‘De bombardementen op Syrië zetten de tegenstellingen binnen Labour op scherp’

‘Ondanks interne strubbelingen rond de EU en de besparingsplannen van de regering, torent David Cameron in de peilingen boven zijn tegenstrevers uit’, schrijft Harry De Paepe. Het kwakkelparcours van Labour-leider Jeremy Corbyn heeft daar volgens hem veel mee te maken.

De Vlaamse media noteren dat voor het eerst sinds lang het scenario van een brexit een meerderheid van de Britten lijkt aan te spreken. En des te opmerkelijker: de conservatieve regering lijkt ondanks interne strubbelingen rond de EU, en rond de besparingsplannen electoraal knus op een sofa te zitten.

Het moet sinds Tony Blair geleden zijn dat een zittende regeringsleider in de peilingen zo’n voorsprong had op zijn uitdagers. De meest recente cijfers geven David Cameron ongeveer vijftien procent voorsprong op Labour, voorbij elke foutenmarge dus. Mochten er vandaag verkiezingen plaatsvinden in het Verenigd Koninkrijk, dan wonnen de Conservatieven die met de vingers in de neus. Nochtans lijken alle oude demonen van de Tory’s nog levend: interne disputen over het lidmaatschap van de Europese Unie en rebellerende backbenchers die zich verzetten tegen de besparingsplannen van Financiënminister George Osborne. Zelfs een lekker ouderwets seksschandaal teistert zijn regering. Wat is er dan aan de hand dat de Britten zich toch achter Cameron scharen?

Kwakkelparcours van Corbyn

Volgens de ComRes/Indy-peiling voor The Independent, staan de Tory’s op tweenveertig procent en Labour zevenentwintig. Dat resultaat heeft Labour vooral aan zichzelf te danken, meer bepaald aan voorzitter Jeremy Corbyn. De man wordt sinds zijn aanstelling door de partijleden, door de veelal rechts georiënteerde Britse pers neergesabeld. Maar zijn eigen uitspraken de voorbije tijd doen ook geen deugd aan het imago van de partij. Was hij te koppig op een nationale herdenkingsdienst voor WO II om het volkslied te zingen, dan bond hij later in en zong gedwee mee op Remembrance Sunday (de zondag voor 11 november). Liet hij zich in het verleden vaak negatief uit over de monarchie, dan dook hij braafjes op in white tie tijdens het staatsbanket in Windsor Castle voor de ontvangst van het Chinese staatshoofd. De meesten van zijn parlementsleden steken hun afkeer voor de man niet onder stoelen of banken. Veertien van hen steunden openlijk de regering toen het debat over het nucleaire Tridentpogramma ging. Zes stemden openlijk tegen. Voorzitter Corbyn vroeg onthouding, en kreeg prompt te maken de grootste partijrevolte van het jaar in het parlement. Een blamage voor hem. Maar de grootste flater beging de man in de nasleep van de aanval in Parijs.

‘Het “shoot-to-kill”-beleid van onze staatsveiligheid in het geval van een aanval op ons land zint me niet’, met dat ene zinnetje haalde Corbyn de afbrokkelende steun voor zijn partijleiderschap bijna helemaal onderuit. Het idee dat de kandidaat minister-president van Labour niet achter het uitschakelen van moordende terroristen staat, zint de modale John-with-a-cap niet. Corbyn kreeg een golf van kritiek over zich heen. Het meest opmerkelijke was dat Labourleden van links én rechts elkaar vertrappelden om als eerste hun chef te kunnen afbranden.

Labour: een politiek slachtoffer van IS?

Ook het debat over mogelijke Britse bommen op IS in Syrië ontploft in Corbyns gezicht. Hij wilde zijn parlementsleden dwingen om in een eventuele stemming tegen mogelijke luchtbombardementen te stemmen. Er is luide interne tegenstand tegen zijn standpunt, en The Daily Telegraph wist nog zaterdag 28 november te melden dat er al 115 Labourparlementsleden de regeringsmotie voor bombardementen zal steunen. Dat zou een enorm gezichtsverlies kunnen betekenen voor de voorzitter en zelfs zou het zijn positie aan het wankelen kunnen brengen. Labour staat al een tijdje geboekstaafd als een over de straat rollende vechtersbende.

David Cameron weet zich nu verzekerd van steun voor zijn stellingname, dat het Verenigd Koninkrijk militair achter de Franse bondgenoot moet staan tegen IS. Strikt genomen heeft de premier geen parlementaire stemming nodig om bombardementen toe te staan. Alleen bestaat dan het risico dat na de eerste bommen, hij een mogelijke vertrouwensstemming verliest. Nu hij weet dat zo veel parlementsleden van Her Majesty’s Most Loyal Opposition zich uitspreken voor een militair ingrijpen tegen de IS-terroristen, hoeft hij zich helemaal geen zorgen maken. Door de interne strijd van Labour zitten David Cameron en de zijnen op rode rozen.