine en wens haar het beste – ik heb nog veel te doen vandaag. Weer een stem!
Er volgt een wat onproductieve reeks van mensen die niet thuis zijn of gewoon niet opnemen. Ik laat toch overal maar een berichtje achter, want misschien helpt het. Eén meneer neemt plots toch op en schreeuwt met een schorre stem ‘F-off’ in mijn oor voor hij snel weer ophangt. Ik moet even slikken, maar haal hem dan van de telefoonlijst af. Een verloren ziel.
En dan krijg ik meneer John McDonald, 44, uit Milford, Pennsylvania aan de lijn. John blijkt een Trump supporter te zijn, maar hij zegt het enigszins twijfelend. Het is tijd voor een offensiefje. ‘Denkt u niet dat Trump dit land zal verscheuren, en met iedereen ruzie zal zoeken? Zelfs met onze bondgenoten? Doet hij u niet denken aan die pestkop op de middelbare school, u kent het type wel?’ Het is allemaal gebaseerd op het script van Hillary’s website, maar ik meen het wel.
Meneer McDonald komt met een tegenargument. ‘Maar The Donald was toch een goede baas in The Apprentice op TV. Streng maar rechtvaardig. He gets things done.’
Ik probeer uit te leggen dat het leven geen reality show is. Dat de baan van president van het machtigste land ter wereld wel wat meer talent en inzet vereist.
Er valt een moment van stilte en ik hoor op de achtergrond een American football game op de televisie in Johns huiskamer. ‘Ik denk dat Trump tenminste gaat vechten voor mensen zoals ik, terwijl Hillary Clinton helemaal niets voor me gaat doen.’ Johns televisie wordt ietsje harder gezet. ‘Kunt u me alstublieft niet meer bellen?’ zegt hij nog, en dan hangt hij op. Ik adem even diep in en bel dan het volgende nummer. You can’t win ‘em all.
En zo gaat het maar door, urenlang.
‘Mijn telefoongesprekken hebben me naar vele Amerikaanse huiskamers gevoerd.’
Terug naar White Plains
Mijn telefoongesprekken hebben me naar vele Amerikaanse huiskamers gevoerd, maar nu ben ik weer terug in mijn studeerkamertje in White Plains, New York. Ik zucht en vraag me af of het eigenlijk allemaal wel zin heeft.
Maar ik herpak me. Ja, het helpt echt, al die gesprekjes. Ik weet het zeker. Geen defaitistische gedachten nu. Pak die telefoon weer op en doe er nog één. Daar gaan we wee …
‘Goedemorgen, dit is Jack. Ik ben een vrijwilliger voor ‘Hillary for America’ hier in … Ohio.’
Ik kijk verschrikt op naar de contactgegevens op mijn scherm. Dit keer had ik de juiste staat te pakken.
‘De media hebben natuurlijk ook alle belang bij een spannende eindstrijd, want dat trekt meer kijkers en lezers, wat geld in het laatje brengt.’
Mijn kristallen bol
Zo vlak voor de verkiezingen verklaren de Amerikaanse media luidkeels dat de verkiezingsuitslag zeer spannend zal worden. De meeste opiniepeilingen wijzen dan wel op een bescheiden overwinning voor Clinton, maar de media sluiten een verrassing niet uit in deze zeer onvoorspelbare verkiezingen. De media hebben natuurlijk ook alle belang bij een spannende eindstrijd, want dat trekt meer kijkers en lezers, wat geld in het laatje brengt.
De presidentskandidaten zelf doen daar nog een schepje bovenop. Hillary omdat ze niet de indruk wil wekken dat de overwinning al in de tas zit, waardoor haar kiezers wellicht thuis zullen blijven op 8 november. Trump omdat hij zijn kiezers de hoop op een overwinning niet wil ontzeggen. En omdat hij nu eenmaal ‘The Donald’ is.
Ik zal de lezer tot slot een kijkje gunnen in mijn kristallen bol, die ik naast de telefoon in mijn studeerkamertje heb staan. Mijn bol zegt me dat Trump zal blijven steken op 45% van de landelijke stemmen. Dat betekent dat Hillary wat het aantal kiesmannen betreft, toch nog een vrij ruime overwinning zal boeken.
Zeker weten! Maar voor de zekerheid pak ik toch de telefoon weer op en bel trouw de volgende kiezer op mijn lijst.
De auteur wenst omwille van professionele redenen anoniem te blijven en schreef deze tekst onder het pseudoniem Jack Kappelhof. De persoonlijke gegevens van kiezers in dit artikel zijn fictief.
Amerikaanse presidentsverkiezingen 2016
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier