‘De Britse politiek is allesbehalve slaapverwekkend, maar jammer genoeg geen fictie’

‘De Britse politiek is stilaan ook verworden tot een bijzondere vorm van entertainment’, schrijft auteur Harry De Paepe, van wie net het boek ‘Sausage. Een blik op Elizabeth II’ verscheen.

‘En? Wat vind je van The Crown?’ Mensen stellen me regelmatig die vraag. Wie me goed kent, weet al lang dat ik geobsedeerd ben door het Britse koninkrijk. Sinds ik er artikels en boeken over schrijf, is dat wat beter geweten.

Soft power

‘The Crown’ is een goede reeks, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik al bij enkele uitzendingen in slaap viel. Elk seizoen heeft zijn sterke afleveringen en ook afleveringen waarbij het verhaal vervelend sleept. Het programma bereikt een miljoenenpubliek in heel de wereld. Het Verenigd Koninkrijk mag dan al jaren een tanende grootmacht zijn, het bezit nog steeds een enorme culturele aantrekkingskracht. Het blijft daarom een belangrijke ‘soft power’. De Britse koninklijke familie vormt een van de boeiendste soapseries op onze planeet, met echte mensen. Nu ja, echt. Sommigen onder hen lijken toch van een andere planeet te komen. Iemand vroeg aan prins Philip, de man van de Queen, of hij naar de Netflixserie keek. De prins pierde zijn gesprekspartner aan en siste: ‘Don’t be ridiculous.‘

De Britse politiek is allesbehalve slaapverwekkend, maar jammer genoeg geen fictie.

Intussen is de Britse politiek ook verworden tot een bijzondere vorm van entertainment. De voorbije jaren keken we met z’n allen gebiologeerd naar die bonte show met het ‘Palace of Westminster’, het parlement, als belangrijke arena. Britse politici behoren al generaties tot de meest excentrieke van Europa. In de seventies had je de slimme Financiënminister Dennis Healey met zijn onbeschrijfelijke wenkbrauwen – het woord ‘borstelig’ is echt wel een understatement. En dan heb ik het nog niet over de op zijn minst bijzondere Margaret Thatcher gehad. De grillige Boris Johnson past als persoonlijkheid helemaal in deze ‘very British tradition’ van politieke excentriekelingen. Net als Nigel Farage met zijn ‘pint of beer’ in de hand, of de Labourleider Jeremy Corbyn die in zijn vrije tijd riooldeksels verzamelt en de saaie domineesdochter Theresa May met haar kleurrijke schoenencollectie. Ze lijken recht uit de koker te komen van een team vindingrijke scenaristen.

Sinds 2016 besteed ik uren en uren aan het lezen en bekijken ‘brexitnieuws’. Droge artikels over visserij en grensovergangen, interessante interviews met beleidsexperten en ingewikkelde grafieken over de honderd-en-één mogelijkheden van het Lagerhuis om de regering tegen te werken. Ik doe dat in mijn vrije tijd. Een aparte hobby, ik weet het. Ondertussen naderen we de definitieve brexitdeadline. Op 1 januari 2021, na bijna vijf jaar debat en theater, ligt het VK buiten de grenzen van de Europese Unie. Mogelijk moeten we lang aanschuiven aan de douane om het land van hoop en glorie binnen te kunnen. We zullen in onze journaals en op sociale media beelden te zien krijgen van ellenlange rijen vrachtwagens aan de haven van Dover en voor de tunnel in Folkestone. Het wordt wat.

Realiteit

Vlak voor de cruciale onderhandelingsdeadline met de EU ontspon er zich rond premier Boris Johnson een kleine paleisrevolutie. Dat scenario bevatte een plot met boze machtige mannen, een besluiteloze leider en zijn slimme invloedrijke partner. Een van die machtige mannen begon zijn carrière door verkleed als gele kip overal achter David Cameron aan te hollen om die lafheid te verwijten. Het is weer zo’n typisch pittig Brits detail.

Boris Johnson zit inmiddels, aan de vooravond van een mogelijk handelsakkoord met de EU, in quarantaine. Ja, de scenaristen zijn echt wel bij de pinken. Overigens, op de oppositiebanken tref je ook het nodige drama. Bij Labour vechten de aanhangers van de nieuwe en de oude leider een stammenconflict uit. En bij de Schotse nationalisten heerst er intern een bitter conflict tussen de radicalen en de reformisten over hoe Schotland onafhankelijk kan worden.

De Britse politiek is allesbehalve slaapverwekkend. Het overtreft wat mij betreft de deels verzonnen scenario’s van ‘The Crown’. Maar, in tegenstelling tot Netflix, mag het paleis van Westminster zich in al zijn statigheid wel de thuis noemen van ‘the greatest shitshow on Earth‘. En die ‘reality shitshow’ is jammer genoeg geen fictie, maar bittere ernst met grote gevolgen voor de gewone man en vrouw in de straat.

Over de auteur:

Harry De Paepe is auteur van ‘Stiff Upper Lips. Waarom de Engelsen zo Engels zijn’ – samen met Flip Feyten (2017), ‘De twee kanten van het Kanaal. Een geschiedenis van Engeland en de Nederlanden’ (2019) en ‘Sausage. Een blik op Elizabeth II’ (2020)