Wat een tenenkrommende Oscar-uitreiking was dat, schrijft Brendan O’Neill. ‘Iedere holle, politiek correcte gemeenplaats moest worden uitgesproken en gevolgd door applaus van onze stralende sterren, die volledig zijn vergeten dat het niet hun taak is om ons de les te lezen over hoe vreselijk de wereld en haar inwoners zijn.’
De Amerikaanse komiek Toby Muresianu omschreef het treffend: de Oscaruitreiking, afgelopen zondag, was alsof je “drie uur lang werd verteld dat je je bordje netjes leeg moet eten”. Als er ooit een meer tandenknarsender verzameling van omhooggevallen, zelfingenomen, gewichtigdoenerige klungels waren die het televisiekijkende volk wel eens ging onderwijzen over Echt Heel Belangrijke Zaken, dan houd ik me aanbevolen voor uw inzendingen.
‘Wat een tenenkrommende Oscar-uitreiking: iedere holle, politiek correcte gemeenplaats moest worden uitgesproken’
De filmsterren van Hollywood zijn vergeten wat ze behoren te doen: ons vermaken. In plaats daarvan zien ze het als hun missie om ons “bewustzijn” te verhogen – want dat bewustzijn is nogal laag, ziet u? – over alles van verkrachtingen en pedofilie tot aan de nakende dood van onze planeet.
Zwarte mensen mochten zondagavond hun zegeningen tellen. Goed, het was misschien wat dubieus dat ze niet bepaald en masse waren genomineerd en al even dubieus dat ze en masse weigerden te komen opdagen. Maar wat moet het heerlijk zijn geweest om níet te hoeven aanzitten aan wat uiteindelijk een politieke freakshow bleek te zijn.
De (s)preekbeurt van Leonardo DiCaprio
Leonardo DiCaprio deed zijn uiterste best om een serieuze schooljongen te imiteren met een spreekbeurt over duivelse industriëlen en kapitalisten die een plot smeden om de arme Moeder Aarde kapot te maken. “Klimaatverandering is écht. En het gebeurt nú”, zei Leo.
Zijn spreekbeurt – of was het een preekbeurt? – kon rekenen op luid applaus, want geloven in klimaatverandering is vandaag wat geloven in God was in de veertiende eeuw: dat kun je maar beter zo fanatiek mogelijk doen, anders ben je de pineut. Als een acteur de microfoon had gepakt en gezegd: “Nou, ik weet nog niet zo goed of al die alarmerende berichten over klimaatverandering wel helemaal waar zijn”, dan was hij sneller van het podium afgewerkt dan je “Joseph McCarthy” had kunnen zeggen.
We moeten onze planeet niet voor lief nemen, verordende Leo. Ach, zijn naïviteit onderstreepte maar eens dat hij misschien een knappe kop hééft, maar het niet ís.
Ik riep nog tegen de televisie (spoiler alert): “Vriend, je hebt deze Oscar gekregen voor een film waarin je bijna wordt opgevreten door een beer, waarin je bijna doodvriest en waarin je in het karkas van een paard moet slapen om nog een beetje warm te blijven! Als je ook maar een páár hersencellen zou hebben, had je gezegd dat de natuur een monsterlijke barbaar is, die we moeten temmen!”
De leugens van Lady Gaga
En dan was er nog Lady Gaga. Zij vond het nodig om “Till It Happens To You” te zingen, een stom liedje dat zo stom is, dat ik haar nog liever zie in een jurk van vlees.
“Till It Happens To You” schreef ze voor de documentaire The Hunting Ground, dat gaat over de vermeende epidemie van verkrachtingen op Amerikaanse campusssen. Vanaf de rode loper keek ze in de cameralenzen neer op de gelukzalig onwetende televisiekijkers, aan wie ze al even stellig als hoogdravend vertelde: “Een op de vijf vrouwen worden verkracht voor ze klaar zijn met hun studie.”
Maakt het uit dat dit helemaal niet waar is? Dat het niet eens een béétje waar is? Serieuze onderzoekers hebben al aangevoerd dat “een op vijf” het resultaat is van verbitterde activisten die zelfs de minste betasting door een aangeschoten studiegenoot, of een vrijpartij waar de studente achteraf spijt van had, al meetelt als een verkrachting. Onderzoekers die wél iets weten van statistiek zeggen dat 6,1 per duizend studerende vrouwen wordt verkracht of aangerand.
Lady Gaga loog dus. Dat praalzuchtige gezicht van haar mag dan uitstralen dat ze alles weet, maar wat ze zegt, is de grootste onzin.
Zwakke minderheden
En nog waren de Hollywoodsterren niet tevreden over hoe ons de oren wordt gewassen met fantasieverhalen over het einde van de wereld en leugens over verkrachtingen. Iedereen moest nog even laten zien hoe politiek correct ze waren als het gaat over de identiteit van al die zwakke minderheden.
“Ik geef om zwarte mensen!” was de boodschap in ongeveer ieder onnozel praatje op het podium. Waanzinnig rijke actrices, met overal blingbling aan hun aanbeden lichamen, beklaagden het seksisme in de filmindustrie en eisten gelijke betaling. Zanger Sam Smith droeg zijn Oscar op aan de “wereldwijde LGBT-gemeenschap” en suggereerde dat hij de eerste openlijk homo was die de prijs won. (Niet waar. John Gielgud kreeg er eentje lang voordat Smith was geboren. Ach, wat doen feiten ertoe…)
Stralende sterren
Mocht u nu opgelucht denken dat er tenminste niet óók “bewustwording” werd gevraagd voor pedofilie, dan moet ik u teleurstellen. De producent van Spotlight – een oppervlakkige film over priesterlijk kindermisbruik in Boston die bizar genoeg werd gekozen tot Beste Film – bedankte voor deze kans om “de stem” van de overlevers van seksueel misbruik te versterken. Die stem zou volgens hem zelfs kunnen uitgroeien tot “een koor dat zal resoneren tot aan het Vaticaan aan toe”.
Jazeker, u hoort het goed. De sterren van het witte doek nemen het nu ook op tegen de misstanden in de Katholieke Kerk. De planeet redden: check. Vrouwen redden van de vreselijke dingen die mannen hen voortdurend aandoen: check. Een van ’s werelds oudste instituten omverhalen: check. Is er nog iets dat het acteursgilde (v/m, uiteraard) kan doen?
Wat een tenenkrommende Oscar-uitreiking was dat. Iedere holle, politiek correcte gemeenplaats moest worden uitgesproken en gevolgd door applaus van onze stralende sterren, die volledig zijn vergeten dat het niet hun taak is om ons de les te lezen over hoe vreselijk de wereld en haar inwoners zijn. Ik hoop dat ze volgend jaar gewoon hun mond houden en hun onderscheidingen accepteren met een ouderwets beleefd knikje.
(Met dank aan Tegengeluid, de nieuwsbrief voor dwarsdenkers. Dit artikel verscheen eerder op de website van The Spectator. Vertaling: Marco Visscher.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
