‘De angstzaaierij over Jeremy Corbyn is nog erger dan de man zelf’

Is het niet vreemd dat Jeremy Corbyn, ‘een man die nog nooit op een interessante mening is betrapt’, plots ‘een bedreiging is voor de nationale veiligheid’, vraagt Brendan O’ Neill zich af. Hij hekelt de politiek van de angst waarin zowel links al rechts de kiezers behandelen als bange konijntjes.

De Conservatieven hebben een berucht filmpje gemaakt, waarin ze de nieuwe leider van Labour afschilderen als een groot gevaar. Dat is al teveel eer, schrijft Brendan O’Neill. Het probleem is niet Jeremy Corbyn, die toch geen inhoud heeft, maar de politiek van de angst. Links en rechts: aan beide zijden worden wij, kiezers, behandeld als bange konijntjes.

Bent u al bang voor Jeremy Corbyn, de verrassend nieuwe leider van de Britse Labourpartij? Kennelijk zou u bang moeten zijn. Want volgens zijn critici – en daarvan zijn er vandaag nogal wat aan deze kant van de Noordzee – is hij een “ernstige bedreiging” voor de nationale veiligheid, voor de Joden, voor de homoseksuelen, voor onze eigen Queen Elizabeth, voor onze families, voor iedere Brit, en waarschijnlijk ook voor u.

Want deze leider – een man die, voor de goede orde, nog nooit op een interessante mening is betrapt – zou gelden als een “serieus risico” voor de Britse economie en politieke stabiliteit. Wat een lachertje. Als er íets is waar u wél bang voor mag zijn, is het voor de politiek van de angst.

“Een bedreiging voor de nationale veiligheid”

U moet namelijk weten dat de Conservatieven een video hebben gemaakt waarin ze Corbyn bestempelen als een “bedreiging voor de nationale veiligheid”. (De video is van YouTube verwijderd, want zo gaat dat tegenwoordig als er een zuchtje kritiek opsteekt over wat je hebt gepubliceerd, maar is gelukkig nog te zien via de Facebook-feed van de Tories.)

a

Het filmpje is volslagen hysterisch. Compleet met zwart-wit-beelden en sinistere achtergrondmuziek horen we Corbyn zijn gebruikelijke onzin verkondigen over het Midden-Oosten. We horen dat Corbyn nucleaire ontwapening wil en “onze nationale defensie” wil opheffen. Deze overtuigingen, gecombineerd met die over de economie, maken hem in de woorden van premier David Cameron, “een bedreiging voor onze nationale veiligheid, onze economische veiligheid en de veiligheid van uw familie”.

Dat is nogal wat om te zeggen over een omhooggevallen aardrijkskundeleraar zonder enige politieke visie.

Dit spotje vertegenwoordigt de import van een van de ergste aspecten van de Amerikaanse politiek: het gebruik van ultrakorte filmpjes met een simplistische boodschap, waarin de ene politicus de andere afschildert als gevaarlijk.

Van de spot van Lyndon B. Johnson uit 1964 waarin hij zijn Republikeinse tegenstrever Barry Goldwater beschuldigde een bedreiging voor Amerikaanse kinderen te zijn door de kernwapenwedloop met de Russen te intensiveren, tot de spot waarin Hillary Clinton in 2008 suggereerde dat haar rivaal Barack Obama om 3 uur in de nacht geen idee zou hebben wat hem te doen staat als hij in het Witte Huis zou worden gebeld omdat er in onze gevaarlijke wereld “iets” gebeurt: Amerikaanse spotjes als deze jagen kiezers de stuipen op het lijf over een cruciaal thema als veiligheid.

Ze laten na ook maar iets te doen om een inspirerende visie te presenteren, waar het volk zich achter zou kúnnen en wíllen scharen. Het is niet verwonderlijk dat uit onderzoek blijkt dat 80 procent van de Amerikanen dergelijke spotjes niet waardeert en dat ze eerder kiezers die hun keuze al hebben gemaakt uit elkaar drijven dan weifelende kiezers beïnvloeden of motiveren.

