‘De vraag of alpaca Geronimo geslacht moet worden, luidt in het VK de komkommertijd in’

‘Met zijn lange wimpers, krullende vacht en humeurig temperament houdt het lot van alpaca Geronimo veel mensen bezig’, schrijft Lia Van Bekhoven vanuit Londen. ‘Sympathisanten hebben nog drie weken om het dier te redden.’

Het heeft even geduurd, een niet onbelangrijk klimaatrapport en de doorsluimerende coronacrisis zaten er tussen, maar het komkommerseizoen is ondertussen wel definitief in Engeland geland. En hoe weten we dat het silly season is? Omdat je sinds kort niet om Geronimo heen kunt.

Geronimo is een alpaca -die verwant is aan de lama- een mij tot vorige week onbekende diersoort. Maar nu niet meer. Tenzij je net onder een rots vandaan kruipt of op een verre camping stond, twee zaken die meer met elkaar gemeen hebben dan je op het eerste gezicht zou denken, weet je dat de dagen van de achtjarige Geronimo geteld zijn. Het beest heeft de pech rundertuberculose te hebben, en daar staat de doodstraf op.

Maar niet als het aan zijn eigenares Helen MacDonald ligt, noch aan de tienduizenden Engelsen die, in sommige gevallen letterlijk, dwars voor de zaak zijn gaan liggen. Enkele tientallen zijn zelfs naar de boerderij getrokken waar Geronimo in eenzame opsluiting verblijft sinds hij vier jaar geleden uit Nieuw-Zeeland naar Zuidwest-Engeland verhuisde. Met een ‘menselijke keten’ moet voorkomen worden dat ’s werelds beroemdste alpaca (ook The New York Times wijdde er een verhaal aan) naar het slachthuis wordt afgevoerd.

MacDonald en Geronimo’s supporters, de ‘Alpaca Engelen’, geloven dat de twee rundertbc-testen die het dier onderging een foutief resultaat gaven. De proeven zouden gedateerd zijn en de uitslagen onbetrouwbaar. Veterinaire deskundigen verschillen van mening.

Zeker is dat rundertuberculose een van de grootste gevaren is voor de dierengezondheid in het VK. (Die kan ook mensen besmetten, maar dat is in Europa vrij uitzonderlijk). België is sinds 2003 officieel vrij van runder-tbc hoewel er in december in Luik nog een besmettingshaard gevonden werd. Maar zolang er niet meer dan een bedrijf op de duizend geraakt wordt door de ziekte, blijft het land zijn tbc-vrije status behouden. In het VK worden duizenden besmette stuks vee jaarlijks afgemaakt. Omdat er geen afdoende vaccin is, wordt de ziekte bestreden met slachting.

Op de boerderij van MacDonald (niet old MacDonald overigens, Helen is 50) deelt Geronimo er zijn bestaan met zes soortgenoten. Geen van de andere dieren is ziek. En volgens zijn eigenares is er met Geronimo ook niks mis. ‘Hij is zelfs een beetje dik’, zei ze tegen The Guardian. ‘Mijn dierenarts geeft hem iedere drie maanden ultrasounds. Hij mankeert helemaal niks. Hij heeft zelfs geen wormen. Als hij, toen hij vier jaar geleden voor het eerst getest was inderdaad tuberculose had, was hij nu dood geweest’

In de buurt van de boerderij houdt een synthetisch verontwaardigde pers een oog in het zeil en de gemoederen verhit. Geronimo, met zijn lange wimpers, krullende vacht en humeurig temperament dreef maandag tientallen mensen naar het Londense Westminster om ministers af te dwingen ‘het juiste te doen’ en zijn leven te redden. Belprogramma’s lopen vast op discussies over het nu wel of niet tot een slachting moet komen.

Stanley Johnson, de vader van de Britse premier, betuigde steun aan Geronimo en de onvermijdelijke petitie om het dier te redden stond gisteren al op 120.000 handtekeningen. De oppositiepartij Labour verloor leden toen partijbaas Keir Starmer zei geen alternatief te zien voor het afmaken van de alpaca. ‘Vergeet niet dat veehouders in het hele land voortdurend dieren verliezen aan runder-tbc.’

Sympathisanten hebben nog drie weken om de alpaca te redden voordat hij, op gezag van de rechter, naar het abatoir gereden wordt. Je kunt ervan uitgaan dat iedere stap van Geronimo’s laatste dagen op aarde gevolgd zal worden met een interesse die gewoonlijk enkel is weggelegd voor overspelige royals.

Maar als je de keuze hebt tussen een aaibare alpaca en het monster van Loch Ness dat jarenlang het zomerse komkommerseizoen inluidde, geef mij dan toch maar Nessie. Afstandelijk, wispelturig en alleen bestaand in de fantasieën van een redactie in de nieuwsarme maand augustus, kon je dààr tenminste nog om lachen.