Hunter Biden (52), het zwarte schaap van de familie Biden, is het voorwerp van een onderzoek inzake belastingontduiking, witwaspraktijken en onrechtmatig lobbyen. Het bevreemdende is dat elementen uit het onderzoek eind 2020 als fake werden beschouwd door nieuwsmedia. Twitter blokkeerde zelfs de berichtgeving.
De feiten gaan terug naar de tijd dat pa Joe Biden vicepresident was onder Barack Obama. Joe werd met zijn lange staat van dienst in de Senaat beschouwd als een buitenlandexpert, wat betekende dat Obama zijn vice liet reizen en onderhandelen in onder meer Oekraïne, dat zich ontworstelde aan de greep van Rusland. Zijn missie was onder meer de strijd tegen de corruptie aan te scherpen.
Zoonlief Hunter, de verloren zoon, die eindeloos worstelde met drugs en met mislukte relaties, was uit de zeemacht gezet, nadat een drugtest in 2013 recent cocaïnegebruik had aangetoond.
Hij zocht ander werk en vond als advocaat een lonende bezigheid. Hij verrichtte lobbywerk in Oost-Europa, Kazachstan en China en vanaf 2014 tot 2019 werd hij lid van het bestuur van Burisma, het Oekraïens energiebedrijf van oligarch Mykola Zlochevsky. Zowel de oligarch als zijn bedrijf werden door Oekraïne en de VS onderzocht op verdenking van onder meer witwaspraktijken. Hunter had geen ervaring in de energiesector. Maar voor zijn moeite, en allicht voor zijn nabijheid tot zijn vader, ontving zoon Biden tot 50.000 dollar per maand van Burisma.
Dat dit haaks stond op het officiële anticorruptieoptreden van pa Biden, leek voor iedereen evident. De partners in het advocatenbureau waar Hunter Biden werkte, maakten bezwaar tegen diens rol bij Burisma. Zij vreesden dat Hunter hun advocatenbureau ‘reputatieschade’ zou toebrengen. Hunter richtte een eigen firma op, waar dat soort voorbehoud niet bestond.
Of er echt gekonkelfoes was tussen vader en zoon Biden ten voordele van Burisma is nooit bewezen. Pa Biden beweerde bij hoog en bij laag dat er tussen vader en zoon nooit over dit soort zaken was gepraat, en dat hij uit de pers had vernomen dat zijn zoon voor Burisma werkte.
Donald Trump echter vermoedde belangenvermenging en hij zag de verhaallijn rond zoon Hunter als een manier om Biden in de presidentsverkiezingen van 2020 een hak te zetten. Trump oefende in 2019 druk uit op de inmiddels beroemde president van Oekraïne, Volodymyr Zelensky, om ‘vuil’, bezwarend materiaal, over de Bidens te zoeken, of op zijn minst te doen alsof er vuil gevonden was en daarover met de pers te praten. Zoniet zou Trump wapenleveringen aan Oekraïne tegenhouden. Zelensky gaf niet toe en de wapenleveringen werden inderdaad tegengehouden. Dat leidde tot het eerste impeachmentproces van Trump.
De laptop en de blinde vinder
Ook nadat Zelensky geen ‘vuil’ had opgeleverd, bleef Hunter Biden in de achterhoofden van de Trumpaanhang spelen.
Op 14 oktober 2020, drie weken voor de presidentsverkiezingen, lag Biden ruim voor op Trump in de peilingen. Die dag publiceerde de rechtse New York Post e-mails van en naar Hunter in verband met Burisma en de invloed die hij op zijn vader zou gehad hebben. De mails werden van een laptop geplukt die een dronken Hunter in april 2019 in een repairshop zou hebben afgeleverd, maar later vergat op te halen. Hij bracht drie laptops binnen, die blijkbaar waterschade hadden opgelopen. Eén van de drie bleek bijzonder interessant. Deze laptop en wat erop te vinden was aan mails, maakten een hele reis. De hard drive, of een kopie ervan, belandde uiteindelijk in handen van Rudy Giuliani, burgemeester van New York ten tijde van 11 september, en in 2020 privéadvocaat van Donald Trump. Hij bezorgde een kopie van de kopie (of van het origineel) aan de New York Post.
De inhoud van de laptop was ook aangeboden aan andere media, die het materiaal niet overtuigend vonden of niet verifieerbaar echt.
De mails suggereerden dat de nummer 3 van Burisma, Vadym Pozharskyi, via Hunter bij de vicepresident was geraakt. ‘Beste Hunter’, schreef Pozharskyi op 17 april 2015, ‘bedankt om me naar Washington uit te nodigen en me de gelegenheid te bieden om je vader te ontmoeten’.
Dat bericht verwees naar een etentje dat Hunter in april 2015 in Cafe Milano had georganiseerd voor enkele Russische geldschieters/zakenpartners. Pozharskyi was ook uitgenodigd en vicepresident Joe Biden maakte volgens getuigen ‘kortstondig’ zijn opwachting. Pozharskyi verstuurde zijn mail twee dagen na het etentje.
