‘De muitende gentlemen vinden het hoogst ongepast om het ontslag van May te eisen. Maar voor hoelang nog?’

‘Het land worstelt met de toegejuichte en vermaledijde brexit’, schrijft Harry De Paepe over de politieke toestand in het VK. ‘Premier Theresa May heeft de handen vol met het bekampen van weerspannige parlementsleden in haar eigen fractie.’

Als je de Britse pers mag geloven dan is het Verenigd Koninkrijk in een nieuw soort van Rozenoorlog beland. Net als in deze middeleeuwse strijd tussen de huizen van Lancaster en York loopt het land vol met ‘traitors‘, heeft het te maken met ‘mutiny‘ en strompelt het Lagerhuis van de ene ‘battle‘ naar de andere. Jammer voor de floristen, maar er komen vandaag weinig rozen aan te pas. Het land worstelt met de toegejuichte en vermaledijde brexit.

‘Brexit Queen‘ Theresa May, zo bewierookte een eurosceptisch parlementslid haar met de belofte van een standbeeld als ze het proces volbrengt. Maar de premier heeft vooral de handen vol met het bekampen van weerspannige parlementsleden in haar eigen fractie. De grootste oppositiepartij Labour is immers zelf hopeloos verdeeld over de kwestie.

Valse beloftes

Voorbije week lukte het de premier om rebellerende eurofiele parlementsleden achter zich te scharen. Ze dreigden immers tegen belangrijke wetten te stemmen en zo het geplande brexitproces in de war te sturen. De premier deed verschillende beloftes die de parlementairen susten. De regering won nipt de stemming. Achteraf bleek dat May de ‘rebels‘ een rad voor de ogen draaide.

De aanvoerder van de rebellerende factie, Dominic Grieve, laat het hier niet bij en belooft de strijd verder te zetten. De brexitpers brandmerkt hem als ‘traitor‘. Aan de andere zijde staat Jacob Reese-Mogg. Hij voert de eurosceptische ‘rebels’ binnen de Conservatives aan. Wanneer je de beide heren ziet, dan is het woord rebellenleider of ’traitor’ het laatste waar je aan denkt.

Upper-class versus upper-class

Dominic Grieve is een prille zestiger van goeden huize. Als kind ging hij naar een Franse school in Londen, zijn moeder is half-Frans. Hij klom op in de Britse advocatuur en staat bekend om zijn gedegen kennis van het Britse recht. Alleen daarom al noemde Bloomberg hem ‘the most important man on Brexit‘. Het hele scheidingsproces is immers een constitutioneel kluwen. Grieve is een praktiserende Anglicaan, ging naar Oxford, werd parlementair in 1997 en bekleedde verschillende hoge functies binnen de Conservative Party. Hij betoogde welgeteld één keer in zijn hele leven: tegen de afschaffing van de vossenjacht. Vandaag maakt Dominic Grieve deel uit van de Kroonraad.

De aanvoerder van de ‘brexiteers’ verschilt niet heel veel van Grieve. Jacob Rees-Mogg is evenzeer van goede komaf. Zijn vader was eindredacteur van The Times en zat in het Hogerhuis. Hij liep school in Eton en studeerde aan Oxford. Hij stond er op de barricaden om de ‘mortarboard‘ te behouden, het typische hoofddeksel dat men kent van afstudeerceremonies. De veertiger Rees-Mogg maakte carrière in de zakenwereld. Hij is een praktiserende katholiek met zes kinderen – zijn zesde kind heet Sixtus.

Jacob Rees-Mogg zit sinds 2010 in het Lagerhuis, Dominic Grieve sinds 1997. Hoewel de eerste een ‘junior’ is in het Lagerhuis, laat hij zich wel opvallen door zijn standpunten. Rees-Moggs overtuigd katholicisme leidt hem ertoe tegen abortus en het homohuwelijk te zijn. In het almaar politiek correctere land steekt hij die mening niet onder stoelen of banken. Dominic Grieve viel enkele jaren terug op door zijn verklaring dat de multiculturele samenleving mislukt is door ‘political correctness’.

Deze twee ‘gentlemen’ kunnen het goed met elkaar vinden. Alleen over de brexit zijn het hopeloos oneens. Terwijl Grieve de brexit bestempelt als een ‘unBritish thing to do’ jubelt Rees-Mogg:’Churchill would be delighted that the UK is leaving the EU!’ De brexit kan voor hem niet hard genoeg zijn.

Verdeeldheid alom

En waar zit de oppositie dan? Jeremy Corbyn – die in zijn vrije tijd riooldeksels verzamelt – verzet zich zijn hele politieke leven lang tegen de EU. Dat zorgt nu voor grote verdeeldheid binnen Labour. De lijst van ontslagnemende schaduwminister wordt er aanzienlijk en regelmatig is er een grote groep die tegen de partijinstructies in stemt.

Deze politieke ‘civil war’ verloopt tot nog toe vredig en op zijn zachts gezegd vreemd. Nu ja, in de Rozenoorlog begon men op een gegeven moment met worsten naar elkaar te gooien, omdat de munitie op was. Het kan dus altijd vreemder.

De premier – die dan weer een voorliefde heeft voor excentrieke schoenen – geniet voorlopig nog de steun van haar twee rebellenleiders. Ze vinden het ‘very unconservative‘ om openlijk haar ontslag te eisen. De heren zijn ook zo goedgemanierd. Maar voor hoelang nog?