Onze redactie treurt diep om onze vermoorde vakbroeders, maar schrijft ondertussen onvervaard verder.
De voorbije jaren werden we soms uitgescholden, beledigd en zelfs een paar keer bedreigd (met hel en verdoemenis voor ons en de onzen vooral) door mensen die het niet eens waren met wat we schreven. Meestal omdat ze er een andere mening op na hielden, en heel af en toe omdat we daadwerkelijk te kort door (of zelfs uit) de bocht waren gegaan. Dat is niets bijzonders: al onze vakbroeders en -zusters maken dat mee. En dat is ook niet zo erg. Het is normaal dat mensen emotioneel en soms zelfs irrationeel reageren op verhalen, standpunten of thema’s die hen na aan het hart liggen.
Ons heeft dat in elk geval nooit tegengehouden om te schrijven wat we vonden dat we moesten schrijven. Of dat nu over politiek, ethiek, religie of economie ging, of in de satirische rubrieken verscheen.
Meer nog: soms zetten dat soort heftige reacties ons tot nadenken aan, puurden we er nog een mooi inzicht uit of leerden we er boeiende mensen door kennen. Kortom: bijwijlen werden we er betere, ruimdenkendere journalisten door.
Maar dit, wat nu in Parijs is gebeurd, heeft daar niets, maar dan ook niets mee te maken. De moord op twaalf van onze collega’s is van een totaal andere orde. Sommigen beweren nu wel dat ze bij Charlie Hebdo te ver gingen en daardoor op te veel zere tenen hebben getrapt.
Maar dat is het niet. Dit is geen poging om journalisten, cartoonisten en fotografen ergens van te overtuigen of het licht te laten zien. Nee, dit is een poging om hen het zwijgen op te leggen, om hen de stuipen op het lijf te jagen zodat ze sommige delicate onderwerpen voortaan uit de weg gaan.
En dat laten we niet gebeuren. We treuren diep om onze vermoorde vakbroeders, maar schrijven ondertussen onvervaard verder.
De redactie
Aanslag op Charlie Hebdo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier