De crisis woedt nog in alle hevigheid

Waar we nu in zijn beland is een langzame maar aanhoudende financiële uithongering, met als fundament het kapitalisme.

De injecties van de regeringen en de Europese Bank zijn door de meeste banken nog niet terugbetaald of er worden al winstcijfers bekendgemaakt die niet door een normaal economisch proces gehaald kunnen worden. Hoogstwaarschijnlijk zijn ze dus opnieuw gebouwd op speculatie. Het gevaar bestaat daarom dat de financiële heropleving zwakke fundamenten heeft. Aangezien alle geavanceerde economieën met elkaar verbonden zijn, zal een crisis in één sector omslaan in alle sectoren. De regeringen en de Europese Unie zullen volhouden dat de financiële wereld solide is en zal standhouden, maar of dat zo zal zijn is zeer de vraag. De politieke wereld is zo nauw verbonden met de financiële dat ze gammel is en daarom afhankelijk van de moneymakers.

Een aardbeving wordt altijd gevolgd door naschokken. Dat is in de natuur zo, maar dat geldt eveneens voor de cultuur, waar de financiële wereld onderdeel van is. Om de naschokken af te zwakken wordt al driftig gesnoeid in subsidies, niet alleen in de culturele maar ook in de economische sector. Met als gevolg een golf van faillissementen, werkloosheid [ook in de mediasector] en onrust in volkswijken, voornamelijk de verpauperde waar migranten nood breekt wet hun heil zoeken. De agrarische sector moet zijn producten onder de kostprijs verkopen en de afnemers verkopen ze boven de prijs, als compensatie op de hogere lasten. De bevolking zal tegen de naschokken niet in opstand komen. Hooguit morren. De mensen, zelfs de minst ontwikkelde, en dat is nu eenmaal het voordeel als het nadeel een ontwikkelde beschaving, weten nu eenmaal dat een revolutie hun nog een diepere duik in de ellende zal opleveren.

Een grondige verandering van het financiële beleid zit er dus niet in. Het kapitalistisch systeem wordt niet vernietigd en geen enkele regering zal sneuvelen. Hooguit zullen wat zuiveringen aan de politieke top gebeuren, maar de staatsvorm blijft intact. Dat toont zich door politici met bloedgeld aan de handen met een gouden handdruk elders te parkeren. Waar ze hun netwerk nog wel kunnen verzilveren, maar dit buiten het zicht van de bevolking. Zelfs de Europese Unie zal de crisis overleven. Door een repressief beleid. De virtueel failliete landen zullen de hoogste prijs betalen, althans de bevolking ervan. En dit terwijl de Europese Unie zelf verantwoordelijk is voor de toestand. Het heeft om een Europese munt mogelijk te maken toegestaan dat een aantal landen, waaronder België, foute cijfers gaven over hun financiële toestand.

Dat vals beleid wordt echter niet toegegeven. Om die reden zijn de mensen van de armlastigste én die van de landen met een overwegende middenklasse, de grootste slachtoffers. Wie tussen de lijnen van de betere financiële media kijkt, helaas zijn er maar weinigen die dat doen, weet dat de lusten van de bevolking lichtjes zijn toegenomen, maar dat de kosten voor het levensonderhoud zijn gestegen, ver boven de voordelen. Met als gevolg een politieke ruk naar partijen, zoals de NV-A en Front Nationale, die een terugkeer naar de eigen aard, de eigen regio bepleiten. Een organische reactie, in tijden van gevaar over de financiële stabiliteit van het gezin, want door geldzorgen loopt ook de morele gezinssituatie kans op een crash.

Geklets in een lege ruimte? De crisis waarin we ons bevinden lijkt wonderwel op de eerste grote financiële crisis. Je kan die van het midden van de 19^de eeuw op die van het begin van de 21^ste schuiven. Geen enkel verschil. De economische hausse die in 1849 begon en zich in de jaren daarna had doorgezet, bleek gebouwd op speculatie. In 1856 begonnen een aantal deskundigen te onderkennen dat de enorme vlucht die de financiële sector had gekend, gebouwd was op zwakke grond – soms zelfs op lucht – en zij voorspelden een wereldwijde crisis. Het einde ervan zou niet het einde van de armoede betekenen.

In 1860 werd gezegd wat intussen een cliché is geworden: de rijken worden rijker en de armen armer. Slechts de middenklasse zal ten koste van heel wat inleveringen opnieuw een zekere welvaart bereiken. De bevolking zal zolang het mes op de keel worden gezet dat het zijn spaargeld opoffert. Waar de banken, by the way, in alle stilte zeer gelukkig mee zijn. Ze hebben het spaargeld, maar geven geen rente, maar ze rekenen wel een hoge rente aan, aan wie wil lenen om zijn kinderen aan een huis en een burgerlijke status te helpen.

Langs de weg van morele wurging zal de regering er wel bij varen. De eerste gevolgen hiervan zijn al te zien. De regering blaakt van zelfvertrouwen: we zijn op de goede weg, de economische relance is ingezet. Het staat in schril contrast met de cijfers van alle mondiale financiële instellen, het IMF op kop. Wat Di Rupo en zijn kompanen zeggen is dus complete onzin.

De crisis woedt nog in alle hevigheid. De working class draait er voor op, maar ook de werklozen en de vluchtelingen. Ze worden naar hun land van herkomst teruggestuurd. Daar wacht hen of nog grotere armoede, of de dood, zoals deze week bleek met de 22-jarige Afghaan, Aref. En met de dood van de jongeman is het liberaal beleid gesneuveld. Waar we nu in zijn beland is een langzame maar aanhoudende financiële uithongering, met als fundament het kapitalisme.