Versteend van angst

En nu introduceert Cameron dat soort spotjes dus ook in Groot-Brittannië. In 60 seconden worden allerlei even saaie als onzinnige claims op Corbyn losgelaten. En indirect op ons, de kiezers. Het spotje speelt in op onze onderbuik, zodat onze hersenen worden uitgeschakeld en wij, versteend van angst, om bescherming zullen smeken. Dit belachelijke spotje is erger dan alles wat Corbyn ooit heeft gezegd en gedaan.

Wat we hier zien, is de laagste vorm van politiek: de politiek van de angst. Het doel is niet om de overtuigingen of het beleid van een concurrende politicus te bekritiseren, of het publiek te inspireren met een alternatieve benadering. Nee, het doel is om miljoenen volwassen burgers te reduceren tot een stel angsthazen, die in blinde paniek over het naderend onheil maar snel zijn stem moet uitbrengen op… David Cameron.

Infantilisering van kiezers

De ironie is dat deze voorkeur om paniek te zaaien eveneens verklaart waarom een volstrekte nobody als Corbyn leider van Labour kon worden. Corbyn werd door veel leden van Labour – terecht of niet – gezien als ánders dan andere politici. Corbyn, zo dachten zij, was een man die dingen zei waar hij echt in geloofde. Zijn glansrijke verkiezing tot partijleider was een aanklacht tegen de uitholling van politiek en tegen de infantilisering van kiezers. Het filmpje van de Conservatieven zal de supporters van Corbyn ongetwijfeld steunen in hun overtuiging dat zij gelijk hadden om eens buiten de gevestigde orde in de partij te zoeken naar leiderschap.

Want het probleem is dat Corbyn en zijn fans niet veel beter zijn. Zij doen net zo goed aan de politiek van de angst. Zij zaaien paniek over bijvoorbeeld de bezuinigingen (die volgens hen zouden leiden tot ondervoeding en zelfs zelfmoord) en de toekomst van de aarde. (Corbyn steunde een een parlementaire motie die de mens omschreef als “de meest obscene, geperverteerde, onbeschaafdste en wreedste” wezen die ooit op deze planeet heeft rondgelopen.)

Cameron schildert Corbyn af als een existentiële bedreiging van ons welzijn. Corbyn schildert Cameron af als de brengers van chaos. Wat hen verbindt, is hun onderliggende boodschap dat wij – het gepeupel dat op een van hen mag stemmen – moeten worden behandeld als kinderen die je een eng sprookje vertelt.

Links is namelijk minstens zo bedreven met de paniekmachine als rechts. Kijk naar het linkse gedweep met de bescherming van de zo kwetsbare Moeder Aarde. Kijk naar de linkse claim dat onze mentale gezondheid afbrokkelt als er geen politieke interventies zijn. Ik denk eigenlijk dat links allang vooroploopt als het gaat om het verspreiden van irrationele angsten in plaats van inspirerende visies.

Eng sprookje

Links of rechts: politici presenteren angstbeelden om van ons makke schapen of bange konijntjes te maken. (Kies uw favoriete dier.) Ze zien in ons, het volk, niet een verzameling volwassen mensen met het vermogen om zelf een oordeel te vormen. Dat is nog beledigender voor het publiek dan de tenenkrommende, populistische speeches van Corbyn – en dat zegt heel wat.

Heus, u hoeft niet bang te zijn voor Corbyn. En ook niet voor Cameron. Het enige waarvoor we kunnen vrezen, is de politiek van de angst – en daartegen moeten we ons wapenen.

(Met dank aan Tegengeluid , de nieuwsbrief voor dwarsdenkers. Dit artikel verscheen eerst op de website van Spiked. Vertaling: Marco Visscher.)