In een eerdere mail, uit 2014, vroeg Pozharskyi Hunter ‘advies over hoe je je invloed kunt gebruiken’.
De mails waren niet dodelijk onthullend, maar zeker onrustbarend voor de verkiezingscampagne van pa Biden.
Het bericht in de Post werd uit meerdere hoeken gediscrediteerd. De eigenaar van de repairshop was legaal blind en kon Hunter niet identificeren als de klant met drie computers. Hij dook op in de pers met tegenstrijdige verklaringen.
51 experten uit de inlichtingensector, daarbij James Clapper, directeur voor de inlichtingendiensten onder Obama, ondertekenden vijf dagen na de publicatie een verklaring waarin ze schreven dat het artikel alle ‘kenmerken’ vertoonde van Russische desinformatie. Het stigma van Russische propaganda kleefde na deze verklaring hardnekkig aan het artikel.
Facebook liet verwijzingen naar het artikel vergezeld gaan van een waarschuwing. Twitter blokkeerde het artikel, maakte zowel verwijzingen, het delen van foto’s en het delen van het artikel moeilijk tot onmogelijk, onder meer omdat het sociale medium ervan uitging dat het materiaal via diefstal kon verkregen zijn. Het bedrijf gaf later toe dat de communicatie over de blokkering ‘niet goed’ was geweest.
Met uitzondering van Trumpgezinde media lieten kranten en tv-stations de zaak onaangeroerd. Typisch was publieke omroep NPR die terzake liet weten dat ‘we onze tijd niet verspillen aan verhalen die niet echt verhalen zijn’.
De reactie, overreactie, had te maken met wat tijdens de verkiezingen van 2016 was gebeurd, toen late onthullingen, gedeeltelijk misschien georkestreerd door Rusland, gedeeltelijk vanuit de FBI, Hillary Clinton en haar campagne in diskrediet hadden gebracht. Andere onthullingen, zoals de pussytape, brachten dan weer Donald Trump in diskrediet. Maar de mogelijke invloed van Rusland bleef nazinderen.
Dat is de gekuiste verklaring. Rechtse media en figuren in de VS vinden dat de grote media in deze zaak hun ware, pro-Democratische gezicht hebben getoond, door beschuldigingen rond Biden als ‘fake news’ weg te poetsen, zonder ze al te grondig te bekijken, en beschuldigingen over de banden tussen Rusland en Trump zonder bewijs uitentreuren te herhalen.
Een maand na de verkiezingen, in december 2020, moest Hunter toegeven dat er een onderzoek naar zijn (onbetaalde) belastingen aan de gang was. Hij hield toen zijn onschuld vol.
‘Nu Joe Biden president is, geeft The Times eindelijk toe dat Hunters laptop echt is’, aldus de New York Post in een bitterzoet editoriaal.
De Post contacteerde de 51 deskundigen die het artikel in 2020 afdeden als Russische propaganda. Geen van de 51 boden een verontschuldiging aan, aldus de krant.
Dat er in oktober 2020 journalistieke twijfel bestond over de echtheid van de laptop was begrijpelijk en gegrond. Maar dat er tegelijk niet uitvoerig werd geënquêteerd over de oligarchen en andere figuren die Hunter voor hun kar spanden, en over de geldstromen waarvan Biden en zijn partners konden genieten, is het veel minder.
De titel van het stuk in de New York Times had sappiger gekund. ‘Hunter Biden betaalde belastingrekening maar federaal onderzoek wordt verdergezet’. De inhoud van het artikel is beter dan de titel aangaf. Het artikel bevestigt dat Hunter een lening is aangegaan om ruim een miljoen dollar aan achterstallige belastingen te kunnen betalen. Dat belet niet dat het onderzoek naar mogelijke belastingfraude wordt verdergezet en intussen is verruimd. Er wordt onderzocht of hij zich schuldig heeft gemaakt aan witwasoperaties, of zijn lobbywerk legaal was (hij was bijvoorbeeld niet geregistreerd voor lobbywerk voor Burisma), en welke inkomsten en geschenken hij ontving. Hij kreeg een voertuig van een oligarch in Kazachstan, en een diamant van een Chinese ondernemer uit de energiesector.
Hunter Biden is op dit ogenblik niet in beschuldiging gesteld.
De Times citeert uit de mails, waaruit we leren dat Hunter naar zijn vader verwijst als ‘my guy’, mijn kerel, zonder dat hij zijn naam vermeldt.
Hunter heeft, onder enige hilariteit, sinds zijn lobbywerk een nieuwe carrière uitgebouwd als kunstschilder,. Hij biedt doeken aan voor prijzen tot een half miljoen dollar. Critici zijn niet onder de indruk van zijn werk, maar wie weet helpt ook hier de naam Biden als verkoopsargument.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
