De lange weg van Hunter Biden naar een veroordeling

Een panikerende vriendin, een paniekerige Hunter. Hoe een wapen dat hij 11 dagen in bezit had, leidde tot de veroordeling van Hunter Biden.

Het proces in Delaware was een emotionele, triestige bedoening. Getuigen – vaak gewezen partners van Hunter Biden (nu 54), en ook een dochter – konden hun tranen nauwelijks de baas, terwijl ze het hadden over hun losgeslagen partner/vader, die niet van de crack weg te houden was, en die intussen morste met geld en slecht uitdraaiende plannen. Zijn familie, zijn vader, zijn exen, probeerden hem keer op keer uit zijn verslaving te halen, de hand boven het hoofd te houden, tot een afkick te bewegingen. Maar hij voltooide de afkicktherapie niet, of verviel na afloop opnieuw in oude gewoonten, maar dan erger, daarbij de schuld niet alleen bij zichzelf leggend maar ook bij degenen die hem probeerden te helpen. De bedoelingen van familie en vrienden waren beter dan de strategie, of Hunter had nog niet het dieptepunt bereikt dat hem noopte tot een definitieve rechtsomkeer.

In oktober 2018 schafte hij zich een wapen aan. Zo’n aankoop was onwettig omdat hij verslaafd was en de wetgeving ervan uitgaat dat een verslaafde niet toerekeningsvatbaar is om met een wapen om te gaan. Hunter zweeg tegenover de verkoper over zijn verslaving, hij vulde het officiële formulier foutief in en kocht toch zijn wapen. Het is in het proces nooit duidelijk geworden wat hij met dat wapen wilde aanvangen.

Rond dat tijdstip had Hunter een relatie met de weduwe van zijn broer Beau, Hallie Biden. De dood ten gevolge van breinkanker van Beau in 2015 was wat Hunter tot zijn crackverslaving had gebracht. Voordien was hij al wel de verloren zoon geweest, in tegenstelling tot modelzoon Beau. Voordien lag zijn misbruik vooral in de alcoholsector. Na het overlijden van Beau werd het crack.

De relatie met Hallie, met wie hij een tijdje drugs deelde, tot zij daar een einde aan stelde, liep op haar laatste benen toen hij het wapen kocht. Hij was, zoals wel vaker, enkele dagen verdwenen, en toen hij uiteindelijk aan haar woning opdaagde om zijn roes uit te slapen, ging zij zijn auto controleren op drugs. Ze trof niet alleen resten van drugsgebruik aan, maar ook ook het wapen, dat hij 11 dagen eerder buiten haar weten om had gekocht. In paniek, getuigde ze, besloot ze het in te pakken en te dumpen aan een naburige supermarkt. Ze was bang, vertelde ze ook, dat Hunter onder invloed het wapen zou gebruiken om de hand te slaan aan zichzelf of aan haar kinderen.

Schuld en boete

Toen Hunter wakker werd, vertelde Hallie hem wat ze met zijn wapen had gedaan. Daarop geraakte hij op zijn beurt in paniek, en vroeg haar om het wapen terug uit te afvalcontainer op te diepen. Maar het was verdwenen. Uit later onderzoek bleek dat een tachtigjarige, die de container op bruikbare elementen had doorzocht, het had meegenomen.

Hunter stelde voor dat ze aangifte van het wapenverlies zou doen bij de politie. Ze zei dat ze de verantwoordelijkheid voor het weggooien zou nemen. Mettertijd stelde de politie vast dat het wapen was gekocht door iemand die verslaafd was, en op drie punten de wet had overtreden; door over de verslaving te liegen tegenover de wapenverkoper, door op het aanvraagformulier tegenover de overheid te liegen, en door een illegaal wapen te bezitten. Op die drie punten werd hij dinsdag door een unanieme jury veroordeeld. In principe staat op dit misdrijf tot 25 jaar gevangenis, al denken specialisten dat Hunter hooguit een straf van maanden zal uitzitten, en misschien een voorwaardelijke straf krijgt. De strafmaat zou ergens in oktober, in volle campagne, worden bepaald.

Als alleenstaande feiten voor een bezitter van een wapen, die met het pistool geen verdere misdrijven begaat, wordt dit trouwens zelden voor de rechtbank gebracht, laat staan dat het tot een veroordeling leidt. Maar Hunter Biden is geen gewone beklaagde. Hij had nog andere dingen op zijn kerfstok. Onder president Trump werd een onderzoeksrechter aangesteld die zijn handel en wandel moest nagaan, en die behalve het wapenmisdrijf ook belastingfraude kon vaststellen (het niet-indienen van een aangifte, en het aftrekken van dubieuze posten als nachtclub- en bordeelbezoeken – voor deze aantijgingen moet hij in september voor een rechtbank in Californië verschijnen). De belastingzaak zou tot een grotere effectieve straf kunnen leiden dan het wapenvergrijp.

