‘De Britten houden zich redelijk goed aan de lockdown’, schrijft Lia van Bekhoven vanuit Londen. ‘Ze blijven veelal binnen en hebben nagenoeg alle sociaal contact verlegd naar FaceTime. Wat na twee weken blijft is onzekerheid over de vage regels van de beperkingen. Mag je nu wel of geen paaseieren kopen?’
‘Mijn buren hebben een feestje’, appte een vriendin mij. Ze waren buiten bezig met een barbecue. Mocht dat wel, eten met een groep mensen die, vermoedde ze, op diverse adressen woonden? Ze dacht van niet. Wat moest ze doen? De politie bellen?
Tot voor kort zou ze bij een mogelijke overtreding zonder aarzelen de wetsdienaren erbij gehaald hebben. Zoals de meeste Britten (met uitzondering van mensen onder de dertig, minderheidsgroepen en aanhangers van een crypto-marxistische geloofsovertuiging) ging ook zij uit van de notie dat de politie je vriend is. OK, misschien niet je beste vriend, maar hij jaagt geen schrik aan. In tegenstelling tot gezagsuitvoerders elders in Europa met hun semi-militaire traditie en uitrusting. Een Britse bobby is niet toevallig doorgaans ongewapend. Hij is een burger in uniform. Niets meer.
Coronavirus maakt gehakt van de reputatie van de Britse politiekorpsen.
En nu dreigt het coronavirus gehakt te maken van de loffelijke gewoontes waarvan Britse korpsen zich sinds de oprichting van de Londense polite in 1829 bedienen. Sinds de opmars van covid-19 hebben agenten er een nieuwe taak bij. Ze dienen de natie te beschermen tegen besmettingsgevaar. Toen premier Boris Johnson twee weken geleden het land gedeeltelijk op slot deed, droeg hij de politie op toe te zien op de naleving van de striktste beperkingen in mensenheugenis. Niet iedereen is daar blij mee.
Neem die paar scholieren die neerzegen op het gras in een Londens parkje. Voordat ze de spannende sigaretten uit hun broekzak konden trekken galmde het uit een geluidswagen van de lokale gendarmerie: ‘Kunnen jullie alsjeblieft naar huis gaan. Het is geen vakantie. Ga naar huis en blijf binnen’. In een TV-boodschap aan het land had Johnson aangegeven dat je alleen naar buiten mocht om essentiële inkopen te doen. Het was ook toegestaan een keer per dag de straat op te gaan om te wandelen, fietsen of hard te lopen. Maar op het gazon zitten viel daar niet onder.
In het Peak District in Noord-Engeland bleef een politiedrone boven zeven geparkeerde auto’s hangen met de boodschap: ‘Die voertuigen horen hier niet’. Een echtpaar dat in de buurt liep kreeg dezelfde boodschap. ‘Uw wandeling is niet essentieel’. In Wales gooiden agenten zwarte verf in een meer om toeristen te weren. De politie in Newcastle hield een vrouw aan ‘die op het stationsperron liep te treuzelen’ en desgevraagd weigerde te zeggen waar haar reis toe diende. Marie Dinou kreeg later excuses aangeboden. Ze had een overtreding begaan die niet bestond.
‘Zo ziet een politiestaat eruit’, zei oud-rechter Jonathan Sumption tegen de BBC. ‘In sommige delen van het land heeft de politie geprobeerd mensen ervan te weerhouden om buiten te sporten, omdat ministers liever niet hebben dat we het doen. Maar buiten sporten is niet tegen de regels. De politie mag de bevolking niet dwingen de wensen van ministers na te leven. Dat kan alleen als die wensen in de wet zijn vastgelegd’.
In de media is de politie beschuldigd van overijverige bemoeizucht.
Britten willen best meewerken met de vertegenwoordigers van het gezag, mits de laatsten een heldere, wettelijke basis hebben voor hun handelen. Omdat die er niet is opereren regionale politiediensten naar eigen inzicht.
Intussen zat mijn vriendin met een rokende barbecue aan gene zijde van het tuinhek. Politie bellen of niet? Stel dat de gerechtsdienaar haar buurman in de boeien sloeg? ‘Agenten zijn niet langer redelijk’, zei ze. Het virus heeft van the boys in blue een autoritair monster gemaakt. Vraag maar aan de eigenaren van de kleine levensmiddelenwinkels. Wist ik wel dat sommigen verteld zijn dat ze geen paaseieren mogen verkopen? Omdat volgens de coronapatrouille cacao niet onder essentiële etenswaren valt? Terwijl ieder intelligent mens weet dat een bestaan zonder Tony’s Chocolonely niet de moeite van het leven waard is. Dus nee, ze ging ze niet bellen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
