Debat Trump-Biden: ‘Zo gaat het altijd met die politici’

Met nieuwe regels over wanneer de microfoons aan en uit zouden staan, werd het laatste debat tussen Donald Trump en Joe Biden, dat donderdag plaatsvond, een stuk beter te volgen. Toch bleven de verwijten heen en weer geslingerd worden.

Met nog elf dagen te gaan tot verkiezingsdag, en terwijl miljoenen Amerikanen al stembiljetten hebben ontvangen en teruggestuurd hebben naar hun lokale verkiezingsbureaus, ontmoetten president Donald Trump en vicepresident Joe Biden elkaar voor de tweede en laatste keer voor een debat.

Het eerste debat was lelijk. De twee mannen schreeuwden zo veel door elkaar dat er geen touw aan vast te knopen was. Daarom werden er bij dit debat nieuwe maatregelen genomen: na elke vraag kregen zowel Trump als Biden twee minuten om de vraag te beantwoorden. Gedurende die tijd werd de microfoon van de ander uitgezet. Daarna zou er ruimte zijn voor debat, met beide microfoons aan. Maar als een van de twee daar misbruik van zou maken, zou de regie ‘m weer uitzetten, waarschuwde moderator Kristin Welker van tevoren.

Het leek grotendeels te werken: het debat was veel beter te volgen dan voorheen.

De vraag is of het veel uitmaakte. Beide kandidaten beantwoordden vragen vaak niet, draaiden om zaken heen en gooide beschuldigingen naar de ander.

Familie

Trump hield zich niet in en ging vol in op vermeende misstappen van Hunter Biden, Joe’s zoon. Verwijten over Oekraïne kwamen opnieuw voorbij, maar ook een vermeende betaling van 3,5 miljoen dollar die via de burgemeester van Moskou in de zakken van de familie Biden zou zijn beland. Hij herhaalde die aanklacht verschillende keren, en het duurde even voordat Biden duidelijk uitlegde hoe de vork in de steel zat: dat het om desinformatie vanuit Rusland gaat. Meer dan 50 nationale veiligheidsexperts, inclusief vijf voormalige CIA-directeuren, hebben dat al gezegd. Maar Biden liet Trump de beschuldiging verschillende keren maken, terwijl Biden alleen lachend z’n hoofd schudde.

Een sterker moment kwam toen Biden er genoeg van had en zei: ‘Dit zou niet moeten gaan over zijn familie of mijn familie’, terwijl hij zich tot de camera richtte. ‘Het gaat om uw familie. U zit aan de keukentafel om te beslissen of je nieuwe banden voor je auto kunt kopen, of dat je nog moet wachten tot je salaris weer binnenkomt. U moet beslissen of uw dochter nog terug kan naar haar opleiding. Daar moeten wet het over hebben, maar hij wil dat niet. Daarom begint hij steeds over deze onzin.’

Migrantenkinderen

Het werd recent bekend dat er nog altijd 500 migrantenkinderen zijn wiens ouders onvindbaar zijn. Dat is een direct gevolg van het beleid dat de Trump-regering kort voerde waarbij migrantengezinnen van elkaar gescheiden werden. Welker vroeg Trump er direct naar, die vervolgens antwoordde dat de 500 kinderen door smokkelaars naar de VS zijn gebracht.

Vervolgens probeerde Trump de schijnwerper op de Obama-regering te richten: niet Trump, maar Barack Obama startte de beruchte kooien waarin kinderen worden opgevangen. Dat is waar, maar de Obama-regering heeft nooit gezinnen van elkaar gescheiden. Toch leek Trumps focus op de kooien effectief. Hij vroeg het een aantal keer direct: ‘Wie heeft die kooien neergezet Joe?’ Maar Biden antwoordde niet.

All talk, no action

Misschien wel het meest effectief was Trumps reactie op een uitspraak van Joe Biden, waarin hij hem verweet een typische politicus te zijn. Het ging over de criminaliteitswet waar Biden in 1994 bij betrokken was. Trump verweet Biden nog dat Biden zwarte Amerikanen destijds ‘super predators’ had genoemd, al is dat onwaar. Hillary Clinton gebruikte die term in een toespraak in 1996, niet Joe Biden.

Terwijl Biden vervolgens uitweek over hoe hij wil zorgen dat mensen voor kleine drugsovertredingen niet meer naar de gevangenis moeten, maar naar een ontwenningskliniek, pakte Trump zijn kans: ‘All talk, no action‘, zei Trump. ‘Zo gaat het altijd bij die politici’, voegde hij nog toe. Biden had immers, volgens Trump, meer dan genoeg tijd gehad zulke regelgeving over drugscriminaliteit door te voeren.

Daarmee zette Trump zich als buitenstaander in Washington DC neer, ook al is hij inmiddels vier jaar president. Toch lijkt het een effectief verweermiddel, die zeker bij Trumps achterban goed zal vallen. Maar het is ook mogelijk dat twijfelende kiezers er vatbaar voor zijn. Het vertrouwen in de politiek is laag, net als in andere instituties. Biden is hoe dan ook deel van het politieke establishment. Het kan best zijn dat Trump (hij deed het op meerdere momenten in het debat) met zijn aantijgingen dat Biden mooie praatjes verkoopt zonder ze waar te maken scoort bij twijfelaars.