‘Als covid er niet geweest was, zaten we nu halverwege de Olympische Spelen in Tokio. Bij gebrek aan de huidige zomerspelen (en sportevenementen in het algemeen) zond de BBC onlangs de hoogtepunten uit van de Londense Spelen uit 2012’, schrijft Lia Van Bekhoven. Ze vraagt zich af wat er eigenlijk gebeurd is met de beloften van toen.
Kun je een volk gelukkig maken? Is er een therapie die sjagrijnige burgers in relatief korte tijd omtovert tot zonnestraaltjes? Zeker wel. Je hoeft er enkel de Olympische Spelen voor binnen te halen.
Londen organiseerde in 2012 de duurste zomerspelen ooit (£ 9.3 miljard) maar zou het bedrag zo weer uitgeven. Een onderzoek van het Centre for Economic Performance (van de London School of Economics) berekende dat de gemiddelde Londenaar bereid was om £ 900 neer te leggen voor de Spelen, zo groot was het gevoel van voldoening en welbehagen. De feel good factor deed zich ook, zei het in mindere mate, gelden in de rest van het land.
De Olympische Spelen van Londen waren succesvol omdat sport bijzaak was.
Anno 2020 is er niemand meer die zich de krimpende economie herinnert van 2012, en een werkloosheid van 8.2%. Wat zich vastbeet in het nationale achterhoofd was dat de Britten een van de succesvolste Spelen in de recente geschiedenis neerzetten. Het zou nog even duren voordat Brexit de warme eensgezindheid opblies en van navelstaren een nieuwe topsport maakte. In 2012 was het Verenigd Koninkrijk de hoofdstad van de wereld. De Britten eindigden derde in de medailleliga, Usian Bolt bleef records breken en de queen liet zich met James Bond uit een helikopter in het stadion parachuteren. En dat was nog maar het begin.
YouTube1.0https://www.youtube.com/user/olympicvideoOlympichttps://i.ytimg.com/vi/1AS-dCdYZbo/hqdefault.jpghttps://www.youtube.com/James Bond and The Queen London 2012 Performance270480360
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De Londense Spelen waren succesvol omdat sport een bijzaak was. De toenmalige burgemeester Ken Livingstone die hemel en aarde bewogen had de Spelen naar zijn stad te halen, had helemaal niks met fysieke activiteiten. Hij was, vertelde hij me eens, in zijn leven een keer naar een sportwedstrijd geweest en was daar prompt in slaap gevallen. (Het was een cricketmatch, wat veel verklaart).
Livingstone wilde met de Spelen de wijk Stratford, een treurige, versleten regio van 200 hectare in het oostelijk deel van de hoofdstad, helpen ontginnen. De Spelen van 2012 gingen om drie dingen, legacy, legacy en legacy. Ze gingen om wat je er na afloop aan overhield. Het was de reden waarom het Olympisch Comité voor de Britse hoofdstad koos en niet de Franse. Dit waren ‘de Erfenis Spelen’.
Als je nu, acht jaar later door het Olympisch Park loopt, omgedoopt tot Queen Elizabeth Olympic Park, zie je een glanzende, moderne wijk van glazen flats, fiets-en wandelpaden en verrassend veel hoge, volwassen bomen. Op het vroegere industrieterrein zwemmen zwanen in de rivier en varen bootjes op de kanalen. De vloek van de Olympische Spelen, een nasleep van ongebruikte en onbeminde stadions, is aan Londen voorbij gegaan. Er zijn geen ‘witte olifanten’. De stadions en sporthallen zijn permanent in gebruik. De teller van het Olympisch zwembad staat op een miljoen bezoekers per jaar. Tientallen kampioenschappen als de WK atletiek, internationale duikwedstrijden en skateboard-competities zijn sinds de Spelen in het Park gehouden. Beyonce en Foo Fighters traden op in het Olympisch stadion. Het laatste is het enige omstreden sportgebouw sinds het met financieel verlies verhuurd wordt aan voetbalclub West Ham.
De Olympische Spelen van Londen waren succesvol omdat sport bijzaak was.
Alle 3000 woningen in de verbouwde flats voor de atleten van toen, zijn nu bewoond. Tegen 2031 moeten er 24.000 nieuwe woningen in en rondom het park zijn bijgebouwd.
Sinds de Spelen kwamen er duizenden banen bij in het business park en het voormalig mediacentrum. Nieuwe universiteiten, musea, bedrijven en scholen staan in de stijgers. De regering heeft zijn investering ruimschoots terugverdiend.
Het is een erfenis waar je blij van wordt, tenzij je een van de oorspronkelijke bewoners bent die beloofd was deel uit te maken van de heropleving, maar uiteindelijk buiten de prijzen viel. Voor een appartement met twee slaapkamers in wat nu East Village heet, is een gezamenlijk inkomen van € 75.000 nodig. Onbetaalbaar voor de oude East Enders. De Spelen waren nooit bedoeld de Londense woningnood op te heffen, maar nergens stegen huur – en koopwoningen in de hoofdstad zo snel als hier.
En wat die feelgoodfactor betreft? Die duurde niet lang. Een jaar na de sluitingsceremonie was de hoofdstad weer even humeurig als voor de Spelen.
Behalve in Stratford, dat voor die tijd op zijn best een genegeerde stadswijk was, en nu behalve de jongste, een van de groenste en hipste buurten van de Britse hoofdstad is geworden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