Wat het proces in Delaware betreft, was er weinig reden voor de jury om aan de feiten te twijfelen. Sommige Republikeinen, wapenhandelaars en cannabislobbyisten argumenteren dat de wet die Hunter Biden overtrad niet deugt, of in tegenspraak is met het ruime recht op wapenbezit in de VS. Daaromtrent kan Hunter desnoods in beroep of bij het Hooggerechtshof zijn zaak gaan bepleiten. Maar dat hij met het wapen dat hij in oktober 2018 kocht de huidige wetgeving moedwillig overtrad, kon zijn verdediging niet aannemelijk weerleggen. Zijn advocaten pleitten dat er geen bewijs was dat hij op de specifieke dag van de aankoop overtuigd was dat hij verslaafd was. Zijn dochter getuigde dat hij in die periode minder onder invloed leek te zijn. De verdediging argumenteerde ook dat de vele berichten rond druggebruik die hij in oktober 2018 naar Hallie stuurde, mede een omweg waren om een einde te stellen aan hun relatie. Hij had in hun redenering zijn verslaving en druggebruik tegenover haar overdreven om het einde van de relatie te forceren. De jury had er geen oren naar en achtte hem schuldig. Dat was niet uit gebrek aan sympathie, vertelde een jurylid naderhand aan CNN – meerdere juryleden hadden ervaring met verslaving binnen hun familie.

Welke veroordeling is erger?

De twee grote politieke formaties in de VS kregen elk, binnen twee weken, met een strafrechtelijke veroordeling te kampen. Wat was erger?

Er zijn gelijkenissen en grote verschillen. Het grootste verschil: in het geval van Trump betreft de veroordeling de kandidaat zelf, bij Biden gaat het om de 54-jarige zoon van de president. Een 54-jarige is niet langer de verantwoordelijkheid van zijn ouders.

Maar er zijn ook gelijkenissen. In beide gevallen gaat het om aantijgingen die niet alle dagen gevolgd worden door een proces, laat staan door een veroordeling. Wat de verdenking van een politiek proces doet rijzen. Trump schreeuwt van de daken dat hij het slachtoffer was van politieke vervolging. Zijn veroordeling in Manhattan kwam er met een Democratische procureur, een pro-Democratische rechter, en een kiespubliek en jurypool die in grote meerderheid anti-Trump waren. Trump verwijst ook naar de ploeg Biden als het kwade genie achter de ‘juridische heksenjacht’ tegen hem, hoewel de veroordeling gebeurde in een regionaal proces, waarover de federale overheid geen zeggenschap heeft.

In het geval van Hunter is er een door Trump aangestelde federale procureur. Maar Delaware is wel een Biden-vriendelijke staat: pa Biden werd er decennialang tot senator verkozen.

De regering Biden heeft de procureur in Delaware extra middelen en de verhoogde status van ‘speciaal aanklager’ gegeven. Pa en zoon Biden aanvaardden het verdict in Delaware zonder morren, wat het tegendeel is van wat van Trump in New York kan gezegd worden. De veroordeling van Hunter weerlegt tot op zekere hoogte dat Bidens ministerie van Justitie specifiek Republikeinen en meer bepaald Trump viseert. Behalve Hunter voert het ook een corruptiezaak tegen de Democratische senator Bob Menendez.

Wat zijn de politieke gevolgen van de veroordelingen?

De gevolgen voor Trump blijven volgens de peilingen binnen de foutenmarge, al is er een licht dalende tendens te zien van plusminus 1 procent in enkele twiststaten.

Of deze veroordeling van zijn zoon Biden stemmen zal kosten wordt betwijfeld.

Wat er nog aankomt

Terwijl het er naar uitziet dat Trump de drie nog tegen hem lopende strafzaken kan doen uitstellen tot na de verkiezingen, zal Hunter Biden in september opnieuw voor de rechter komen.

Maar eigenlijk zijn het wapenbezit, en zelfs de belastingfraude, maar een nevenelement in wat Hunter Biden echt toxisch maakt voor de campagne: de miljoenen die hij verdiende als lobbyist, waarbij hij te pas en te onpas de naam van zijn vader liet vallen, en wellicht eerder die naam verzilverde dan getuigde van eigen capaciteiten.

Mogelijk politiek gedonder hangt samen met een laptop die Hunter eind 2019 ter herstelling achterliet in een winkeltje, maar nooit ophaalde. Die computer kwam terecht bij de FBI, en werd vanaf oktober 2020 uitgespeeld door de Republikeinen in hun kiesstrijd met Joe Biden. Op de computer waren behalve gênante foto’s van onder meer het geslachtsorgaan van Hunter, ook mails te vinden die hij als lobbyist had verstuurd en die erop leken te wijzen dat hij contacten met zijn vader aanbood aan zijn klanten. Tijdens de verkiezingscampagne van 2020 deed Joe Biden de computer af als een Russische fake. Hij kon dat doen met de steun van (ex-)topfiguren van CIA en FBI,, die ‘alle kenmerken van een Russische operatie’ ontwaarden in de computer. Maar naderhand werd duidelijk dat wel degelijk om Hunters computer ging.

Sindsdien zoeken Republikeinen in parlementaire commissies naar bewijs dat ook pa Biden beter werd van de vele miljoenen die Hunter opstreek als lobbyist. Ze hebben al veel bewijs beloofd, maar nog niets onomstotelijks weten op te vissen. Hun ‘kroongetuige’ zit inmiddels wegens vals getuigenis in de gevangenis. Maar zelfs al werd pa Biden er niet beter van: dat zoon Hunter miljoenen wist op te strijken door pa op speakerphone te zetten en zo zakenpartners de illusie te geven van toegang tot de toenmalige vicepresident, verdient niet meteen een prijs voor eerbaarheid.