‘Deze nieuwe Britse partij kan een zelfmoordmissie of katalysator voor verandering worden’

Begin september krijgen de Britten er een nieuwe partij bij. Correspondente Lia van Bekhoven over The Democrats: ‘Een partij die een alternatief biedt voor de huidige politieke opties en die de brexiteers die Labour en de Conservatieven aanvoeren het mes op de keel zet, is geen slechte zaak.’

Sinds het referendum over de brexit is de nieuwe anti-brexitpartij het onderwerp waar alle discussies in de pub, na een pint of drie, als vanzelfsprekend toe leiden. Ik kijk alvast uit naar de opschudding die The Democrats kunnen veroorzaken.

De man achter The Democrats, James Chapman, was tot voor kort stafchef op het ministerie belast met de brexit. Een jaar lang hielp hij de Britse brexitstrategie spinnen.

Niet meer. Chapman, in een vorig leven redacteurchef van de rabiaat anti-Europese Daily Mail, bekeerde zich tot de Europese zaak.

Uittreding uit de Europese Unie was, concludeerde hij enkele weken geleden, ‘catastrofaal’.

En hij had meer te vertellen. In een serie hilarische tweets noemde hij zijn vroegere baas, minister David Davis, lui, onbekwaam, een bullebak en leugenaar. Davis noch premier May hadden enig benul hoe de brexit aan te pakken. En minister van buitenlandse zaken Boris Johnson moest gedetineerd worden voor de leugens die hij verteld had tijdens de referendumcampagne.

De Britse politiek kan best leuk worden met The Democrats erbij, denk ik.

De gevestigde media besteden weinig aandacht aan de partij in wording. Gezien door de bril van Fleet Street zijn The Democrats alleen interessant als potentiele, politieke machthebbers. En dat zit er niet in.

De laatste keer dat een Macron-achtige partij van het midden gevormd werd, diep in de jaren tachtig, liep dat uit in tranen.

Het gokkantoor Ladbrokes geeft The Democrats een kans van 1 op 200 de volgende verkiezingen te winnen. Dat is nog altijd meer dan de LibDems of Ukip, maar geen prognose om de vlag voor van zolder te halen.

De Britse kranten hebben het verhaal over de nieuwe anti-brexitpartij ondergebracht in de categorie komkommerseizoen.

Sta me toe dat ik even een schep natriumchloride over deze conclusie gooi. De prominenten die het politiek faillissement voorspellen van een partij die nog moet opstarten, zijn dezelfde die berekend hadden dat de brexit niet zou plaatsvinden, dat Labourleider Jeremy Corbyn kansloos was en dat Theresa May er in de laatste verkiezingen met een onaantastbare meerderheid vandoor zou gaan.

U weet wat er gebeurde. De brexit staat inmiddels in de steigers, Corbyn wordt gedoodverfd als de volgende premier en May’s politieke voortbestaan is even onbestendig als de temperatuur van een Engelse zomer.

In de hele westerse wereld is politiek onberekenbaar geworden. Onverwachte schokresultaten zijn de norm. Links, rechts en in het midden worden nieuwe partijen uit de grond gestampt en ze blijken nog succesvol ook. Het voorspellen van uitslagen is een onbetrouwbare zaak. Termen als progressief en conservatief zijn niet meer voldoende om de lading te dekken.

Van belang is dat beide grote partijen in het Verenigd Koninkrijk voor de brexit zijn en dat Labour noch de Conservatieven de discussie met de kiezers aandurft over de gevolgen van de grootste, meest ingrijpende verandering in zeventig jaar. De kleine, pro-Europese LibDems proberen dat wel, maar verspeelden jaren geleden al hun geloofwaardigheid bij de kiezers.

Het is mogelijk dat The Democrats niet eens van de grond komen. Het kan best dat wat de Britse En Marche! moet worden, niet meer zal blijken te zijn dan een voertuig voor de zoveelste intrigant wiens politieke verwachtingen verpletterd gaan worden onder het gewicht van zijn ego. De obstakels voor een succesvolle doorbraak zijn enorm – zeker in een politiek systeem waarin een derde partij gedoemd is enkel voor spek en bonen mee te doen.

Maar een partij die een alternatief biedt voor de huidige politieke opties en die de de brexiteers die Labour en de Conservatieven aanvoeren het mes op de keel zet, is geen slechte zaak.

Het kan een zelfmoordmissie zijn, maar evengoed een katalysator voor verandering.

9 september, bring it on!